Θέλοντας να τιμήσουν τα δάση, που τους παρείχαν για χιλιάδες χρόνια τέτοια φιλοξενία, φυλές Ινδιάνων της Β. Αμερικής τα εξύψωσαν στο ύψος της ανθρώπινης ζωής, θεωρώντας τα μακρινούς τους συγγενείς. Γι αυτούς, μοναδική δυνατότητα αξιοποίησης ενός δάσους είναι το προνόμιο της ζωής εντός του, η αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον και τα πλάσματα στο σύνολό τους.
Κι αν ο “πολιτισμένος” κόσμος κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να εξοντώσει τελικά τους ιθαγενείς της Β. Αμερικής και άλλων περιοχών του κόσμου και την κουλτούρα τους, εξαναγκάζοντάς τους να φορέσουν ρούχα και να ζήσουν σε σπίτια λευκών, ήταν επειδή ένιωσε ότι απειλείται αρχικά από την σχέση που συνέδεε τους πολιτισμούς αυτούς με το φυσικό περιβάλλον. Άσχετα αν αργότερα υιοθέτησε έστω και ασυνείδητα σε μεγάλο βαθμό ορισμένες από τις πιο πυκνές και διαχρονικές αρχές της παράδοσής τους. Με πρώτη απ όλες, ότι τα δάση δεν αποτελούν αναξιοποίητες εκτάσεις, αλλά νευραλγικούς παράγοντες ζωής που συνδέονται άρρηκτα και με την ποιότητα διαβίωσης και το μέλλον του ανθρώπινου είδους.
Η φύση στις πολιτισμένες χώρες, άλλωστε, αποτελεί τεκμήριο ευζωίας και προστατεύεται ακόμα και στις μεγαλουπόλεις, εκεί όπου όταν λέμε φύση δεν εννοούμε απλά ένα σύνολο από δέντρα και όμορφα τοπία που κόβουν την ανάσα με το κάλλος τους, αλλά και μια αντίληψη απλοχωριάς στην καθημερινότητα, μη στριμώγματος, διατήρησης του ζωτικού χώρου και του χρόνου που χρειάζεται ο άνθρωπος για να συλλογιστεί, να αναπνεύσει και να δράσει με λογική.
Η πατρίδα μας, ωστόσο, βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της αντίληψης, που πριμοδοτεί τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να χωροθετείται ένα σύγχρονο , βιώσιμο και λειτουργικό, αστικό περιβάλλον.
Έτσι, συχνά κατηγορούμε τις Αρχές ότι δεν φτιάχνουν για μας τους απαιτούμενους χώρους πρασίνου στις πόλεις μας, την ώρα που η κάθε οικογένεια διατηρεί δύο και τρία αυτοκίνητα στην κατοχή της, δεσμεύοντας σχεδόν καθημερινά δεκάδες ή και εκατοντάδες μέτρα ωφέλιμου χώρου. Γιατί τόσα καταλήγουν να είναι αθροιστικά τα συνεχή παρκαρίσματα που εκτός από ένα μόνιμο άγχος αποτελούν και καταπάτηση ζωτικού χώρου.
Βλέπουμε λοιπόν ένα όμορφο δάσος και θεωρούμε ότι το κερασάκι, σ αυτή την υπέροχη τούρτα θα μπορούσε να ήταν ένα ιδιόκτητο σπίτι μας καταμεσής αυτής της εξωπραγματικής ομορφιάς. Κάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να βάλουν μπρος στα σχέδιά τους προκειμένου να υλοποιήσουν τον θλιβερό οραματισμό τους .
Κάποιοι άλλοι, συχνά ηλικιωμένοι, όπως παρατηρείται στην Ελλάδα, ζουν για δεκαετίες δίπλα στη φύση χωρίς να έχουν κατανοήσει μερικά από τα βασικά της μυστικά. Έτσι, η υπερβολική αυτοπεποίθηση με την οποία ξεκινούν μια ενέργεια, συχνά μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, καθώς η συμβίωσή τους με τη φύση υπήρξε μηχανική και άγονη. Έζησαν εντός της χωρίς να νιώσουν την τεράστια ευθύνη απέναντί της. Δεν απέκτησαν ποτέ την υπεύθυνη στάση που απορρέει από το φόβο ότι μπορεί κάποια στιγμή έστω και ακουσίως να προκαλέσουν κάποια ζημιά στο φυσικό οικοδόμημα.
Με αυτή την επιπόλαιη άγνοια κινδύνου μεγαλώνουν και τα παιδιά τους. Με την αντίληψη ότι ένας δάσος είναι μεν κάτι όμορφο, αλλά θα ήταν κάτι πολύ ομορφότερο αν απέφερε και χρήματα. Το δάσος και η φύση μοιάζουν με τον ηλικιωμένο συγγενή που τους μεγάλωσε με όλες τις ανέσεις και σήμερα θέλουν να τον «ξαποστείλουν» για να ξεκοκαλίσουνε την περιουσία του.
Το πώς γίνεται αυτό και ξυπνούμε ένα πρωϊ με τέτοιου είδους αντιλήψεις είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν εξαιρέσεις την πολύ ευάλωτη μορφολογία του ελληνικού εδάφους, που γίνεται, χάρη στις κατ εξακολούθηση υψηλές θερμοκρασίες, πολύ δεκτικό στην γέννηση και την εξάπλωση των πυρκαγιών, ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει ηγετικό ρόλο στην γενοκτονία των ελληνικών δασών. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε συμφέροντα καταπατητών και οικοπεδοφάγων, αλλά κυρίως σε ανατριχιαστικές παραλείψεις και αμέλειες που υποδηλώνουν εγκληματική αδιαφορία, και οδηγούν στη διαμόρφωση του σημερινού τοπίου στο φυσικό περιβάλλον της ελληνικής επικράτειας.
Πλέον, έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ότι η απώλεια κάθε στρέμματος δάσους θα μετρήσει καθοριστικά στην αυριανή ποιότητα ζωής μας.
Το μόνο ευχάριστο είναι ότι τα σημερινά παιδιά, μπορεί να μεγαλώνουν μεν με λιγότερο δάσος, αλλά λαμβάνουν περισσότερες περιβαλλοντικές προσλαμβάνουσες στο σχολείο και ακόμα περισσότερο διψούν να έρθουν σε επαφή μαζί του. Όμως η φύση έπαψε πια να είναι η πανταχού παρούσα μητέρα. Η ικανότητα αυτό-ίασης και φυσικής αποκατάστασης που διαθέτει αποδεικνύεται μικρή μπροστά στη μανία του ανθρώπου. Τουλάχιστον στον παρόντα χρόνο. Υπό αυτές τις συνθήκες, το δάσος κατέληξε να είναι μια πολυτέλεια που εξακολουθεί, ωστόσο, να δίνει νόημα στις ζωές πολλών ανθρώπων. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Πως υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης του φυσικού περιβάλλοντος υπερισχύουν των δεικτών της οικονομίας. Δηλαδή ότι το δάχτυλο δεν μπορεί να τα βάλει ποτέ με ολόκληρο το σώμα, ακόμα κι αν φαντάζει γιγαντιαίο μπροστά σε ένα υπέρ ενισχυμένο μεγεθυντικό φακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου