ΑΚΑΤΑΔΕΚΤΗ

Είναι ξημερώματα Σαββάτου και ταξιδεύω με προορισμό την Αθήνα με τρένο που πήρα από τη Θεσσαλονίκη. Καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής ο διπλανός μου γέρνει ασυναίσθητα το κεφάλι του και κοιμάται στον ώμο μου. Ξυπνάει ακριβώς τη στιγμή που φτάνουμε στο σταθμό Λαρίσης και μένα ο ώμος μου έχει «ξεραθεί».


Στην επιστροφή, η τύχη μου χαμογελά και κάθεται δίπλα μου μια όμορφη κοπέλα. Είναι γλυκιά, μου αρέσει, και το κυριότερο φαίνεται νυσταγμένη.

Εγώ από την Αθήνα ως το Λιανοκλάδι χαλαρώνω με διάφορες τεχνικές τον ώμο μου προκειμένου κάποια στιγμή να υποδεχτεί το όμορφο κεφαλάκι της. Κοντά στο Λιανοκλάδι, κι ενώ ο ώμος μου έχει μετατραπεί σ ένα μαλακό μαξιλαράκι αρχίζει να την παίρνει ο ύπνος κι εγώ αρχίζω να συγκλίνω με νόημα προς το μέρος της. Κανένα αποτέλεσμα όμως. Αυτή προτιμά να κοιμάται σε μια ημιόρθια στάση. Την ώρα που διασχίζουμε τη Θεσσαλία τείνω όσο πιο πολύ μπορώ τους μυς μου προς το μέρος της και λίγο πριν μπούμε στη Λάρισα σκέφτομαι ότι πρέπει να πάρω τον ώμο μου πίσω, αν δε θέλω να υποστώ εξάρθρωση. Εξάλλου δεν φαίνεται να τον καταδέχεται. Στη Λάρισα σηκώνεται για να πάει στην τουαλέτα του τρένου, ενώ εγώ σκέφτομαι ότι μάλλον δεν θέλει να την ακολουθήσω. Επιστρέφει, κάθεται στο κάθισμά της και ξανακοιμάται.

Παρατηρώ ότι όλοι γύρω μου κοιμούνται στον ώμο του διπλανού τους. Τότε αποφασίζω να δώσω τον νυν υπερπάντων αγώνα και υπερεκτείνω εκ νέου τον ώμο μου. Λίγο πριν μπούμε στο νόμο Θεσσαλονίκης, της αφήνω τη θέση μου για να ξαπλώσει και περνάω από το κυλικείο του τρένου για να ρωτήσω αν «παίζει κάτι» σε πάγο.