ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Ακέφαλο άτι, σε ουράνιο λιβάδι της Θήρας
στερνή στροφή, της λάμπας του φάρου των αισθήσεων
πέπλο της φρίκης, ουρανέ των εκδικήσεων
πως μετανοείς για το άρωμα που θάβουν οι λέξεις;

Κάθε μέρα αντικρίζεις τη χαμένη αμετροέπεια
με τα μάτια των οπλών σου τριποδίζεις
ποιος σου έμαθε «στο γόνατο» να ελπίζεις
πως θα έχει η δυστυχία σου συνέχεια;

Ποια αυγή, ποια ουτοπία σε κυβέρνησε
γιατί τρέμει σαν το πάπλωμα η καλύπτρα
ποια αρχαία τυραννία σε ξεγέννησε
βασιλιά, χωρίς βασίλειο και σκήπτρα;

Τώρα ορίζω την ώρα της άφιξης
κάθε συνάντηση και μια υπόσχεση οδύνης
που είτε την κρατάς είτε την δίνεις
γεννά απρόσκλητα ξεβράσματα της άρνησης