Η "γκλαμουριά" είναι μαγκιά

Είναι απλώς θέμα χρόνου για τον Έλληνα να προσπαθήσει να επιστρέψει στις παραδοσιακές του συνήθειες. Στην φοροδιαφυγή, την άκρατη κατανάλωση, την ευκολία και τον τυχοδιωκτισμό.
Όχι επειδή είναι από άσχημα υλικά φτιαγμένος, αλλά επειδή είναι έτσι μαθημένος. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα τον οδηγήσει στο να διεκδικήσει και να προσπαθήσει να επανακαταλάβει κάθε σπιθαμί από την περιχαρακωμένη αυλή θεμιτών και αθέμιτων δικαιωμάτων που του αφαίρεσαν και να υψώσει κατόπιν ξανά νέα περίφραξη στο κονάκι του.
Απλώς κάνοντας μια γύρα στην αγορά διαπιστώνεις το τελευταίο διάστημα ότι και το λεγόμενο κίνημα αποδείξεων αποτελεί απλώς μια σπασμωδική και επιδερμική αντίδραση των πολιτών που εξαναγκάστηκαν να κάνουν το αυτονόητο. Να ζητήσουν αποδείξεις για τις συναλλαγές τους. Αλλά πόση διάρκεια ζωής μπορεί να έχει μια τέτοια κίνηση που δεν βασίζεται σε αληθινή συνειδητοποίηση του προβλήματος. Τρεις; Πέντε; Δέκα μήνες;

Από την άλλη μεριά οι καταστηματάρχες έχουν απλώς προσαρμόσει τις αποκαρδιωτικές τακτικές τους σ ένα πιο προσεκτικό πλαίσιο. Βλέπω μαγαζιά που σκίζουν στην κυριολεξία να ανεβάζουν τις τιμές σε απαράδεκτα ύψη και παράλληλα να «ξεχνούνε» να σου δώσουν απόδειξη. Παρατηρώ ότι ακόμα και επαγγελματίες που έκοβαν αποδείξεις αβίαστα πριν από την εξαγγελία των μέτρων σήμερα περιμένουν να τους το υπενθυμίσεις. Κάποιοι άλλοι έχουν ένα πακετάκι ξεχασμένων από τους προηγούμενους αποδείξεων και σου δίνουν μία που μπορεί και να αντιστοιχεί σε ένα ποσό μεγαλύτερο από αυτό που κατανάλωσες, περιμένοντας να αισθανθείς ευγνωμοσύνη.

Από την μεριά των καταναλωτών αρκετοί έχουν κάνει τον λογαριασμό τους, πόσες αποδείξεις χρειάζεται για να οικοδομήσουν το αφορολόγητο και δεν πάνε ρούπι παραπέρα. Τόσες χρειάζομαι τόσες μαζεύω. Κάποιοι άλλοι ποντάρουν στη παραδοσιακή υποχωρητικότητα του κράτους, κάθε φορά που αρχίζουν κάποια μέτρα να ενοχλούν τους πολίτες. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, η συλλογή αποδείξεων πλήττει βάναυσα την lifestyle εικόνα του «ωραίος σαν Έλληνας». Σε αντίθεση με τον «εβραίο» που δεν κερνάει ούτε τη μάνα του και τον “Γερμανό” που την βγάζει με μια σαλάτα, ο Έλληνας βαυκαλίζεται με το στερεότυπο ότι είναι έξω καρδιά, χουβαρδάς, ανοιχτοχέρης και μέγιστος κουβαλητής. Και δυστυχώς ότι σήμερα θεωρείται κοινωνικά αναγκαίο επί της ουσίας πληγώνει την αντίληψη που έχει διαμορφώσει ο Έλληνας για τον εαυτό του.
Γι αυτό και κινδυνεύουν να πάνε στράφι τόσες θυσίες.

Έχουμε λοιπόν από την μια μεριά τους αρπακολλατζήδες της αγοράς, που επιδιώκουν με κάθε τρόπο να μην αποδώσουν την υποχρέωση τους στο κράτος, και από την άλλη ένα ανεύθυνο σε μεγάλο βαθμό καταναλωτικό κοινό, που συμβάλλει τα μάλα στην δημιουργία ενός μίγματος που μοιάζει με γάγγραινα για την οικονομία. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τόσο βαθιά ριζωμένες συνήθειες και προκαταλήψεις δεν είναι δυνατό να ξεριζωθούν από την μια μέρα στην άλλη. Όπως επίσης κι ότι στην καθημερινή πρακτική μας η δύναμη της συνήθειας υπερισχύει της κοινής λογικής.

Τελικά θεωρώ ότι οι αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα για να προχωρήσει θα σκοντάψουν πάνω σ ένα ανώριμο πλήθος ακαλλιέργητων πολιτών. Γι αυτό τελικά θα συντελεστούν με τον πλέον δύσκολο και επώδυνο τρόπο.