Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

ΔΕΣ ΠΟΙΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ



Σε μεγάλο βαθμό είμαστε οι επιλογές μας. Η μουσική που ακούμε, τα βιβλία που διαβάζουμε, τα μπαράκια που συχνάζουμε, οι σχέσεις που κάνουμε. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να υπάρχουν γύρω μας. Και φυσικά αυτοί που αποκλείουμε. Κυρίως αυτοί είναι που φανερώνουν τα περισσότερα για μας, για το που είμαστε και που πηγαίνουμε. Άλλωστε πια, από επιλογές άλλο τίποτα. Χαρούμενα χαμογελαστά πρόσωπα, πετυχημένοι, διάσημοι, σοφιστικέ, όμορφοι άνθρωποι μας περιβάλλουν, προσφέροντας μας απλόχερα τη φιλία τους, τη συντροφικότητά τους, την παρουσία τους. Την παρέα τους, που δεν μας γίνεται ποτέ ενοχλητική. Που δεν φορτώνεται στο σβέρκο μας. Άνθρωποι που ακούμε την ίδια μουσική, συχνάζουμε σε παρόμοια στέκια, αγοράζουμε κοινά προϊόντα και ανταλλάσσουμε μεταξύ μας χρηστικές συμβουλές για το αύριο, το σήμερα, το τώρα. Μια σχέση που αναπτύσσεται πάνω σε μια σιωπηρή συμφωνία. Να μην ταράξει κανένας τα νερά του άλλου. Υπάρχουν άλλωστε τόσα πολλά πράγματα για να μας προβληματίσουν, που χρειαζόμαστε και κάποιες ώρες να ηρεμήσουμε μπροστά στον υπολογιστή μας, χαζεύοντας φωτογραφίες ανθρώπων που δεν θα μας πλήγωναν ποτέ. Έτσι, σύντομα, ο κόσμος μας, θα έχει γίνει ασφαλέστερος, ανεκτικότερος, και πιο σίγουρος, καθώς κανένας δε θα έχει πια ούτε τη διάθεση ούτε και την τόλμη να ενοχλήσει κανένα. Διότι αν τολμήσει να το επιχειρήσει απλώς θα διαγράφεται από τη λίστα των φίλων του. Η φωνή μας, λοιπόν, θα προφέρει ένα ατελείωτο: «άφησέ μας στην ησυχία μας» σε όλους τους τόνους και προς πάσα κατεύθυνση. Κι όποιος πήρε το μήνυμα το πήρε. Η άρνησή μας να αντιμετωπίσουμε την πραγματική ζωή θα καταγράφεται ως μοντέρνα στάση και άποψη. Η ηρεμία θα είναι το απόλυτο φετίχ. Το αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο. Απανεμιά όμως χωρίς εσωτερική αρμονία γεννάει θλίψη. Ηρεμία στην επιφάνεια μιας πλαστικής λίμνης που μαστίζεται από εσωτερικά ρεύματα γεννάει ψευδαισθήσεις. Καθώς λοιπόν οι επιλογές μας θα καθορίζονται απολύτως από την επιθυμία μας να μην ταραχτούμε, το επί γης ειρήνης θα πάρει σάρκα και οστά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας. Εξάλλου, με τόσες επιλογές που θα έχουμε στη διάθεσή μας, δε θα αρνούμαστε να μπαίνουμε στον πειρασμό να εξασκούμε την πολυτέλεια του να αποκλείουμε κάθε ενοχλητική φωνή. Δε θα χρειαζόμαστε πια τη σύγκρουση, γιατί η σύγκρουση παράγει το δράμα κι εμείς δεν μπορούμε πια να αντέξουμε οτιδήποτε βαθύτερο από μια κομεντί. Η τέχνη, η κοινωνία, η ίδια η ζωή θα προσαρμοστεί στο ζητούμενο της εποχής. Κανείς δεν πρέπει να ενοχληθεί, να προβληματιστεί, να σκεφτεί και φυσικά να αισθανθεί. Τέτοιο κόσμο δεν ονειρευόσασταν απανταχού ειρηνόφιλοι; Η απαίτηση του ατόμου θα γίνει απαίτηση του συνόλου, κι ενώ μέχρι σήμερα μοναξιά ένιωθαν μόνο τα άτομα, από τώρα θα νιώθουν και οι παρέες. Οι κουβέντες μας θα περιορίζονται στα απαραιτήτως τυπικά. Το να εκφράζουμε παραπάνω από πέντε έξι σκέψεις μας θα φαντάζει τόσο αφόρητη και πληκτική φλυαρία, που θα αναγκαζόμαστε να συμπυκνώσουμε όσα θέλουμε να πούμε στις δυο τρεις σειρές ενός τιτιβίσματος. Γι αυτό λοιπόν επιμένω, πως η δυνατότητα του αποκλεισμού, αποτελεί το πρώτο βήμα για να φτιάξουμε έναν παράδεισο, όπως ακριβώς τον ονειρευόμαστε και να γυρίσουμε την πλάτη στην κόλαση της πραγματικής ζωής. Μια Εδέμ, χωρίς θεούς, διαβόλους και διαφιλονικούμενα μήλα... Άλλωστε, η στιγμή που θα κληθούμε συμβολικά να επιλέξουμε ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα και την αληθινή ζωή δεν θα αργήσει και πολύ να αναδειχθεί, ως υπαρκτό δίλημμα. Ο κόσμος θα χωριστεί σε επιφανείς και ανεπιφανείς που δε θα έχουν μεταξύ τους κανένα απολύτως κοινό σημείο αναφοράς, και φυσικά καμιά πιθανότητα συνάντησης!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου