Η εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο των δύο κομμάτων εξουσίας στη χώρας μας γίνεται πια σχεδόν με μηχανικό τρόπο. Χωρίς ελπίδα, χωρίς, πίστη, χωρίς προσδοκία. Απλώς συνηθίσαμε να βλέπουμε το ένα κόμμα να διαδέχεται το άλλο και θεωρούμε σχεδόν αδιανόητη κάθε παρείσφρηση σ αυτή την σχεδόν μοιρολατρική αποδοχή μιας ιδιότυπης επετηρίδας, που διαιωνίζει και διογκώνει τα προβλήματα.
Εξάλλου, μήπως, και στα πολιτικά πρόσωπα, δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο;
Εναλλαγή ονομάτων, οικογενειών, φατριών, που λυμαίνονται το χώρο της πολιτικής κάνοντας χρήση του κληρονομικού τους δικαιώματος και του εφησυχασμού των πολιτών.
Προσανατολισμένοι στην επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων κι όχι στη λύση τους, καθώς πολλά από τα προβλήματα παραμένουν άλυτα επειδή ανεβάζουν στην εξουσία κόμματα και φέρνουν έσοδα στα ταμεία του κρατικού μηχανισμού, οι διαχειριστές της παραδοσιακής ελληνικής κρίσης δεν φαίνεται να βρίσκουν πουθενά στην φαρέτρα των ενδεχόμενων λύσεων στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που μας ταλανίζουν την έννοια της αξιοκρατίας. Και πώς να το κάνουν άλλωστε όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο χώρο αυτό υπάρχουν και δρουν εξαιτίας της έλλειψής της;
Κατά κοινή αίσθηση και αρκετά γενικευμένη ομολογία στην αρχηγία τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο κι εκείνου της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκονται σήμερα δύο πολιτικοί που δεν εμπνέουν παρά μόνο ανησυχία και κοινωνική αγωνία.
Καταρτισμένοι μεν στα μεγάλα ζητήματα που συνθέτουν την επιστήμη της πολιτικής
αλλά και ζυμωμένοι στην αναξιοκρατία και στην μικροπολιτική, εξ απαλών ονύχων, χωρίς την έμφυτη ικανότητα που απαιτείται να έχει ένας ηγέτης προκειμένου να αναπλάσει, να μορφοποιήσει και να εξελίξει μια σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου αποτελούν τις απολήξεις ενός σιντριβανιού που αυτοτροφοδοτείται διαρκώς με το ίδιο νερό.
Η πολιτική χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ νέα πρόσωπα, νέα ονόματα, νέες ιδέες και κυρίως πίστη σε μια νέα μεγάλη ιδέα που δεν μπορεί να είναι άλλη από την επικράτηση της αξιοκρατίας, της Παιδείας, της σύνθεσης και της λογικής από άκρου εις άκρον στην Ελλάδα. Επειδή, τελικά, όσο, παρεμποδίζεται ουσιαστικά από τις υπάρχουσες αντιλήψεις η εκδήλωση του δικαιώματος της κοινωνικής κινητικότητας, τόσο θα καθυστερεί και η απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου, οι πολίτες πρέπει να επαναξιολογήσουν τόσο τις ικανότητές τους και τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιούν προκειμένου να πάρουν κάποια δουλειά, όσο πρωτίστως την έννοια της ατομικής ευθύνης και του συμφέροντος έξω από τα στενά όρια του οικογενειακού ωφέλιμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου