ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ...FACEBOOK

Θυμάμαι μια εκπληκτική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, με τίτλο «Τα Χρόνια της Αθωότητας» και πρωταγωνιστές τους Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Μισέλ Πφάιφερ.
Μια σπαρακτική ιστορία ενός τόσο απεγνωσμένου όσο και ανεκπλήρωτου έρωτα, που ολοκληρώνεται με μια σκηνή ανθολογίας του παγκοσμίου κινηματογράφου. Σ αυτήν, ο ήρωας που υποδύεται ο Λιούις έχει βρει έπειτα από πολλά χρόνια το σπίτι όπου διαμένει η παλιά του αγαπημένη, περιμένοντας υπομονετικά σ ένα παγκάκι, κάτω από το μπαλκόνι της, να τη συναντήσει. Λιγάκι, όμως, προτού εκείνη ανοίξει τα παραθυρόφυλλά της για να αποκαλυφθεί, εκείνος ανακρούει πρύμναν και αποχωρεί σα να το σκέφτεται και μία δεύτερη φορά, αλλά κι εκείνη δεν τολμά, τελικά, να του φανερωθεί. Ο Σκορσέζε, που έγραψε ο ίδιος και το σενάριο της ταινίας, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω βασίζεται στο εκπληκτικό βιβλίο της γεννημένης το 1862 Edith Wharton, υπογραμμίζει με όλα τα δυνατά μέσα που διαθέτει, το πόσο εσφαλμένο θεωρεί το να αναζητά κανείς έναν παλιό του έρωτα, όταν το φάντασμα της απομυθοποίησης παίρνει σχεδόν πάντα σάρκα και οστά, μουγκρίζοντας σαν ένα πληγωμένο παχύδερμο, μπροστά στο έκπληκτο αίσθημα του πρωταγωνιστή.

Σήμερα, οι παλιές μας αγάπες βρίσκονται ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες, σχεδόν μέσα στα πόδια μας, στοιβαγμένες σε κάποιο προφίλ της κοινωνικής δικτύωσης τύπου FACEBOOK. Η αναζήτησή τους καθίσταται περισσότερο εύκολη από ποτέ και κάθε προσπάθειά μας να τις βρούμε στέφεται συνήθως με αξιοσημείωτη επιτυχία. Όταν όμως ανοίγουν τα παραθυρόφυλλά τους και μας βρίσκουν να ξεροσταλιάζουμε με αγωνία γι αυτό που θα αντικρίσουμε στο παγκάκι που σκουριάζει αριστερά κάτω από το προφίλ τους, η αγνόηση της ρητής προειδοποίησης της Wharton γίνεται ένα πολύ σκληρό μάθημα ζωής. Η χαοτική απόσταση που γεμίζει το χώρο ανάμεσα στα απομεινάρια εντυπώσεων από τη μια που είχαν ξεραθεί όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μας με την νωπογραφία της ωμής πραγματικότητας από την άλλη, μοιάζει μ ένα ταξίδι στο κέντρο της πιο ανελέητης ναυτίας, το οποίο σας συνιστώ να μη δοκιμάσετε!!!
Η στιγμή που συναντάς μια παλιά σου αγάπη παραμένει μια στιγμή επίγνωσης από την απαρχή της ιστορίας του ανθρώπινου ρομάντζου μέχρι σήμερα. Από την οποία μάλιστα τυχαίνει σπάνια να βγεις χαρούμενος. Γιατί όχι μόνο δεν έχει να σου προσφέρει πια απολύτως τίποτε, αλλά συχνά γκρεμίζει, σχεδόν άκοπα μάλιστα, και τις αναμνήσεις που θεωρούσες γερά θεμελιωμένες. Τα «Χρόνια της Αθωότητας» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τις παλιές αγάπες και εκείνα της ιντερνετικής δικτύωσης τις υπόσχονται το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Βυθισμένες στη γλυκερή θαλπωρή του FACEBOOK, ανεπαίσθητα αλλοτριωμένες, συναισθηματικά δυσλεκτικές, κοφτές και σταράτες στις εκφράσεις τους, με την αίσθηση ότι κινούνται στην πρωτοπορία των πραγμάτων, ατάραχες, σ έναν κόσμο απαλό και καθόλα ευγενικό, πλημμυρισμένες από φίλους, θαυμαστές και παλιούς γνωστούς, αποζητούν ένα σκούντημα εικονικό, αλλά όχι πολύ δυνατό, ίσα ίσα να μη τις ταράξει. Επειδή πρέπει να παραμείνουν οπωσδήποτε ήρεμες οι παλιές αγάπες.
Επειδή ταράζονται πια πολύ εύκολα και είναι τόσο συναισθηματικά δύσκαμπτες και σκιερές, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο χρόνια ψευδαισθήσεων έπρεπε να περάσουν για να σου προσφέρουν την ευκαιρία να βιώσεις μια και μοναδική αληθινή στιγμή επίγνωσης. Τη πρώτη στιγμή της επόμενης ημέρας!