Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Να δίνεις…


Πριν από μερικές ημέρες, χρησιμοποίησα ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς για μια μετακίνησή μου. Λίγες στάσεις πριν κατεβώ ανέβηκε στο λεωφορείο ένας νεαρός ναρκομανής ζητώντας την ελεημοσύνη του κοινού για να αγοράσει ένα σάντουιτς.
Κάθισε δίπλα μου και πιάσαμε κουβέντα από αυτές τις μεγαλόφωνες που τις ακούει όλο το λεωφορείο. Κρατώντας πάντα μια ανεπαίσθητη επιφύλαξη για την ορθότητα των ισχυρισμών του έτεινα το αυτί μου και εκείνος μου εκμυστηρεύθηκε μερικά πολύ ευαίσθητα δεδομένα της προσωπικής του ζωής.

Ήταν 22 ετών και είχε χάσει τους γονείς του από τα ναρκωτικά. Τα τελευταία χρόνια μπαινόβγαινε σε τακτά χρονικά διαστήματα στη φυλακή. Την τελευταία φορά έμεινε πίσω από τα κάγκελα δύο χρόνια κατά τα οποία έμεινε καθαρός, όπως ανέφερε με καμάρι, από κάθε ουσία. Ήταν μόλις δύο εβδομάδες από τη στιγμή που αποφυλακίστηκε, διάστημα κατά το οποίο όπως χαρακτηριστικά ανέφερε δοκίμασε κάθε είδος ναρκωτικού που υπάρχει στην αγορά. Είχε να ξυριστεί και να λουστεί δύο ακριβώς εβδομάδες και ευχόταν μέσα από την ψυχή του, η επόμενη ημέρα να ήταν και η τελευταία του θλιβερού αδιέξοδου που βίωνε.
Παίρνοντας κουράγιο από την αξιοπρεπή όψη του και από το γεγονός ότι απέπνεε μία αύρα καλόψυχου ανθρώπου, τόλμησα να εκστομίσω μερικές από τις γνωστές αμήχανες κοινοτοπίες που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πρώτη απ όλες η επιλογή του ΟΚΑΝΑ μου επιστράφηκε ως απαράδεκτη. Χαρακτήρισε τη μεθαδόνη «μεζεδάκι» που δημιουργεί απίστευτα μίγματα όταν συνδυάζεται με πιο ήπιες ουσίες, χάπια και αλκοόλ. Μου έδειξε με περηφάνια τα δόντια του, τονίζοντας ότι δεν είχε ούτε ένα χαλασμένο σαν όλους αυτούς που μπαινοβγαίνουν σε ατέλειωτες λίστες αναμονής αναζητώντας μία λύση που έχει μονάχα επικοινωνιακό αντίκτυπο.
Λίγο πριν κατεβεί, θέλησε να μου εξηγήσει τον πιο σύντομο δρόμο για να φτάσω στον προορισμό μου. Εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη που ένιωθε να βοηθήσει, να προσφέρει να συμμετέχει, να αισθανθεί χρήσιμος.


Είναι το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που αποζητούν οι άνθρωποι της εξάρτησης. Ένα ρόλο, που η κοινωνία, λόγω βιασύνης, αδιαφορίας ή φυσιολογικής καχυποψίας αρνείται να τους εμπιστευθεί. Ένα ρόλο που θα κάνει την εξάρτηση πιο αντιμετωπίσιμη, λιγότερο ανέλπιδη και αποκαρδιωτική.

Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, με ευχαρίστησε που τα είπαμε και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Μετρούσα δύο στάσεις πριν από τον δικό μου προορισμό όταν ένας ηλικιωμένος κύριος με έψεξε που του έδωσα χρήματα για να αγοράσει την δόση του.
Δεν είχα αρκετό χρόνο, αλλά ούτε και διάθεση να του εξηγήσω το σκεπτικό μου και προτίμησα να ατενίζω τον ήλιο που χανόταν στην άκρη του ορίζοντα.
Η απάντηση στο ερώτημα, του αν πρέπει ή δεν πρέπει τελικά να δίνουμε χείρα βοηθείας σ αυτούς τους περιπλανώμενους συνανθρώπους μας, άρχισε να αποκρυσταλλώνεται μέσα μου ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Αν δεν έδινα, σκέφτηκα, θα μπορούσα να καθησυχάσω τη συνείδησή μου με τη σκέψη ότι δεν συνέβαλα στην αγορά λίγων γραμμαρίων ηρωίνης από έναν ναρκομανή. Και αυτή είναι τελικά μια πολύ πειστική και λογικοφανής επιλογή που εκτός των άλλων ικανοποιεί πλήρως και την βαθιά μας ανάγκη να απομονωθούμε στον μικρόκοσμο των προσωπικών μας προβλημάτων.
Τώρα που έδωσα όμως, δεν φοβάμαι καθόλου ότι αυτά τα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν για την αγορά μιας δόσης. Αργά ή γρήγορα η δόση θα αγοραστεί είτε με τα δικά μου χρήματα είτε με κάποιου άλλου. Η ευκαιρία όμως του να δείξεις σ έναν άνθρωπο που αισθάνεται μόνος και εγκαταλελειμμένος σ ένα κόσμο που πάσχει από συναισθηματική κώφωση, ότι συμπάσχεις και ελπίζεις το καλύτερο γι αυτόν είναι σύντομη και ανεκτίμητη. Άλλωστε, η σημασία της ελεημοσύνης είναι καθαρά συμβολική και πολλαπλασιαστική της αγοραστικής ικανότητάς της, η ισχύ της.. Στην πραγματικότητα, δίνεις στον άνθρωπο αυτό ένα παραπάνω κίνητρο για να πιστέψει ότι αξίζει να καταβάλλει μια ακόμα προσπάθεια. Να βρει δυο ράγες να τοποθετήσει τη δική του μοναξιά, όπως κάνουμε όλοι μας. Να αποκτήσει έναν προορισμό απλό κατανοητό, χειροπιαστό και υλοποιήσιμο. Ένα ζεστό και φιλόξενο προπύργιο για να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου