Ο σημαντικός σκηνοθέτης William Friedkin, δημιουργός μεταξύ άλλων του καθηλωτικού "Εξορκιστή" και του κλασικού κατασκοπευτικού δράματος "Ο άνθρωπος από τη Γαλλία" καταφέρνει να μας δώσει με τη νέα του ταινία "Bug" ένα τρομακτικό ενδεχόμενο παρακμής και σήψης της επιστήμης, που βασίζεται υπερβολικά στον ψυχολογικό παράγοντα και στα απροσδιόριστα παιχνιδίσματα του μυαλού.
Η ταινία δεν με ενθουσίασε, αλλά ούτε και με άφησε αδιάφορο. Καταρχήν, ο Friedkin οργανώνει πολύ μεθοδικά την πορεία του Peter, ενός αλλόκοτου και παρανοϊκού πρώην μισθοφόρου μέχρις ότου κατακτήσει την καρδιά της Agness μιας σερβιτόρας που προσπαθεί να ξεφύγει από τον βάναυσο πρώην σύζυγό της Goss, ο οποίος αποφυλακίζεται και επιστρέφει να την βρει.
Η Agness βρίσκει στο πρόσωπο του Peter τον συμπονετικό και ευαίσθητο άνδρα που πάντα ονειρευόταν και εκείνος από την πλευρά του, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να του ανανεώσει το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη του στις γυναίκες.
Κυρίως, όμως, βρίσκει ο ένας στον άλλον, ένα "πρόθυμο" αυτί και έναν σύντροφο που θα νοιαστεί πραγματικά γι αυτό που καίει την καρδιά του καθενός, αμφοτέρωθεν.
Όμως τελικά πόσο επικίνδυνη μπορεί να αποδειχθεί αυτή η παράτολμη και απόλυτη αποδοχή με την παράδοση άνευ όρων του ενός στον άλλον;
Ο Fridkin οδηγεί καλά την ιστορία του μέχρι και το τέλος, όπου εκεί λιγάκι μας αιφνιδιάζει, όταν βουτάει τους ήρωές του σ ένα "εφιαλτικά" γοητευτικό κλίμα παράνοιας, τρέλας και εσωστρέφειας, αφήνοντας ωστόσο εξαιτίας αυτού, ανολοκλήρωτα αρκετά από τα ανοικτά και ενδιαφέροντα ζητήματα της ταινίας. Η ψυχολογία επικρατεί της πλοκής, σχεδόν απροειδοποίητα, για κάποιους σίγουρα, όμως, σαγηνευτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου