Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΑΚΟΜΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ


Ακόμα και σήμερα συναντάς ηλικιωμένους ανθρώπους που για κάποια συναλλαγή τους υπολογίζουν σε δραχμές. Λόγου χάρη, βλέπεις ,ότι θέλουν να πουλήσουν κάτι και μετατρέπουν την τιμή του, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, και σε παλιές δραχμές, προκειμένου να αισθάνονται ότι γίνονται πιο κατανοητοί. Κι αυτή ακριβώς η σχέση του Έλληνα με την ισοτιμία ευρώ-δραχμής και την τεράστια απόκλισή τους σε σχέση με τις προηγμένες οικονομίες της δύσης πλήρωσε η οικονομία της χώρας την πρώτη δεκαετία του ευρώ.

Παράλληλα, όντας λαός που δεν καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε με τα “ψιλά”, είδαμε την επιπολαιότητά μας και την αφ υψηλού αντιμετώπιση της οικονομικής πραγματικότητας από πλευράς μας να μετατρέπεται γρήγορα σε σκανδαλώδεις στρογγυλοποιήσεις, πληθωρισμό, κερδοσκοπία, και περιουσίες φτιαγμένες από τα λεπτά που παρατούσαμε. Η βίαιη, όμως και παράλληλα ανακουφιστική προσαρμογή μας, όμως, στην πραγματικότητα του ευρώ, ξεκινάει να γίνεται μόλις σήμερα, που συνειδητοποιούμε πια τις πραγματικές διαστάσεις του ευρωπαϊκού νομίσματος. Κι ένας από τους λόγους που η αγορά ακόμα υπολειτουργεί και οι βιτρίνες εκτιμώνται από τους καταναλωτές περισσότερο από το εσωτερικό του καταστήματος, είναι ότι οι πολίτες αρχίζουν πλέον να κάνουν εύστοχες συγκριτικές έρευνες για την καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής κόστους (value for money). Βρίσκουν εύκολα κάτι που τους αρέσει, αλλά πλέον είναι πιο δύσκολο από ποτέ να τους ξεγελάσει κάποιος με μια διατίμηση μεγαλύτερη από εκείνη που θεωρούν λογική.
Οι επιχειρηματίες από την πλευρά τους πρέπει να προσαρμοστούνε στη νέα πραγματικότητα και να μη θεωρούν ότι “σκοτώνουν” ένα προϊόν, πουλώντας το σε λογική τιμή. Να προσανατολιστούνε στην ικανοποίηση του πελάτη και στη δημιουργία μιας μακροχρόνιας σχέσης εμπιστοσύνης μαζί του. Όποιος σκέφτηκε μ αυτόν τον τρόπο, τελικά κάτι πέτυχε, ακόμα και στην γεμάτη ανορθογραφίες ελληνική αγορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου