Θυμόμαστε αρκετούς λόγιους κατά το παρελθόν να επιχειρούν να δώσουν έναν δικό τους ορισμό για την έννοια της κόλασης. Οι περισσότεροι από αυτούς αναδείκνυαν με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο τις φιλοσοφικές, ψυχολογικές και θρησκευτικές παραμέτρους ενός θέματος που σχετίζεται άμεσα με την προσπάθεια επιβίωσης σ ένα περιβάλλον μάλλον αβίωτο.
Για όσους όμως από εμάς τους Έλληνες παρακολουθούμε με αγωνία, αγάπη και ενδιαφέρον τις δραματικές αλλαγές που συντελούνται στη χώρα μας, κατά τους τελευταίους μήνες γνωρίζουμε πως η κόλαση έχει ονοματεπώνυμο και προσδιορίζεται ως: το να ζεις σε μια χώρα σαν την Ελλάδα σε περιόδους όπου επικρατούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Σε περιόδους όπου απαιτείται η επίκληση της λογικής σκέψης, και κατά τις οποίες συνειδητοποιείς ότι δεν την διαθέτεις ούτε σε ατομικό, αλλά ούτε και σε συλλογικό επίπεδο. Κόλαση λοιπόν είναι να επιχειρείς να λύσεις ζητήματα που απαιτούν ορθολογισμό και συνετή σκέψη με συναισθηματικούς όρους, το μόνο καύσιμο δηλαδή που παράγουμε εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια. Κόλαση με λίγα λόγια είναι να διαπιστώνεις ότι κάθε άλλο παρά συστράτευση σε μια κοινή προσπάθεια υπάρχει, κάθε άλλο παρά συνειδητοποίηση των κοινωνικών μεταβολών και τέλος ότι κάθε άλλο παρά διαθέτουμε τα εργαλεία με τα οποία θα βγαίναμε από μια τέτοια κρίση με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες. Άρα, κόλαση σημαίνει εντέλει να γνωρίζεις ότι κάποια στιγμή θα εξέλθεις από την κρίση, αλλά θα είσαι τόσο βαριά τραυματισμένος, που απλώς θα εναποθέσεις την ευθύνη του επέκεινα στις επόμενες γενιές. Μια κόλαση, ωστόσο, που δεν συγκρίνεται με αντίστοιχες λαών, που δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε καν το πιάτο με το φαγητό και το ποτήρι με το νερό του επόμενου χαράματος.
Ακούγεται, λοιπόν, κατά καιρούς ότι σε συνθήκες σαν τις σημερινές απαιτούνται παραμερισμός των στενών επαγγελματικών συμφερόντων και απόλυτη συστράτευση για ένα στόχο συλλογικό που αφορά το κοινό μας μέλλον. Θεωρητικά αυτό ακούγεται σωστό. Πως όμως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια τόσο βαθιά διχασμένη χώρα όπου η έννοια του συλλογικού συμφέροντος ανέκαθεν σχετιζόταν με ότι περισσότερο μπορούσε να αρπάξει ο καθένας από την μικρή, αναλλοίωτη πίτα που καλούμαστε διαρκώς να μοιράσουμε;
Οι δε συνθήκες των συζητήσεων σχετικά με τον καταμερισμό των ευθυνών για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει φανερώνουν ότι σαφώς και δεν έχουμε συνετιστεί από τα λάθη μας. Ότι δεν υπάρχει αποδοχή της συλλογικής ευθύνης που μας επιβαρύνει για αυτό που μας συμβαίνει, άρα δεν υπάρχει και διάθεση βελτίωσης ενόψει της δύσκολης συνέχειας.
Επίσης δεν υπάρχει συνείδηση του γεγονότος ότι οι προηγμένες χώρες του εξωτερικού επιτυγχάνουν εκεί που εμείς καταποντιζόμαστε, κυρίως επειδή όλοι οι παραγωγικοί κλάδοι διαθέτουνε τις δυνάμεις τους για την ενίσχυση του συνολικού πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας τους. Εκεί όπου νόμοι εφαρμόσιμοι και επιτυχημένοι θεσμοί δεκαετιών έχουν διαπαιδαγωγήσει ολόκληρες γενιές ώστε να συναισθάνονται πως δεν υπάρχουν ικανοποιημένοι άνθρωποι σε δυστυχισμένα περιβάλλοντα.
Κι επειδή όλα αυτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, ο μοναδικός δρόμος για την έξοδο από την συγκεκριμένη κατάσταση είναι ο δύσκολος και οδυνηρός. Αυτός που απαιτεί από έναν λαό που δεν μπορεί να παράγει, να μειώνει διαρκώς τις δαπάνες του, υποβαθμίζοντας συνεχώς το βιοτικό του επίπεδο.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρακολουθώ συχνά με έντονα συναισθήματα αγανάκτησης την μάχη απόδοσης ευθυνών που διεξάγεται στα τηλεοπτικά πάνελ.
Τα επιχειρήματα με τα οποία ο κάθε κλάδος αποκρούει τις κατηγορίες που αφορούν την δική του συμμετοχή στην ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, δεν είναι πάντα άσχετα με τις ευθύνες κάποιου άλλου κλάδου.
“Ναι, εμείς κάναμε αυτό, αλλά μιλάτε κι εσείς που κάνετε εκείνο;” είναι η μόνιμη επωδός τους. Οι πάντες προσέρχονται στα πάνελ με ένα φάκελο γεμάτο από τις βρωμιές των επικριτών τους και η λογική στραγγαλίζεται σε απευθείας μετάδοση.
Η πρακτική δεκαετιών όπου, προεξάρχοντος του κρατικού μηχανισμού, ίσχυε ο νόμος της σιωπής και του κουκουλώματος μεταξύ κατεργαρέων έχει μεταφερθεί σήμερα στα κανάλια για το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου