ΜΑΝΟΥΒΡΕΣ

Άσε το φεγγάρι να στεγνώσει τον ιδρώτα σου
και τους υδρατμούς σου ν ανασάνω στη δροσιά
ρίξε μία πέτρα στη σκιά του φαροφύλακα
να σε κυνηγήσει πα στου φάρου τα σκαλιά

μύρισε τη νύχτα, είμαι εδώ για σένα αγάπη μου
σάλπισε υποχώρηση στις μνήμες ο νοτιάς
έρωτας στα εξήντα το καλύτερο που μού λαχε
μια πυγολαμπίδα σε αιώνες σκοτεινιάς

ζύγωσε να δούμε πρώτη μας φορά το πέλαγος
δίχως την ευθύνη της αδιάφορης ματιάς
πιάσε ένα αγκίστρι σκουριασμένο με τα χέρια σου
βγάλε το καπίστρι που μας πέρασε ο ντουνιάς

ξέρεις πως γερνάνε τα δελφίνια δίχως έρωτα;
μάθαν ν αγαπάνε τα απόνερα της γης
μίσεψε ο ύπνος, θα ξυπνάω αξημέρωτα
τέτοια ευκαιρία δεν την πέταξε κανείς

τρεις δεκαετίες δεν ψιθύρισα ερωτόλογα
κι άλλες τρεις μανούβρες, σε μια πίστα προσμονής
ήρθε το φιρμάνι του αναμαλλιασμένου Σόλωνα
λίγο πριν ασπρίσουν τα λιβάδια της ψυχής

πιάσε το κουτάλι να πλατύνουμε το τούνελ μας
οι δραπέτες είναι τα κλειδιά της φυλακής
πάντα υπάρχει άκρη σ ένα μίτο που δεν άγγιξες
κι οι δεσμοφυλάκοι είναι οι φόβοι μας θαρρείς.