Εμπειρία που δεν δημοσιοποιείται σχεδόν παύει πια να είναι εμπειρία. Λίγο πολύ η παραπάνω αντίληψη κυριαρχεί στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης και του ίντερνετ. Έτσι, θα λεγε κανείς, ότι κάνουμε πράγματα με αποκλειστικό γνώμονα την καταγραφή τους σε μια λίστα επιτευγμάτων που θεωρούμε πως αφορά και κάποιους πέρα από τους εαυτούς μας. Ζούμε όμως και στην εποχή των καλογυαλισμένων βιογραφικών. Της υποχρεωτικής σπουδαιοφάνειας, όπου το πώς θα λανσάρει κανείς τον εαυτό του είναι πια ολόκληρη επιστήμη . Στην εποχή που ο άνθρωπος καθίσταται εμπορεύσιμο είδος, ακόμα και τα βιογραφικά του ως αντίληψη μιας συνοπτικής καταγραφής των πεπραγμένων του προκειμένου να διαφανούν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του ξεπερνούν την πρωταρχική τους αποστολή επισκιάζοντας την έννοια της εμπειρίας. Τι είμαστε λοιπόν, πλέον; Ανθρώπινα όντα που ζουν για να μάθουν και να κατανοήσουν τον κόσμο τους ή απλώς κάποιοι μικρογραφειοκράτες πολυτελείας; Παθιασμένοι συλλέκτες εμπειριών ή μήπως κυνηγοί αποδείξεων και υπηρεσιακών τεκμηριώσεων;
Η χαρτούρα, λοιπόν, σφραγισμένη με κάθε επισημότητα από επίσημους φορείς είναι αυτή που καθιστά τις εμπειρίες μας αναγνωρισμένες ή όχι από ένα σύστημα που συνεννοείται με υπηρεσιακούς κωδικούς και ιερογλυφικά στοιχεία.
Θεαματική όμως είναι και η ανάλωσή μας στην καλλιέργεια του περιτυλίγματος.
Ένα υποθετικό ενδεχόμενο, όπως το να αξιοποιούσαμε το χρόνο που σπαταλούμε για ωραιοποιημένη σελιδοποίηση των εμπειριών μας στην προσπάθεια για την κατανόησή τους θα έκανε τη διαφορά. Παρατηρεί κανείς τριγύρω του ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν πράγματα για να τα μοιραστούν κι όχι για να διδαχθούν από αυτά.
Έτσι, η ανθρώπινη ματαιοδοξία, η εγωπάθεια και η μοναξιά συνεργάζονται αρμονικά για την δημιουργία ενός γυάλινου κόσμου εφησυχασμού και φυγομαχίας.
Καθώς λοιπόν, κοινωνικά είμαστε πλέον όλοι ορατοί, και επαναπαυόμαστε σε περίοπτες ηλεκτρονικές θέσεις, το ερώτημα που βασανιστικά προκύπτει είναι το πόσοι τελικά από όλους αυτούς που θεωρούνται συνομιλητές μας, μας παρατηρούν πραγματικά; Η διαφορά του βλέπω από το κοιτάζω, του αντικρίζω από το παρατηρώ προσδιορίζει τελικά τα όρια μιας πραγματικότητας κενής περιεχομένου. Προσχηματικά όμως ενεργητικής και δραστήριας.
Υπερτροφικές εικόνες δεσπόζουν παντού για να υπογραμμίσουν την διαχρονική αντιμαχία ιδεών στην ψυχή του ανθρώπου. Συγκρούονται εκεί από τη μια μεριά η απεριόριστη δυνατότητα βελτίωσης που διαθέτει κι από την άλλη η απροθυμία του να την αξιοποιήσει. Άλλωστε, για τις εφήμερες υπάρξεις η καλλιέργεια της επιφάνειας υπήρξε ανέκαθεν ευκολότερη και ελκυστικότερη ως επιλογή από την καλλιέργεια της ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου