ΓΑΜΟΣ, ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ

Πίνακας: Chidi Okoye

Ιδεατά, η επισημοποίηση της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων θα έπρεπε να αποτελεί το επιστέγασμα ενός θυελλώδους έρωτα που μετουσιώθηκε σε αγάπη, σεβασμό και απεριόριστη εκτίμηση. Πρακτικά όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά και επιτείνονται μέρα με την μέρα.
Πιο συγκεκριμένα, η τάση των ανθρώπων να υποβαθμίζουν την ποιητική φύση του έρωτα τούς ωθεί τελικά στο να του αποκλείουν κάθε πρόσβαση από τη ζωή τους. Ρόλο κι εδώ παίζει το σύγχρονο life style, που απαιτεί σύντομες, παθιασμένες, συναινετικές αλλά και αρκετά επιφανειακές σχέσεις. Άλλωστε, το πρόσταγμα για μια ζωή προσανατολισμένη γύρω από την καριέρα και την ατομικότητα δίνουν στους καθημερινούς ανθρώπους τα δημοφιλή πρότυπα της showbiz, που διάγουν στην πλειοψηφία τους βίους μοναχικούς. Κι όταν κάποτε αναζητούνε τον έρωτα μοιάζει περισσότερο με την αναζήτηση μιας έντονης και εποχιακής αποφόρτισης , παρά με το ιδεατό συναίσθημα για το οποίο αναφέρθηκαν στο παρελθόν ποιητές και φιλόσοφοι.
Τελικά, αυτή η αντίληψη έχει διεισδύσει και στη βάση της κοινωνίας, που έτσι κι αλλιώς βλέπει τα στηρίγματά της να ελαχιστοποιούνται μέρα με τη μέρα και τα πρότυπα της να αποκτούν συγκεκριμένα και πανομοιότυπα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Συνέπεια όλων αυτών είναι να μοιάζουν οι σχέσεις στην πλειοψηφία τους με συνεταιρισμούς ανθρώπων που απλώς επιδιώκουν να κάνουν οικογένεια, προκειμένου να ικανοποιήσουν την απαίτηση της κοινωνίας και την ψευδαίσθηση της συνέχειας. Με λίγα λόγια, το ανθρώπινο είδος, παρακάμπτει τις ωραιοποιήσεις και τις στρογγυλοποιήσεις που δημιούργησε η ανάγκη να επεξηγηθεί με λογικούς και συναισθηματικούς όρους μια επιλογή που στρέφεται ευθέως εναντίον της ελεύθερης φύσης του ανθρώπου και επιστρέφει στους πρωταρχικούς στόχους του γάμου. Όπως αυτοί σχηματοποιήθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν όταν ο άνθρωπος εγκατέλειψε τη νομαδική ζωή, σταθεροποιήθηκε στο χώρο, άρχισε να καλλιεργεί τη δική του γη και να αποκτά μαζί με την περιουσία και ανησυχίες καινούργιες , όπως για παράδειγμά το πως θα εξασφάλιζε ότι το βίος του θα περιερχόταν σε άτομα του δικού του κύκλου αίματος.

Σήμερα, τα αντρόγυνα ξεχνάνε από τη στιγμή που φέρνουν στη ζωή τα παιδιά τους ο ένας τον άλλο. Και τα παιδιά μεγαλώνουν σ ένα περιβάλλον όπου η επιλογή της μοναξιάς, ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που διατηρούν μια πιο ρομαντική άποψη για τα πράγματα μοιάζει με μονόδρομο. Και σ αυτό ακριβώς το σημείο συναντούμε την διαστροφική αντίφαση της εποχής μας, που θέλει να επιδιώκουν κατά κανόνα το “ζευγάρωμα” περισσότερο άνθρωποι που υποτιμούν την αξία της συντροφικότητα ως μια θεμελιώδη έκφραση του ανθρώπινου είδους από εκείνους που αισθάνονται ανολοκλήρωτοι χωρίς την ύπαρξή της. Διότι εκείνοι έχουν συνειδητοποιήσει πια ότι μια σχέση δεν επισημοποιείται για ανταλλαγή συντροφικότητας, αλλά για το μοίρασμα βαρών και υποχρεώσεων μεταξύ δύο ανθρώπων που μπορεί πια και να μην αισθάνονται τίποτα ο ένας για τον άλλο. Γι αυτό και τόσο σπάνια συναντάς σήμερα ικανοποιημένους ανθρώπους, μεταξύ αυτών που έχουν υπακούσει σε μια τέτοια συνθήκη. Όπως και γενικότερα συναντάς δύσκολα ικανοποιημένους με τη ζωή τους ανθρώπους.