Στη σκόνη των γκρεμισμένων νησιών σ ανακτώ
στην γέρικη λάμψη των χρυσαφένιων κροτάφων τους
στα νερά που εφοδιάζουν οι μυστικές υδρορροές τα πηγάδια
που ξεραίνονται όπως οι γέρικοι θάμνοι των καφενείων
Είσαι το πιο τραχύ μήλο του παραδείσου
κι η μοναξιά του βράχου στο βοσκοτόπι
κάθε άστοχο βλέμμα συνοψίζει τη ρώμη σου
σ ένα σύννεφο που λιώνει σαν αιθέριο χρυσάνθεμο
Φλοίσβοι, σκιές και αρματωσιές της άνοιξης
ξεδοντιάζουν της λύτρωσης τα αρμυρίκια
σ αγαπώ και σε νοιώθω σα στάρι στο νύχι μου
Ματόκλαδα ριγμένα στου καρβουνά το άστραμμα
λαμποκοπά του θηκαριού σου η έξαψη
σαν περπατάς, ματαιόσπουδη, σε μια γη που μπαλώνει τις φλέβες της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου