Ακούω φωνές!

Θα θορυβούσε και το πιο μακάριο πνεύμα της βίβλου η συνειδητοποίηση της δύναμης που κατέχουν οι φανατικοί σ αυτό τον κόσμο. Αυτοί που αναλώνουν την ενέργειά τους σε άγονες αντιπαραθέσεις κι οι οποίοι δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς έναν ευδιάκριτο και πάντα απειλητικό εχθρό. Που κρατούν στα χέρια τους τα εργαλεία της κλιμάκωσης και του εκβιασμού των καταστάσεων και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Η πόλωση λοιπόν, το κλίμα πολεμικής και η τεχνητή εχθρότητα που τρέφουν εκατοντάδες χιλιάδες συμφέροντα σε ολόκληρο τον πλανήτη και ολόκληρες στρατιές ετερόφωτων ανθρώπων που εξασφαλίζουν την δυναμική αυτής της λερναίας ύδρας, προκαλούν μια από τις λίγες δικαιολογημένες ανησυχίες των σκεπτόμενων ανθρώπων. Ένα φόβο που χρειάζεται η ανθρωπότητα για να πολεμήσει τους τεχνητούς φόβους που εκπορεύονται από τα μεγάλα πολιτικά γραφεία και διαχέονται στην κοινωνία από τα τεράστια εκδοτικά και τηλεοπτικά συμφέροντα.

Αυτή η ιστορία λοιπόν με τον εξτρεμιστή φανατικό πάστορα μοιάζει αληθινά ανατριχιαστική.
Το πώς κατάφερε δηλαδή να κινητοποιήσει ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, φθάνοντας στο σημείο να στέλνει τελεσίγραφα, και να διαπραγματεύεται απευθείας με τα μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας για την ανέγερση ή όχι του ισλαμικού πολιτιστικού κέντρου στο σημείο μηδέν της Νέας Υόρκης, αποδεικνύει ότι ζούμε πραγματικά σ έναν πολύ εύφλεκτο κόσμο, όπου η ανοησία αποτελεί έναν αναγνωρίσιμο συνομιλητή της λογικής.
Έναν κόσμο άγνοιας, αμάθειας και χαμηλού βιοτικού επιπέδου που επιτρέπει να ενδημούν τέτοια φαινόμενα, επικίνδυνα για την κοινωνική σταθερότητα.
Έναν κόσμο που εξακολουθεί να συμβουλεύεται φωνές από το υπερπέραν προτού καταλήξει στο τι είναι ανήθικο και τι ηθικά αποδεκτό.

Οι αναλυτές στις ΗΠΑ, μιλούν για την γένεση ενός δεύτερου κύματος ισλαμοφοβίας. Χαρακτηριστικό του ο περιορισμός της ανεκτικότητας και η εκτόξευση της ακρισίας. Βέβαια, το ερώτημα που δεν απαντιέται ευθέως είναι το ποιοι είναι σήμερα οι κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην δημιουργία του, καθώς περισσότερο δικαιολογημένή θα θεωρούνταν με βάση τα γεγονότα μια χριστιανοφοβία στην αντίπερα όχθη.

Εννέα χρόνια πέρασαν από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους και έχοντας αρκετές ισλαμικές χώρες πληρώσει ένα δυσανάλογο τίμημα αίματος και καταστροφής, υποχωρώντας δεκαετίες ολόκληρες πίσω σε θέματα κοινωνικών και υλικών υποδομών, δεν δικαιολογούν τέτοια τάση.

Έτσι η μισαλλοδοξία αυτή μοιάζει να έχει ρίζες τεχνητές, πολιτικές, σαν να προσπαθούν κάποιες δυνάμεις να επενδύσουν στο μίσος που γεννάει μίσος για να αποκομίσουν στενά πολιτικά οφέλη. Μοιάζει με μια προσπάθεια κινητοποίησης ενός σκουριασμένου μηχανισμού αντίδρασης κόντρα στην επιχείρηση επίτευξης ενός διαπολιτισμικού, διαθρησκευτικού διαλόγου. Μια αντανακλαστική αντίδραση ενός βαθιά συντηρητικού κομματιού της αμερικανικής κοινωνίας που αυτοαναιρείται αποδεχόμενο κάθε υπόνοια συμφιλίωσης. Μια βιομηχανία παραγωγής στερεοτύπων που χαρακτήρισε τον Ομπάμα κομμουνιστή και μουσουλμάνο οπορτουνιστή επειδή επιχείρησε να αποκαταστήσει ένα τυπικό σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους και
να ανοίξει ένα διάλογο με τις ισλαμικές χώρες χωρίς προηγουμένως να απλώσει τα “κουμπούρια” του στο τραπέζι.
Βέβαια υπάρχει πάντα το κατάλληλο έδαφος καθώς συμβάλλει σ αυτό και η δημιουργία ενός τεράστιου κοινού ένθεν κι εκείθεν εδώ και χρόνια, βουτηγμένου στην θρησκευτική μοιρολατρία, το οποίο έχοντας εξασφαλίσει το προνόμιο του να έχει βρει κάτι ακλόνητο στο οποίο να πιστεύει, να χρειάζεται πια για να πορευτεί απλώς κάτι για να μισεί. Τρέφεται από αυτό το μίσος που του δίνει ελπίδα και όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Τα οποίο φυσικά δεν ανατέλλει ποτέ.