Μια μητέρα που έχει χάσει το παιδί της σε μια φριχτή δολοφονία. Τώρα ετοιμάζεται να παντρέψει τον γιο της με μια κοπέλα αμφίβολης ηθικής, η οποία είναι ερωτευμένη μ έναν άλλο άντρα. Όταν η λογική αδυνατεί να τιθασεύσει το πάθος οι συνέπειες είναι σχεδόν πάντα εκκωφαντικές. Στο σημαντικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα που παρακολουθήσαμε στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη επιχειρήθηκαν αρκετές καινοτομίες, αν και η παράσταση κρατήθηκε πάνω στην γνωστή μετάφραση του Νίκου Γκάτσου.
Με έναν επιπλέον ρόλο, αυτόν του τραγουδιστή, που φωτίζει ηχητικά τους αρμούς του έργου, στη θέση ενός υποθετικού χορού, να μας καθοδηγεί σ ένα λαϊκό, αγροτικό δράμα, όπου κυριαρχεί η αίσθηση της απώλειας και η λυρική αναμονή του θανάτου, ο θεατής αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή την πρόθεση του σκηνοθέτη, σύμφωνα και με τα λεγόμενά του, να αναζητήσει δραματουργικά τις αναλογίες του έργου με το σήμερα. Άλλωστε, αυτό, πρέπει να είναι σε γενικές γραμμές το ζητούμενο για όλες τις περιπτώσεις έργων που έρχονται από πολύ μακριά για να συναντήσουν ένα κοινό με ορατές διαφορές σε σχέση με τους ανθρώπους της πρώιμης εποχής του. Ωστόσο, η εντύπωση που μου δόθηκε, ήταν ότι η σκηνή έμοιαζε τόσο ασύμμετρα μεγάλη σε σχέση με τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου έργου, που εμπόδιζε φανερά τόσο τη δημιουργία σχέσεων δραματουργικών, όσο και της απαραίτητης εσωτερικής έντασης που συνδέει τα μέρη μεταξύ τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου