Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Κενά ασφαλείας στη δημοκρατία


Σε κάθε μια εκλογική αναμέτρηση, οπουδήποτε στον κόσμο κι αν λαμβάνει χώρα, η κόπωση, η απογοήτευση, κι η αποχή του κοινού από τις αρχαιρεσίες, ισοδυναμεί με τη δημιουργία ενός κενού ασφαλείας στο ευρύτερο κοινωνικό σύστημα. Λογικά, αλλού οι επιπτώσεις που προκύπτουν είναι μικρότερες κι αλλού μεγαλύτερες.
Ένα τέτοιο κενό ασφαλείας αξιοποίησε στις απαρχές του 21ου αιώνα και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους για να εισέλθει στις ζωές των Αμερικανών και να διασαλεύσει την τάξη σ ολόκληρο τον πλανήτη. Ακολούθως, η προεδρία του υπήρξε καταλυτική για τις εξελίξεις, προκαλώντας μια αλυσίδα κρίσεων που κατέληξε στην πρωτοφανή οικονομική κρίση του 2008.
Ειρήσθω εν παρόδω, η μεγάλη αποχή ήταν αυτή που ευνόησε την ανάδειξή του και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες έλαβε μέρος.
Με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ ασχολήθηκε στο W ο σημαντικός Αμερικανός σκηνοθέτης, Όλιβερ Στόουν, παραδίδοντας το πορτρέτο ενός ανθρώπου εξαιρετικά στενόμυαλου, επιρρεπή στα πάθη, μονοδιάστατου και εμμονοληπτικού. Με απλά λόγια ανεπαρκούς και επικίνδυνου για τη θέση που κατείχε.
Έτσι, η αρχική, δειλή φημολογία, που ήθελε τον Τζορτζ Μπους να αποτελεί απλώς την μαριονέτα μιας πυραμίδας αδίστακτων επιχειρηματιών, στην κορυφή της οποίας βρισκόταν ο αντιπρόεδρος Τσένι γρήγορα πήρε διαστάσεις μιας αυταπόδεικτης πραγματικότητας, που ενθάρρυνε με δεκάδες αποχρώσες ενδείξεις έναν σεβαστό αριθμό συνωμοσιολογικών θεωριών.
Στη αυτοβιογραφία του που εκδίδει από μέρα σε μέρα ο Τζορτζ Μπους φροντίζει να αναφερθεί και σ αυτό το κεφάλαιο της πολιτικής του σταδιοδρομίας τονίζοντας με την γνωστή κάθετη εκφορά του, ότι δεν υπήρχε κανενός είδους επιλήψιμης επιρροής από τον αντιπρόεδρό του.
Επιμένει ότι ο ίδιος είχε τον τελευταίο λόγο και εφάρμοζε με αποφασιστικότητα δικές του αποφάσεις.
Σιγά σιγά βλέπουμε ότι το παζλ των ημερών του αρχίζει να συμπληρώνεται.
Με τη βοήθεια και του “W” το οποίο προέκυψε ως ταινία μέσα από ενδελεχή έρευνα για τον πρώην ένοικο του Λευκού Οίκου, κατανοούμε ότι μια ομάδα αδίστακτων και τετραπέρατων πολιτικών δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να πείσει τον Τζορτζ Μπους ότι εκτελεί δικές του αποφάσεις.


Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν μία από αυτές. Ο Μπους αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ότι ήθελε να δώσει μια ευκαιρία στην διπλωματία κι ότι ένιωσε βαθιά απογοητευμένος όταν δεν βρέθηκαν τα όπλα μαζικής καταστροφής που αποτελούσαν το άλλοθι για την εισβολή.

Προσωπικά, ασπάζομαι ως ένα βαθμό την πολυφορεμένη και κοινότοπη άποψη ότι και ο ίδιος ο Μπους έπεσε θύμα της περιορισμένης ευφυΐας του, εκτελώντας με τον αποφασιστικό ζήλο ενός ματαιόδοξου και εγωπαθούς ηγέτη, που επιθυμεί κυρίως να είναι σεβαστός στο επιτελείο του, πρωτοβουλίες που θεωρούσε πως ήταν δικές του.
Σε ανθρωπιστικό όμως επίπεδο, η ανοησία δεν μπορεί να απαλλάξει κανέναν άνθρωπο από τις ευθύνες του. Το ιδιόρρυθμο όμως πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, κατάφερε όχι μόνο να τον προστατεύσει με αποτελεσματικότητα από οποιεσδήποτε επιθέσεις εναντίον του, ανταποδίδοντας του έτσι την αφοσίωση που του επέδειξε κατά τη διάρκεια της θητείας του, αλλά και να φροντίσει ώστε να μην στραπατσαριστεί τόσο βάναυσα η υστεροφημία του.
Ας έρθουμε όμως στον πατέρα του πρώην προέδρου. Ο πρεσβύτερος Μπους γνώριζε καλύτερα από τον καθένα τον γιο του. Κυρίως γνώριζε ότι δεν είχε πετύχει σε καμιά από τις θετικής υφής αποστολές που είχε αναλάβει στη ζωή του. Ήξερε ότι ο γιος του δεν θα κατάφερνε τίποτα χωρίς ισχυρά στηρίγματα γι αυτό και φρόντισε να τον τροφοδοτήσει με τις πολιτικές του «πατερίτσες». Ο πατέρας Μπους είχε τυφλή εμπιστοσύνη στις «νταντάδες» του γιου του, γνωρίζοντας καλά πόσο αποφασισμένοι είναι να πετύχουν τους στόχους τους. Οι συνέπειες της προεδρίας του για την Αμερική και τον πλανήτη πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην επιθυμία του πατέρα να δει τον γιο του να πετυχαίνει έστω για μια και μοναδική φορά. Έστω κι αν αυτή η επιτυχία θα αφορούσε την εκτέλεση ενός τόσο ζοφερού και δυσοίωνου πλάνου.
Κάθε ανεξέλεγκτη δύναμη λοιπόν της αμερικανικής κοινωνίας βρέθηκε εκείνο το διάστημα σε θέση ισχύος αποκτώντας ένα ισχυρό βήμα για να εκφράσει τις θέσεις της και να συστρατευθεί στην υλοποίηση ενός σχεδίου που άφησε πίσω του εκατομμύρια νεκρούς κι ακόμα περισσότερες ρημαγμένες από τον πόλεμο και την οικονομική κατάρρευση ζωές.
Κοιτώντας πίσω κατανοούμε ότι η έναρξη αυτού του σκοτεινού παραμυθιού πραγματοποιήθηκε χάρη σε ένα κενό ασφαλείας στη δημοκρατία. Την παγίωση της πεποίθησης εκατομμυρίων ανθρώπων, ότι η ψήφος τους είναι αδύναμη.
Την αποστέρηση του νοήματος της εκλογικής διαδικασίας, την ηθελημένη απόσυρση του δικαιώματος των πολιτών να εκλέγουν τους νομοθέτες τους. Μια νομιμοφανέστατη νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος που οδήγησε σ ένα έγκλημα με εκατομμύρια συνενόχους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου