ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ

Δύο πούλμαν σταμάτησαν στο ίδιο φανάρι
κι οι σοφέρ τους ξεκίνησαν κουβέντα μικρή
στο ένα, καλεσμένοι γάμου, χόρευαν κεφάτοι
στο άλλο, μάρτυρες κηδείας πριν την τελετή

Λίγο πριν ανάψει πράσινο ξανά κοιτάχτηκαν
Σα να λέγανε: πως τα φέρνει βρε έτσι η στιγμή
οι "δικοί" μου, το γλεντούν, που απ το θάνατο σκιάχτηκαν
κι οι δικοί σου τρομαγμένοι απ τη χαρά της ζωής

Τόλμησε να πεις κουβέντες που δεν εξαρθρώθηκαν
να πληγώσεις τις πατέντες που έχουν γραφτεί
πάνε ένα βήμα πέρα απ όσα ειπώθηκαν
και από όσα ο αρχαίος δεν είχε σκεφτεί

Μην αφήσεις τον θεό, να μιλήσει απ το στόμα σου
ούτε τον σοφό του κόσμου που φλύαρα ζει
ζω, σημαίνει ξεχωρίζω, σε μια θάλασσα "γνώριμου"
την σχεδόν αλλοιωμένη δική μου φωνή

Δεν θα αφήσω να μιλήσει κανείς απ το στόμα μου
πεθαμένος ποιητής, του "αιώνιου" χαφιές
σαν βρικόλακες που ζουν από την σταγόνα μου
πίνοντας αντί για αίμα τις δικές μας φωνές…..