Πίνακας: John Keaton
Ο πατέρας είναι σήμερα σαράντα ετών. Στέκεται πάνω σ ένα γκρίζο βράχο, πίσω από την οροσειρά που αγκαλιάζει την πόλη και βλέπει το δειλινό κατάματα. Σήμερα έγινε και επίσημα δημότης αυτού του ήσυχου τρελοκομείου, που του έδωσε την ευκαιρία να γίνει πατέρας και οικογενειάρχης. Ήταν περίπου τέτοια εποχή, θυμόμαστε, όταν τον υποδέχτηκε ο μέγας άρχοντας του χωριού και τον έπεισε να διακόψει το ταξίδι του και να μεταφέρει τη ζωή του σ αυτή την παράξενη πόλη. Δεν έχει παράπονο για την απόφασή του. Ό,τι του υποσχέθηκε ο μέγας άρχοντας έγινε πράξη. Καμιά ανησυχία πια, καμιά φιλοδοξία, καμιά επιθυμία δεν ταλανίζει το κέρινο μυαλό του. Μόνο αυτό το παιδάκι, ο μοναχογιός του, που τρέχει διαρκώς πάνω κάτω και καβαλάει τα βράχια σαν ατίθασο κατσικάκι δεν μπορεί να ηρεμήσει από τη φλογέρα του πατέρα. Όλα τα άλλα γαληνεύουν όταν την βάζει στο στόμα του και κεντάει αυτοσχέδιους ήχους κάτω από τον πορτοκαλί ουρανό του δειλινού. Τώρα, τεμαχίζει ένα κομμάτι ψωμί στα δύο και φωνάζει το γιο του να δούνε πανοραμικά την πόλη που θα μεγαλώσει, θα ανδρωθεί, θα ζήσει. Το παιδί μοιάζει τόσο ανήσυχο και αεικίνητο, μέσα στη γαλήνια θαλπωρή του πρώτου νυχτώματος, που κάνει τις λιγοστές νυχτερίδες, που κρύβονται στους βράχους να κουρνιάζουν σαν αγριοπερίστερα. Κάποια στιγμή κουράζεται και κάθεται δίπλα στον πατέρα του , σ ένα μικρό βραχάκι. Τρέμει από υπερδιέγερση, τρώει λαίμαργα το ψωμί που κρατάει στα κατάμαυρα χεράκια του και τα μάτια του γυαλίζουν από μια μανία εξερεύνησης που προκαλεί πυρετό ανησυχίας στον πατέρα.
Εκείνος σκέφτεται μια κουβέντα που του είχε πει ένας Άραβας που είχε καταλύσει προσωρινά στην πόλη: ο γιος σου θα μεταλάβει τη φιλοδοξία που αρνήθηκες. Όπως εσύ αποδέχτηκες την μαλθακότητα που απέρριψε ο πατέρας σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου