Ρηχός και επιδερμικός θυμός

Πώς να ερμηνεύσει κανείς με ασφάλεια την αποχή από τις εκλογές ενός λαού, που ακόμα και όταν συμμετείχε μαζικά δεν το έκανε με αμιγώς πολιτικά κριτήρια; Ασχέτως λοιπόν με το αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις παρουσιάζονται σήμερα έκπληκτες μπροστά στα μεγαλειώδη ποσοστά της αποχής, αυτή ήταν μια απολύτως αναμενόμενη και εντελώς φυσιολογική εξέλιξη.
Θα πρέπει μάλιστα να αναζητήσουμε τις αιτίες της όχι αποκλειστικά στα συναισθήματα απόρριψης του πολιτικού κόσμου συλλήβδην, που διακατέχουν τους Έλληνες, αλλά και στην αλλαγή της κινητροδότησης του Έλληνα ψηφοφόρου προκειμένου να κατέλθει στην κάλπη.

Μέχρι πρόσφατα λοιπόν τα κίνητρά του Έλληνα ψηφοφόρου ήταν σχετικώς ιδιωτικά, προσωποποιημένα και ωφελιμιστικά. Γνώριζε λοιπόν ο καθένας ότι αν φέρει κάποιους ψήφους στο σακούλι ενός κόμματος και τα πράγματα πάνε καλά, κάποια απαίτησή του θα έβρισκε με μαγικό τρόπο τον δρόμο της υλοποίησής της.
Σήμερα όμως χρειάζεται ένα διάστημα προσαρμογής στα νέα δεδομένα, που απαιτούν από τον ψηφοφόρο μια διαφορετική και άγνωστη προς αυτόν προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας μακριά από πλάγιους διορισμούς και άκοπες θέσεις εργασίας.
Σε αδρές γραμμές, ο Έλληνας χρειάζεται κάποια φυσιολογική πίστωση χρόνου για να κατανοήσει το πραγματικό νόημα των εκλογών.
Μέχρι τότε το εμπόριο των χρωματισμένων ερμηνειών ενός απολύτως θολού και συγχυσμένου τοπίου θα κρατεί καλά ενώ οι παραδοξότητες της τηλεοπτικής πραγματικότητας θα αναγάγουν κάθε εξέλιξη σ ένα δικαιολογημένο αίσθημα αγανάκτησης και θυμού.
Οι πολιτικές δυνάμεις θα ασχολούνται περισσότερο με τους απέχοντες, παρά με τους συμμετέχοντες και ο φαύλος κύκλος των παρερμηνειών θα συνεχίζεται.

Υπάρχει όμως και ο διάλογος στο διαδίκτυο. Εκεί, μέσα από τη χρήση κοφτών, στακάτων και σύντομων εκφράσεων που φιλολογικά αποδομούν το σύστημα ο θυμός και η αγανάκτηση του σύγχρονου Έλληνα ψηφοφόρου αποτυπώνονται με βιτριολική φειδώ στα διάφορα φόρουμ. Φυσιολογικά, θα περίμενε κανείς ότι όλη αυτή η συμπιεσμένη ενέργεια θα ξεσπούσε κάποιες φορές σε ορισμένα χειμαρρώδη σκεπτικά, όχι απαραιτήτως καλογραμμένα, αλλά ογκώδη και περιεκτικά. Αντιθέτως βλέπεις μικρά σύντομα ρυάκια να προσπαθούν να διαβρώσουν ένα πετρώδες έδαφος, που δεν χρειάζεται καν την υποστήριξή τους για να τα καταφέρει.
Αναπαράγοντας τις παραδοσιακές φόρμες της έκρηξης όπου το ένστικτο κυριαρχεί της λογικής, αυτές οι σύντομες παρεμβάσεις παραμένουν μερικά ακόμα δείγματα της νωθρότητας και της τεμπελιάς που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας, ενισχύοντας τις τυχαιότητες που μας βυθίζουν σ έναν αφόρητο ρεαλισμό.
Κουτί έρχεται σ αυτούς τους ανθρώπους και η λογική του microblogging που αντιπαρέρχεται την ανάγκη ανάπτυξης ενός σκεπτικού ενώ και η έννοια της φλυαρίας αναπροσαρμόζεται πλέον στα όρια της αποτυχίας αποφυγής μιας μη επιγραμματικής διατύπωσης.
Έτσι, διαβάζουν και συνεννοούνται μοναχά με τίτλους και σύντομες σχηματικές εκφράσεις , καρπούς των βαθύρριζων προκαταλήψεων που κάνουν τον κόσμο τους πιο κατανοητό και ευανάγνωστο.
Στο πνεύμα αυτό της εποχής, όπου ακόμα κι ο θυμός είναι τόσο επιδερμικός και ήπιος, καθώς αποτελεί ένα πολτό από ασύμφωνα συναισθηματικά υλικά, η λογική επεξεργασία των δεδομένων δεν αντιμετωπίζεται ως δυνατότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή ο θυμωμένος αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι αν προσπαθήσει να δει τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία ώστε να εκφράσει με πειστικότητα και ενάργεια αυτό που πραγματικά θέλει να πει, θα έρθει πολύ γρήγορα αντιμέτωπος με τον εαυτό του και την προσωπική του ευθύνη στην διαμόρφωση της κατάστασης.
Κι αυτό ακριβώς θέλει να αποφύγει με τον σύντομο και αποσπασματικό τρόπο, με τον οποίο εκτοξεύει τον θυμό του. Την σύνδεση των γεγονότων. Την επανακόλληση των κομματιών του σπασμένου καθρέφτη.
Η αποχή από τις εκλογές λοιπόν είναι το νέο γκάτζετ που κρατάει στα χέρια του ο Έλληνας. Τυχαίως, πρόκειται για μια ακόμη τεμπέλικη επιλογή. Όμως, αυτή η ιδεολογικοποίηση της ανίας και της πλήξης κρατάει σε μεγάλο βαθμό καθηλωμένες και τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Επιλέγουμε λοιπόν αποχή, από τις εκλογές, επειδή το σύστημα είναι σάπιο, αλλά όχι παράλληλα και από τον στοιχηματισμό που βασίζεται σ ένα επίσης διεφθαρμένο άθλημα.
Έτσι το δικαίωμα στον τζόγο είναι αδιαπραγμάτευτο, ενώ το άλλο το πιο σύνθετο και συλλογικό παραδίδεται εκουσίως στην πυρά. Δε συμμετέχουμε στη διεφθαρμένη πολιτική, αλλά συμμετέχουμε ψυχή τε και σώματι στο διεφθαρμένο ποδόσφαιρο. Άρα δεν μας ενοχλεί τόσο πολύ η ίδια η διαφθορά όσο το γεγονός ότι αυτή συχνά δεν μας εξυπηρετεί τόσο προσωπικά και άμεσα. Αλλά κυρίως διότι η καταπολέμησή της θα δυσκολέψει τις ζωές μας περισσότερο, στο βαθμό που θα απαιτηθεί από εμάς να αναλάβουμε κάποιες ευθύνες που θα ξεπερνούν το πλαίσιο των προσωπικών μας υποθέσεων.