Σου βγάζω τα αγκάθια απ τα πήλινα πόδια
ξανθή προσωπίδα του Φρύνου
ο φούρνος κορώνει του ανέμου την πίσσα
χειμώνας στο απέθαντο λιοπύρι
που λιώνει στη βρυσομάνα του έρωτα
Ποτεντίλλα δεμένη στον καρπό της Αιγύπτου
στα στάχυα παλεύουν δυο αγόρια τυφλά
για ένα κεράσι σφιχτό που κρέμεται άγριο
απ το ένα σου φρύδι, σκιά αφρισμένη
Μαζεύεις τα λόγια στα σακιά της φρόνησης
κι αγγίζεις στον ώμο τον ιερέα να ξυπνήσει
τις άδειες λέξεις με κρασί τις γεμίζεις
το λυκαυγές ζητά συγχώρεση, Μαγδαληνή
κι η μέρα ένα φόνο για να ανθίσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου