Με τους συμμετέχοντες θα ασχοληθεί κανείς;

Οπουδήποτε κι αν κοιτάξει κανείς στον κόσμο, θα δει τις έννοιες της απουσίας, της αποχής, ή της μη συμμετοχής να έχουν πάντα την δική τους βαρύτητα και σημασία στην λειτουργία των τοπικών κοινωνιών. Στη χώρα μας, όμως, νιώθεις ότι συχνά το μέτρο ξεπερνιέται βάναυσα και υπερακοντίζεται η λογική προσέγγιση μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ενδιαφέροντος και αβουλία.
Συνήθως, οι λόγοι που προκαλούν τη στροφή της πλάτης στις πολιτικές εξελίξεις είναι πολλοί και ποικίλοι, κάποιοι από αυτούς δικαιολογούν τους φορείς τους, ενώ κάποιοι άλλοι όχι .
Άρα στο πρόβλημα της ιεράρχησης προτεραιοτήτων, αξιών και στόχων που μας χαρακτηρίζει ως λαό, θα μπορούσαμε εύκολα να παραθέσουμε και την υπερβολική έμφαση που αποδίδουμε στους απόντες. Τόση ώστε να αγνοούμε με απαξιωτικό τρόπο την επιλογή στην συμμετοχή, στην συνεισφορά, στην ενεργητική παρουσία.
Τέτοια είναι μάλιστα η προσήλωσή μας στην απόπειρα να κατανοήσουμε τη στάση των απεχόντων ώστε να ξοδεύουμε πολύτιμο δημιουργικό χρόνο, στην προσπάθεια να ερμηνεύσουμε την απάθειά τους.
Το μισοάδειο ποτήρι λοιπόν προσελκύει την προσοχή μας περισσότερο από το περιεχόμενό του με συνέπεια να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να κτίσουμε πάνω στα υπάρχοντα υλικά. Παράλληλα ο νέος λαϊκισμός χαϊδεύει τα αφτιά εκείνου το τμήματος του λαού, που έχει ανάγκη να ακούσει το καλό «προσωπικό» νέο για να κινητοποιηθεί.

Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι μόνο στις εκλογικές διαδικασίες.
Ασχέτως αν, η αποχή από το καλό βιβλίο, την καλή μουσική, την υψηλή τέχνη, ή την επιστήμη, με απλά λόγια, από τα πιο σύνθετα πράγματα της ζωής, δεν μας ταρακουνά εξίσου με την διευρυμένη αποχή από μια εκλογική αναμέτρηση, δεν είναι τελικά οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που απέχουν απ οτιδήποτε απαιτεί από κάποιον ένα διαφορετικό βαθμό προσπάθειας;
Και τελικά, γιατί θα πρέπει μια ολόκληρη κοινωνία να ασχολείται τόσο επισταμένα με κάποιον που δεν πήγε να ψηφίσει για τους δικούς του πάντα λόγους και όχι με κάποιον άλλον που παρέκαμψε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες και ίσως ακόμα μεγαλύτερες απογοητεύσεις και άντλησε δυνάμεις και σθένος για να καταβάλλει μια ύστατη προσπάθεια συμβολής στην αλλαγή των πραγμάτων;
Δύο πράγματα θα καταγράψω ως παρατηρήσεις για το τέλος:
πρώτον, τη μεγάλη συμμετοχή του λαού σε δραστηριότητες καφετεριών και πρακτορείων ΟΠΑΠ τις ημέρες των εκλογών και δεύτερον κάποιες μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Τότε που η συχνή απουσία κάποιων συμφοιτητών μου από το μάθημα προκαλούσε το ροκάνισμα του χρόνου με ανέξοδες συζητήσεις που αφορούσαν τα γιατί και τα πως των απόντων. Μήπως δεν τους άρεσε ο καθηγητής; Μήπως ο τρόπος που δίδασκε;. Μήπως τους άφηνε αδιάφορους το μάθημα ή μήπως έφταιγε το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν τους τα έβαζε στο κεφάλι; Κι επιτέλους πόσο ακόμα θα καθυστερήσει να φτάσει στη χώρα μας η σύγχρονη επιστημονική υπνοπαιδεία, ώστε να ανοίξει τον δρόμο και στην υπνο-εργασία, την υπνο-εκλογή, την υπνο-αισθητική και την υπνο-κατάρτιση;