Η ομάδα που κερδίζει στο γήπεδο συμβολικά αντιστοιχεί στο έθνος που επικράτησε έναντι του γειτονικού, ενώ ο πανηγυρισμός του ποδοσφαιριστή που σκοράρει, μοιάζει σα να βρίσκει το αντίστοιχό του στην χαρά του αγγελιοφόρου που μεταφέρει το μήνυμα της νίκης. Κι αν κάποτε ο πραγματικός πόλεμος αποφόρτιζε τις εθνικές συναισθηματικές εντάσεις με τρόπο πολύ δραματικό συνήθως, ετούτος, ο «συμβολικός», το πετυχαίνει με το μικρότερο ουσιαστικά τίμημα. Γι αυτό και ασκεί τέτοια γοητεία στους λαούς.
Για να περιοριστούμε όμως στα του οίκου μας, θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο γελοία και ταυτόχρονα αποπροσανατολιστική διαπίστωση από την άποψη που λέει ότι λίγοι “ανεγκέφαλοι” είναι αυτοί που προκαλούν τα προβλήματα στα γήπεδα. Διότι, πρώτον, αποσείει τις ευθύνες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σχετικά με την διαμόρφωση ενός κλίματος απίστευτης ποδοσφαιροποίησης των πάντων και δεύτερον, διότι αν τελικά οι χαρακτηριζόμενοι ως “ανεγκέφαλοι” ήταν πραγματικά τόσοι λίγοι σ αυτή τη χώρα, όσο θέλουν να αναφέρουν οι αθλητικογράφοι, για να χαϊδεύουν τα αφτιά των θεατών, τα πράγματα δε θα είχαν φτάσει ποτέ σ αυτό το οριακό σημείο.
Και επιπλέον το πρόβλημα δεν θεωρώ ότι βρίσκεται στο πόσος τελικά είναι ο αριθμός αυτών των κάφρων των γηπέδων, αλλά στο γεγονός ότι καθημερινά προσχωρούν στις τάξεις τους δεκάδες χιλιάδες καθημερινών ανθρώπων, αναγάγοντας το ποδόσφαιρο στη κορυφαία εκδήλωση της ζωής τους. Μάλιστα, το πιο ανησυχητικό για μένα φαινόμενο, που δείχνει παράλληλα ότι πρόκειται καθαρά για ένα ζήτημα κοινωνικού αδιεξόδου, βρίσκεται στο γεγονός ότι διαρκώς συναντώ ανθρώπους που σήμερα στα 35 τους για παράδειγμα μιμούνται πιο πειστικά και από το πρωτότυπο την καφρίλα που απεχθανόντουσαν στα 25 τους.
Ο εθνικιστικός ιμπεριαλισμός έχει αντικατασταθεί από τον οπαδικό και η θρησκευτική λατρεία έχει μεταφερθεί στους χώρους των γηπέδων. Άλλωστε, κατά το παρελθόν, τόσο ο εθνικισμός όσο και η θρησκεία βάσισαν σε μεγάλο βαθμό την επεκτατική τους επιρροή σ ένα συγκεκριμένο και τεράστιο κοινό ανθρώπων, έτοιμων να πιστέψουν σε οποιαδήποτε ιδέα τους προκαλούσε την επίφαση κάποιας υπόστασης. Πρόκειται για μια μάχη τελικής επικράτησης, που εξελίσσεται στην Ελλάδα με όρους πολύ ανησυχητικούς, κι η οποία επηρεάζει και αναμένεται να καθορίσει με δραματικό τρόπο, ζητήματα καθημερινότητας, όπως η εργασία, το περιβάλλον, ο πολιτισμός, οι ανθρώπινες σχέσεις, που έχουν περάσει σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο ενδιαφέροντος.
Μπαίνω τις προάλλες σ ένα ταξί, όπου ο οδηγός απογοητευμένος απ όλους και απ όλα παραληρεί κατά του συστήματος, το οποίο έχει εγκαταλείψει τη χώρα στην τύχη της. Παρατηρώ ότι ακούει στο ραδιόφωνο μια εκπομπή οπαδικού περιεχομένου και συνειρμικά προχωρώ στη σύνδεση. Λίγες ώρες νωρίτερα, το τρένο με το οποίο κατεβαίνω στην Αθήνα, κάνει μια στάση στη Λάρισα. Είναι τρεις η ώρα τα ξημερώματα και ακούγονται από κάπου κοντά οι φωνές εκατοντάδων ανθρώπων, που τραγουδούν με συγχρονισμένο τρόπο συνθήματα για την αγαπημένη τους ομάδα, την ώρα που ετοιμάζονται να επιβιβαστούν στα πούλμαν που θα τους κατεβάσουν στην Αθήνα για να παρακολουθήσεων το ντέρμπι των «αιωνίων». Είναι μια τρομακτική εικόνα που μου προκαλεί ένα πολύ δυσοίωνο συναίσθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου