Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Όταν η απογοήτευση
σαν ατέλειωτο πυκνό σκοτάδι
και σα μαύρη θαλασσινή ομίχλη
καλύψει την απέραντη στεριά της ψυχής σου
μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι της θέλησης
και μέχρι εκεί που τα όνειρα
ξεχνιούνται σα μικρά παιδιά
μέσα στη νύχτα
και τα ψάχνεις όπως
η ανήσυχη γιαγιά τα εγγόνια της
είναι ώρα να ξεχάσεις τις σκέψεις σου
και να ζήσεις απλώς για να χαμογελάς
να ξυπνάς και ν’ αποδέχεσαι τη ζωή
χωρίς αυτά που ονειρεύεσαι
γιατί απογοήτευση είναι ο φόβος
πως δε θα μας συμβεί
αυτό που θέλουμε να γίνει
Κι όταν η νύχτα αρχίζει
να κουρνιάζει στην άκρη του ορίζοντα
ίσως καταλάβεις πως όταν
κυνηγάς τα όνειρα τα τρομάζεις
και κάποιες απλές ενέδρες
είναι αρκετές για την εκπλήρωσή τους.
Κι όταν ακόμα κυνηγάς
ένα μονάχα θήραμα
μπορεί να μη το βρεις ποτέ
ή να ταλαιπωρηθείς τόσο
μέχρι να το αποκτήσεις
που η χαρά με την οποία περίμενες
να πλημμυρίσει η ψυχή σου
όταν αυτό θα συνέβαινε
να είναι μικρότερη από τις χαρές
που πάντα υποτιμούσες