Με έναν απροσδόκητο αντίπαλο, τον γερμανικό παράγοντα, ξεκινά η Ελλάδα την επίπονη κι ανηφορική προσπάθεια να αποκαταστήσει την τάξη στα δημοσιονομικά της.
Αντιμετωπίζοντας, εν πολλοίς, μια ισοπεδωτικά, γενικευτική και υπερβολική κριτική από κυρίαρχους δημοσιογραφικούς και πολιτικούς κύκλους μιας χώρας, που συμπεριφέρεται με απίστευτο κυνισμό και έπαρση κάθε φορά που παραμερίζει τις εθνικές της ενοχές, η χώρα μας πρέπει σε πρώτο επίπεδο να αποδεχτεί τα “συνεταιριστικά” της λάθη και σε δεύτερο να υπερασπιστεί το γόητρό της απέναντι σε δυνάμεις που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον έναντι του ευρωπαϊκού.
Βέβαια σ αυτή την περίπτωση και το καρπούζι και το μαχαίρι βρίσκονται στα δικά μας χέρια, αρκεί τελικά εμείς οι ίδιοι να μην αναζητήσουμε δικαιολογίες εκεί που δεν υπάρχουν και να φροντίσουμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια της χώρας μας με σοβαρότητα, δουλειά και έργα που να αποδεικνύουν την βούλησή μας να αφήσουμε πίσω μας τον κακό μας εαυτό.
Έχει διατυπωθεί από δεκάδες πλευρές η άποψη που λέει πως η Ελλάδα βρίσκεται πια σ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Πως δίνει μια μάχη που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την προοπτική της για τις επόμενες δεκαετίες. Θεωρώ όμως ότι ο απολογητικός τόνος που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους παράγοντες της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να αιτιολογήσουν λάθη, παραλείψεις, ασάφειες και ατασθαλίες του πρόσφατου παρελθόντος δεν ωφελεί καθόλου σ αυτή την ευαίσθητη συγκυρία. Κι επιπλέον, είναι αδικαιολόγητο από κάθε άποψη να απευθύνονται Έλληνες πολιτικοί σε διεθνή μέσα ενημέρωσης με εκφράσεις του τύπου: «δώστε μας μια ευκαιρία να δείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε».
Με λίγα λόγια, αντί να οργανώνουμε στο εσωτερικό πεδίο μια συζήτηση σχετικά με το γεγονός ότι τα «έχουμε κάνει θάλασσα», διαχέουμε αδικαιολόγητα αυτή την αίσθηση στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον με συνέπειες, από τη μια τη διαρκή υποβάθμισης της χώρας μας κι από την άλλη το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά αποφεύγουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα.
Τελικά, αν δεν μάθουμε να εμφανιζόμαστε στα διεθνή βήματα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατακτήσουμε ένα βαθμό σεβασμού για τη χώρα μας και λογικά θα πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες της αδυναμίας που εκπέμπουμε διεθνώς.
Επίσης, δεν ωφελούν πουθενά οι όρκοι συνετισμού προς τις αξίες ενός συστήματος που και τις δικές του πομπές διαθέτει, αλλά και τους μηχανισμούς να τις διαχειρίζεται με πιο επιδέξιο τρόπο.
Συνολικά, απαιτείται να αλλάξουμε όχι μόνο επικοινωνιακά, αλλά επί της ουσίας, ώστε να είμαστε και όχι απλώς μόνο να δείχνουμε τίμιοι. Κυρίως, όμως, να συμπεριλάβουμε στο πλαίσιο αυτών των αλλαγών μας, τόσο τα μεγάλα “όχι” που πρέπει να πούμε στην ΕΕ όσο και ένα ακόμα πιο διεκδικητικό πρόσωπο σε ζητήματα που αφορούν στην πολιτική προστασία και στην εγγύηση της ασφάλειας των συνόρων μας από εχθρικές απειλές.
Να εγκαταλείψουμε, εν κατακλείδι, την λογική της “βρεγμένης γάτας”, που δεν εξυπηρετεί ούτε κατά το ελάχιστο τα εθνικά μας συμφέροντα και να αρχίσουμε να καλλιεργούμε σωστές νοοτροπίες, που θα δημιουργήσουν ένα πιο υπεύθυνο, σοβαρό, αξιόπιστο και οργανωμένο κράτος, το οποίο από τη μεριά του θα εγγυηθεί τη σύσταση ενός υγιούς οικονομικού περιβάλλοντος για τη δημιουργία μιας ανάπτυξης που θα βασίζεται αποκλειστικά στην αύξηση της παραγωγικότητας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου