Σόι πάει το βασίλειο

Αναρωτιέμαι ποια ακριβώς είναι αυτή η σχέση που συνδέει τον επικερδή αλλά αδίστακτο κοινωνικά, καπιταλιστικό κομμουνισμό της Κίνας, την κομμουνιστική βασιλεία της Β. Κορέας και την σοσιαλιστική οικογενειοκρατία της Κούβας, με τα ανθρωποκεντρικά όνειρα των Αριστερών απανταχού της γης και τον επιστημονικό σοσιαλισμό του Μαρξ. Όποια κι αν είναι τελικά είναι μάλλον μόνο προσχηματική για να φυλάει τα έρμα που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι λαοί.

Η έξαρση της λογοκρισίας που παρατηρείται και στις τρεις χώρες είναι το ανθεκτικό υλικό των ιδεολογικών τειχών που έχουν ορθωθεί για να επιτευχθεί η πλήρης περιχαράκωσή τους. Κοινωνικοί αποκλεισμοί, πολιτικές δίκες, απαγορεύσεις, εκτελέσεις, φυλακίσεις μακράς διάρκειας αντιφρονούντων αποτελούν καθημερινές πρακτικές.
Από την στιγμή, μάλιστα, που οι λαοί αυτοί έχουν τόσο περιορισμένη ορατότητα του υπόλοιπου κόσμου, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά δεκτικοί σε πρακτικές που δεν τους υπηρετούν αλλά αντίθετα τους αποδυναμώνουν.
Τα τρία τελευταία κάστρα λοιπόν της κομμουνιστικής αριστεράς αποθαρρύνουν τις δυνάμεις της Αριστεράς σε ολόκληρο τον κόσμο και ρίχνουν νερό στο μύλο των επικριτών τους. Στην Κούβα, ο Φιντέλ Κάστρο παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ και εκείνος στον αυτόματο πιλότο. Στην ηγεσία της Β. Κορέας προετοιμάζεται να διαδεχθεί τον πατέρα του ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ετοιμάζοντας εκδηλώσεις και παρελάσεις άνευ προηγουμένου σε μια χώρα όπου οι κάτοικοι λιμοκτονούν.
Στην ταχέως αναπτυσσόμενη Κίνα, οι κοινωνικές ελευθερίες παραμένουν ένα αίτημα ανεκπλήρωτο, ενώ οι τυπικοί μισθοί και η φτώχεια της περιφέρειας ενισχύουν το αίσθημα κοινωνικής αδικίας.

Την ίδια ώρα, η εγχώρια Αριστερά συστηματικά αρνείται να μιλήσει γι αυτά τα θέματα. Γι αυτήν, η δομική κρίση του καπιταλισμού είναι οφθαλμοφανής, αλλά όχι και η κρίση του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού. Έτσι, θεωρεί την πληροφόρηση που έρχεται από αυτά τα μέρη ελλιπή και προκατειλημμένη σαν να υπάρχει εκεί μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που διαχέεται στον κόσμο.
Πιθανότατα, οι καταπατήσεις των ατομικών ελευθεριών στην Κούβα να είναι απλώς προπαγάνδα, η δουλεία στην Κίνα μια άδικη κατηγορία, ο συγκεντρωτισμός στη Β. Κορέα μια υπερβολική παραποίηση. Πιθανότατα, σ αυτές τις χώρες η απουσία μιας μεσαίας αστικής τάξης να έχει εξαλείψει τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες και μεις να έχουμε πέσει θύματα μιας άκρατης προπαγάνδας.
Επειδή λοιπόν είναι καλό να πιστεύουμε μόνο στα μάτια μας και στα αυτιά μας οι λιγοστές εικόνες που διαρρέει για παράδειγμα το καθεστώς της Πιονγκγιανγκ είναι ειλικρινείς καθώς έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα κάμψουν το ηθικό των αντιπάλων τους με τη ζωηρότητα που περιβάλλουν την αδημονία τους ενόψει των εξελίξεων.. Σε μια από αυτές, τις προάλλες, η εκφωνήτρια των ειδήσεων του κρατικού καναλιού ενημέρωνε τον κόσμο για τις προσεχείς αλλαγές στην ηγεσία της χώρας. Δεν γνωρίζω αν το παραλήρημά της κατάφερε να ανυψώσει το ηθικό των κορεατών. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι προκάλεσε αισθήματα ντροπής και βαθιάς αμηχανίας σε όποιον εξακολουθεί να πιστεύει πως μια νέα Αριστερά απαλλαγμένη από τα απολιθώματα του παρελθόντος είναι εφικτή. Μια Αριστερά που δεν θα φοβάται τον ίσκιο της, που δεν θα βυθίζεται στην καχυπόψια, τη στειρότητα, την άρνηση και την έλλειψη δεκτικότητας. Μέχρι τότε, όμως, που θα εξελιχθεί συνειδησιακά ο άνθρωπος, τα αρχέγονα ελαττώματα του θα τον συνοδεύουν σε κάθε προσπάθειά του, υπονομεύοντας τα συστήματα διακυβέρνησης που θα εφευρίσκει για να οριοθετεί την παρουσία του στον πλανήτη, ενώ οι αδυναμίες του θα τον απομακρύνουν από το όνειρο της αυτοδιαχείρισης και θα τον βυθίζουν ολοένα και βαθύτερα στον περιορισμό των ελευθεριών του. Έτσι θα ζει ο άνθρωπος, είτε θα βρίσκεται σε φιλελεύθερη είτε σε σοσιαλιστική κοινωνία. Ως έρμαιο των κουσουριών του.