Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΑΪΤΗ: Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΜΑΣ


Η τραγωδία στην Αϊτή έχει συγκλονίσει ολόκληρο τον κόσμο. Ή μήπως όχι στη διάσταση που αρμόζει σε ανθρώπινα όντα; Συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο και τη δυστυχία του άλλου ως ένα δυσάρεστο τηλεοπτικό θέαμα, μακρινό από εμάς, που , όμως, ανασύρει στην επιφάνεια προσωρινά κάποια ανθρώπινα συναισθήματά μας αναμεμειγμένα με ενοχές. Κι όσο πιο θεαματική είναι αυτή η καταστροφή τόσο περισσότερο οίκτο και συμπόνια μας προκαλεί. Και η λέξη θεαματική θεωρώ ότι είναι το κλειδί αυτού του τρόπου ανάγνωσης των πραγμάτων, διότι μόνο οι μεγάλες σε μέγεθος τραγωδίες τραβούν πια την προσοχή των μέσων και κατ επέκταση την δικιά μας.

Η Αϊτή, ως ένα νησί που έχει υποφέρει από κοινωνικές, οικονομικές και ανθρωπιστικές κρίσεις εδώ και πολλές δεκαετίες, θα μπορούσε να μας είχε απασχολήσει πολύ νωρίτερα από το καταστροφικό χτύπημα του σεισμού. Σαν χώρες, κοινωνίες και πολίτες, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ποσά και η πολιτική βούληση που απαιτούνταν για να αποκτήσει αυτή η χώρα κάποιες βασικές υποδομές και μια στοιχειώδη δυνατότητα εκκίνησης, είναι αμελητέες ποσότητες για τον προηγμένο κόσμο, που μάλλον αδιαφόρησε επιδεικτικά και σήμερα έρχεται να θρηνήσει υποκριτικά πάνω στα συντρίμμια μιας ανυπολόγιστης ισοπέδωσης. Σήμερα που η εικόνα αυτή της αποκάλυψης που μεταφέρουν ιατρικές και δημοσιογραφικές πηγές ενισχύει την ανάγκη αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας, που πρέπει να απαλύνει τον πόνο όσο περισσότερων ανθρώπων γίνεται.

Ένα νησί σπαραγμένο από τη φτώχεια, τις καταστροφές και τον πόνο που δεν έχει πουθενά αλλού να βασιστεί πέρα από τα ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης του υπόλοιπου κόσμου. Η τραγωδία στην Αϊτή δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί απλά ως η είδηση των ημερών που θα αρχίσει σταδιακά να υποβιβάζεται στις στήλες των sites και των εφημερίδων για να ξεχαστεί σε λίγες εβδομάδες. Γιατί τελικά είναι στη διακριτική μας ευχέρεια να αναρωτιόμαστε που και που τι απέγιναν εκείνοι οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν από μια καταστροφή τέτοιου μεγέθους, όταν τα φώτα της δημοσιότητας έπειτα από μερικές εβδομάδες στραφούν μακριά από τη σκηνή της τραγωδίας.

Τώρα, όμως, είναι ώρα δράσης και κινητοποίησης. Και με το να στεκόμαστε μπροστά στις οθόνες μας, συναισθανόμενοι το μέγεθος της τραγωδίας δεν πραγματοποιούμε το χρέος μας απέναντι στο ίδιο μας το είδος. Που είναι, να μετατρέψουμε, σαν ανθρώπινα όντα, τη συμπόνια σε πραγματική προσφορά. Για να καταλάβουμε, τελικά αν είμαστε ακόμα ικανοί να αισθανόμαστε κάτι να σκιρτά μέσα μας χωρίς την καταλυτική δύναμη της εικόνας και τη δραματοποιημένη συνδρομή της μουσικής υπόκρουσης των βίντεο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου