ΤΑ ΦΟΥΜΑΡΑ

Στην εποχή μας τα φούμαρα είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχουν απλώς τρελή πέραση, αλλά αποτελούν κινητήριο καύσιμο κάθε κοινωνικής δραστηριότητας. Έτσι, αντί να γνωρίζουμε ανθρώπους, γνωρίζουμε τελικά κάτι από αυτό που θα ήθελε να είναι ο καθένας. Συστηνόμαστε με μια παραποιημένη ταυτότητα, αποδεχόμαστε με ευχαρίστηση τις μυθομανίες του καθενός για να αποδεχθεί και εκείνος με τη σειρά του τις δικές μας. Τον αποδεχόμαστε όπως θέλει να δείχνει για να μας αποδεχτεί όπως θα θέλαμε να είμαστε. Κανείς δεν λέει πια, «αυτός είμαι, τόσα κατάφερα να κάνω, μακάρι να ήμουν καλύτερος, αποδεχτείτε με ή όχι στις αληθινές μου διαστάσεις», διότι αυτός είναι ο νέος ορισμός της αποτυχίας. Οι ιδιότητες, οι τίτλοι παίζουν σημαντικό ρόλο. Μεγαλύτερο και από το περιεχόμενο που υποδηλώνουν. Έτσι, κινούμαστε προς ένα κόσμο διασημοτήτων, όπου όλοι θα είμαστε γνωστοί και αναγνωρίσιμοι μεταξύ μας.
Το σύστημα που υποκινεί και κερδοφορεί από αυτές τις εξελίξεις θα δημιουργήσει σταδιακά και ένα σωρό υποτιθέμενα έπαθλα για να μας κάνει να νιώθουμε και πετυχημένοι, εκτός των άλλων. Εικονικές καριέρες σε εικονικά περιβάλλοντα, εικονικές σχέσεις, εικονικές αναμνήσεις, εικονικά συναισθήματα. Δε θα είμαστε απλά αυτό που δηλώνουμε, αλλά θα ζούμε για να φωτογραφιζόμαστε ως φορείς των ιδιοτήτων μας και θα κάνουμε πράγματα μόνο για να τα εκθέτουμε στο κοινό μας. Η εμπειρία θα αποτελεί έκθεμα κι όχι γνώση, απόλαυση, διατριβή. Συναντάς πια όλο και πιο συχνά ανθρώπους που σου εξιστορούν τα μεγαλειώδη κατορθώματα τους, με περίσσια αυτοπεποίθηση και δεν ξέρεις αν πρέπει να προσπαθήσεις να τους βγάλεις από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων που έχουν βυθιστεί ή να κοιτάξεις πως θα βελτιώσεις τη μικρότητά σου. Καταλαβαίνεις ότι στο μυαλό τους όλες οι επιδιώξεις πια εκπληρώνονται, κι αν ακόμα το βέλος τους έχει φύγει πέντε-δέκα μέτρα δεξιά ή αριστερά από την επιδιωκόμενη κατεύθυνσή του, εκείνοι μετακινούν το στόχο, ώστε να καρφωθεί το βέλος στο σημείο ακριβώς που θα δώσει το πολυπόθητο Happy End. Μαζί με την δαιμονοποίηση της αποτυχίας όμως θα χαθεί εντελώς και η ανθρωπιά, που συνίσταται στην αποδοχή του συνόλου των αδυναμιών μας. Εν κατακλείδι, κι αν ακόμα η κάθε μονάδα μπορεί με επιτυχία να υποδυθεί κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, δεν μπορεί να το κάνει ο κόσμος σαν σύνολο και η ίδια η ζωή. Με λίγα λόγια, μπορείς εύκολα να υποδυθείς κάποιον επιτυχημένο, αλλά όχι ακόμα κι ότι ζεις σ έναν προηγμένο κόσμο ειρήνης, ασφάλειας, δικαιοσύνης, και κοινωνικών ελευθεριών. Κάποια μέρα ωστόσο, σίγουρα θα το μπορείς.