Νέες ταινίες. Ο Γερουσιαστής Τσάρλι Γουίλσον ήταν ένας πολύ ενδιαφέρων πολιτικός. Ένα στέλεχος του ρεπουμπλικανικού κόμματος άξιο ιδιαίτερης προσοχής. Λάτρης του ποτού, επιρρεπής στις γυναίκες, με πολλούς και φανατικούς φίλους από τη μια, υπερασπιστής των πολιτικών του φίλων, διαχειριστής απεριόριστων κονδυλίων και φανατικός υπέρμαχος του "Ναι" στις ψηφοφορίες του Κογκρέσου από την άλλη.
Μια μέρα, λοιπόν, αυτός ο δεξιοτέχνης της επικοινωνίας, πείθεται από μια πλούσια, γοητευτική και ιδιαίτερα ισχυρή φίλη του, να πραγματοποιήσει ένα ταξιδάκι στο Αφγανιστάν προκειμένου να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την τραγωδία που βιώνει ο Αφγανικός λαός από την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων.
Η αποτρόπαιη εικόνα, χιλιάδων στοιβαγμένων, σ ένα καταυλισμό μεγέθους αρκετών χιλιομέτρων, προσφύγων, θα του ξυπνήσει στην συνείδηση τον πολιτικό που θέλει, μπορεί και επιδιώκει να αλλάξει τα πράγματα.
Αυτός λοιπόν, ο μπον βιβέρ της πολιτικής, με τα ανόητα μπλεξίματα ανηλίκου στην προσωπική του ζωή, θα βάλει έναν στόχο πολιτικό, ανθρωπιστικό, "αμερικανικό" σύμφωνα με τα πιστεύω του, που δεν είναι άλλος, από το να βοηθήσει τους Αφγανούς να αποκρούσουν αποτελεσματικά τον σοβιετικό επεκτατισμό.
Με ποιον τρόπο; Πείθοντας το Κογκρέσο να υπερψηφίσει τον διπλασιασμό από 5 σε 10 εκατομμύρια δολάρια, της οικονομικής βοήθειας που η Αμερική παρείχε στους Αφγανούς. Σύντομα όμως θα καταλάβει ότι το απαιτούμενο ποσό θα έπρεπε να πολλαπλασιαστεί, να εκατονταπλασιαστεί ειδικότερα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα ρωσικά τανκς και ελικόπτερα. Όλα αυτά όμως θα έπρεπε να γίνουν με άκρα μυστικότητα και απόλυτη εχεμύθεια, καθώς η ενίσχυση των Αφγανών δεν θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί με αμερικανικά όπλα, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε την μεταβολή του "ψυχρού πολέμου" σε πόλεμο πραγματικό, χειροπιαστό. Κι αυτό δεν το ήθελε κανένας στην Ουάσινγκτον. Προκειμένου όμως να το πετύχει αυτό ο πολυμήχανος Γουίλσον, παραμερίζει και πάρτι και ποτά και κοκαϊνη και γυναίκες και αναστολές και μετέρχεται όλων των γοητευτικών του τεχνασμάτων για να πείσει Ισραηλινούς, Αιγύπτιους και Άραβες να παραμερίσουν για λίγο την έχθρα τους και να συμβάλλουν με την πώληση όπλων στην απόκρουση των Ρώσων από την περιοχή.
Η ταινία δανείζεται το δραματικό υλικό της από την ίδια την ιστορία και τα γεγονότα που σημάδεψαν τον πλανήτη κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών του ψυχρού πολέμου.
Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ιστορική, διδακτική, περιπετειώδη, δραματική, προπαγανδιστική, αν δεν έβλεπε πρώτα με τα ίδια του τα μάτια, τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς καταφέρνει να εξορύξει από το πολιτικά και κοινωνικά προσδιορισμένο αυτό τοπίο, το χιούμορ και τον σαρκασμό και να τα τοποθετήσει με απίστευτη μαεστρία στην δεσπόζουσα θέση της δηκτικής κριτικής.
Είναι όμως πράγματι προπαγανδιστικό το μήνυμα της ταινίας, ή μήπως αποτελεί απλώς μια σάτιρα της ίδιας της αμερικανικής προπαγάνδας, τυλιγμένη σημειολογικά με την αμερικανική σημαία;
Η σκηνοθεσία του "Charly Wilson' s War" σε εξαναγκάζει να ρουφάς το κάθε πλάνο της να συμμετέχεις με πειραχτική διάθεση στην πλοκή της και να απολαμβάνεις τρεις σπουδαίους ηθοποιούς (Τομ Χανκς Τζούλια Ρόμπερτς, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) σε ιδιαίτερους ρόλους που και τους αξίζουν και έχουν την ωριμότητα και το ένστικτο να επιλέξουν και να ανταποκριθούν με επιτυχία.
Μια ευχάριστη ταινία για την στιγμή της αμήχανης σιωπής των ισχυρών όταν ο κάθε πόλεμος τελειώνει. Αλλά κυρίως για τους παράγοντες εκείνους που αγνοούνται μέσα στα συντρίμμια του, και που σταδιακά εκκολάπτουν τον επόμενο σπαραγμό.
Μια μέρα, λοιπόν, αυτός ο δεξιοτέχνης της επικοινωνίας, πείθεται από μια πλούσια, γοητευτική και ιδιαίτερα ισχυρή φίλη του, να πραγματοποιήσει ένα ταξιδάκι στο Αφγανιστάν προκειμένου να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την τραγωδία που βιώνει ο Αφγανικός λαός από την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων.
Η αποτρόπαιη εικόνα, χιλιάδων στοιβαγμένων, σ ένα καταυλισμό μεγέθους αρκετών χιλιομέτρων, προσφύγων, θα του ξυπνήσει στην συνείδηση τον πολιτικό που θέλει, μπορεί και επιδιώκει να αλλάξει τα πράγματα.
Αυτός λοιπόν, ο μπον βιβέρ της πολιτικής, με τα ανόητα μπλεξίματα ανηλίκου στην προσωπική του ζωή, θα βάλει έναν στόχο πολιτικό, ανθρωπιστικό, "αμερικανικό" σύμφωνα με τα πιστεύω του, που δεν είναι άλλος, από το να βοηθήσει τους Αφγανούς να αποκρούσουν αποτελεσματικά τον σοβιετικό επεκτατισμό.
Με ποιον τρόπο; Πείθοντας το Κογκρέσο να υπερψηφίσει τον διπλασιασμό από 5 σε 10 εκατομμύρια δολάρια, της οικονομικής βοήθειας που η Αμερική παρείχε στους Αφγανούς. Σύντομα όμως θα καταλάβει ότι το απαιτούμενο ποσό θα έπρεπε να πολλαπλασιαστεί, να εκατονταπλασιαστεί ειδικότερα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα ρωσικά τανκς και ελικόπτερα. Όλα αυτά όμως θα έπρεπε να γίνουν με άκρα μυστικότητα και απόλυτη εχεμύθεια, καθώς η ενίσχυση των Αφγανών δεν θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί με αμερικανικά όπλα, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε την μεταβολή του "ψυχρού πολέμου" σε πόλεμο πραγματικό, χειροπιαστό. Κι αυτό δεν το ήθελε κανένας στην Ουάσινγκτον. Προκειμένου όμως να το πετύχει αυτό ο πολυμήχανος Γουίλσον, παραμερίζει και πάρτι και ποτά και κοκαϊνη και γυναίκες και αναστολές και μετέρχεται όλων των γοητευτικών του τεχνασμάτων για να πείσει Ισραηλινούς, Αιγύπτιους και Άραβες να παραμερίσουν για λίγο την έχθρα τους και να συμβάλλουν με την πώληση όπλων στην απόκρουση των Ρώσων από την περιοχή.
Η ταινία δανείζεται το δραματικό υλικό της από την ίδια την ιστορία και τα γεγονότα που σημάδεψαν τον πλανήτη κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών του ψυχρού πολέμου.
Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ιστορική, διδακτική, περιπετειώδη, δραματική, προπαγανδιστική, αν δεν έβλεπε πρώτα με τα ίδια του τα μάτια, τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς καταφέρνει να εξορύξει από το πολιτικά και κοινωνικά προσδιορισμένο αυτό τοπίο, το χιούμορ και τον σαρκασμό και να τα τοποθετήσει με απίστευτη μαεστρία στην δεσπόζουσα θέση της δηκτικής κριτικής.
Είναι όμως πράγματι προπαγανδιστικό το μήνυμα της ταινίας, ή μήπως αποτελεί απλώς μια σάτιρα της ίδιας της αμερικανικής προπαγάνδας, τυλιγμένη σημειολογικά με την αμερικανική σημαία;
Η σκηνοθεσία του "Charly Wilson' s War" σε εξαναγκάζει να ρουφάς το κάθε πλάνο της να συμμετέχεις με πειραχτική διάθεση στην πλοκή της και να απολαμβάνεις τρεις σπουδαίους ηθοποιούς (Τομ Χανκς Τζούλια Ρόμπερτς, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) σε ιδιαίτερους ρόλους που και τους αξίζουν και έχουν την ωριμότητα και το ένστικτο να επιλέξουν και να ανταποκριθούν με επιτυχία.
Μια ευχάριστη ταινία για την στιγμή της αμήχανης σιωπής των ισχυρών όταν ο κάθε πόλεμος τελειώνει. Αλλά κυρίως για τους παράγοντες εκείνους που αγνοούνται μέσα στα συντρίμμια του, και που σταδιακά εκκολάπτουν τον επόμενο σπαραγμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου