Το απαγορευμένο για πολλούς ζήτημα του ρόλου που διαδραματίζει η ιταλική μαφία στην κοινωνική, πολιτική και επιχειρηματική ζωή της γειτονικής χώρας, τολμά να αγγίξει ο Matteo Garrone στη νέα του ταινία Γόμμορα.
Κι όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη τόλμη, εν έτη 2008, σχολιάζοντας την απόφαση ενός δημιουργού να ασχοληθεί μ αυτό το πυρίμαχο θέμα, μόνο προβληματισμό μπορούμε να αισθανόμαστε για το αληθινό επίπεδο της Δημοκρατίας στην ευρωπαϊκή Ιταλία.
Την ώρα που οι απειλές που εκτοξεύει η μαφία εναντίον του συγγραφέα του «Γόμμορα» Ρομπέρτο Σαβιάνο προσκρούουν στις ήπιες αντιδράσεις των ευρωπαίων διανοουμένων για να δημιουργήσουν τελικά ένα πυροτέχνημα ασάφειας και αβεβαιότητας τόσο για τον ίδιο τον συγγραφέα, που εξετάζει σοβαρά πια το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει τη χώρα του, όσο και για το λογοτεχνικό κοινό, ο Garrone μας προσφέρει μια ταινία για τη διαφθορά των καθημερινών ανθρώπων, που όντας μέλη μιας παραδομένης στην εγκατάλειψη κοινωνίας αναζητούν τρόπους για να αρπάξουν βίαια το μερίδιο εξουσίας και πλούτου που θεωρούν πως τους αναλογεί.
Κατά τη διαδικασία αυτή, κάποιες γυναίκες χάνουν τους συντρόφους τους και κάποιες άλλες αναρωτιούνται μήπως τελικά είναι προς όφελος των παιδιών τους η εμπλοκή τους με τις συμμορίες και τη μαφία. Επιχειρηματίες χρησιμοποιούν τις νόμιμες επιχειρήσεις τους σαν προπετάσματα για την πραγματική δραστηριότητά τους και νέοι άνθρωποι ευελπιστούν να τους δοθεί η ευκαιρία να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στις συμμορίες διαπράττοντας κάποιο έγκλημα.
Σ ένα γκρίζο, κρύο, σχεδόν κλινικό σκηνικό ο Garrone πατάει γερά στην ατμόσφαιρα, τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες και την γεμάτη πλοκή του βιβλίου, για να προσθέσει το προσωπικό του στίγμα επί της ιστορίας, μέσα από την εξαιρετικά ρευστή σκηνοθετικά προσέγγιση του θέματος- με μια ζωντανή κάμερα να προσπαθεί να χωρέσει παντού και να καταγράψει αχόρταγα οτιδήποτε συμβαίνει στον «φλουταρισμένο» περίγυρο-και την ολόψυχη δέσμευσή του στην οπτική του Ρομπέρτο Σαβιάνο που συμμετέχει ενεργά και στη συγγραφή του σεναρίου.
Στον πυρήνα της ιστορίας συναντάμε την αποτυχημένη προσπάθεια μιας κοινωνίας να βρει ένα διέξοδο προκειμένου να μπορέσει να αναπνεύσει και να ξεφύγει από την απογοητευτική και τόσο βίαιη ομφαλοσκόπηση στην οποία πάντα, τελικά, περιέρχεται.
Τελικά, η Καμμόρα στην ταινία του Matteo Garrone μοιάζει περισσότερο με μια αντίληψη που εξαπλώνεται σαν σκοτεινό, διαβρωτικό πνεύμα σε μια πόλη παραδομένη στους φόβους της, παρά με μια κλίκα ανθρώπων που χαρακτηρίζεται από μια σφιχτή οργανωτική δομή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου