Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του




Ορισμένες φορές χρειάζεσαι απλώς κάποια ιδιαίτερα σημεία αναφοράς για να ανασκαλέψεις τις μνήμες σου. Πρέπει να ρίξεις γέφυρες με το μέρος του παρελθόντος σου που θέλεις να επισκεφθείς, που να σου εξασφαλίζουν ένα ασφαλές ταξίδι και μια όσο το δυνατό λιγότερο ανώδυνη επιστροφή.

Μόλις εχθές επέστρεψε τυχαία στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της σχολικής εφημερίδας που εκδίδαμε με τους συμμαθητές μου, στην ΣΤ΄Δημοτικού. Με αγωνία αναζήτησα να βρω το πρώτο «δημοσιογραφικό» κείμενό που είχα γράψει στη ζωή μου . Το αποτέλεσμα ήταν άκρως ανατρεπτικό και τελικά με βοήθησε να επαναπροσδιοριστώ και να εστιάσω με μεγαλύτερη προσήλωση στις διαδρομές που θα θελα να διανύσω. Από μια αράδα, λοιπόν, λίγων λέξεων φωτίστηκε ξανά η ζωή μου, κατάλαβα τον εαυτό μου και συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά ότι η μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του, όπως αυτός διαμορφώθηκε από τις παιδικές του εμπειρίες και τις αξίες που υιοθέτησε.
Γεύσεις και εικόνες πλημμύρισαν ξαφνικά το μυαλό μου. Εγώ με τον αδελφό μου στο δρόμο να λέμε τα κάλαντα. Να μαζεύουμε μόνο όσα χρήματα χρειαζόμαστε για να αγοράσουμε το επιτραπέζιο παιχνίδι που είχαμε βάλει στο μάτι.
Να βρισκόμαστε κατά τη μία στο σπίτι να το έχουμε ανοίξει και να διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσεως. Να παίζουμε για τρεις τέσσερις ωρίτσες και το απόγευμα να κατεβαίνω στο στενό και να συναντάω τους φίλους μου που ακόμα έλεγαν τα κάλαντα. Να με ρωτάνε πόσα μάζεψες και να τους λέω με περηφάνια: 235 δραχμές.
Να βάζουν τα γέλια και να μου λέμε ότι αυτοί είχαν μαζέψει τρία με τέσσερα χιλιάρικα έκαστος. Αυτά και άλλα πολλά μου ήρθαν στο μυαλό.
Για τέλος παραθέτω αυτούσιο, το πρώτο «δημοσιογραφικό» κείμενο της ζωής μου. Την αρχή μιας πορείας που δεν πρόκειται να μου φέρει ούτε δόξα ούτε χρήματα, παρά μόνο την ικανοποίηση του να ξεκλέβω πάντα λίγες ωρίτσες δημιουργίας για να τις μοιράζομαι με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Από τη μαγευτική, μπορούμε να πούμε, αυτή σκηνή, έχω πολλές εντυπώσεις και καλές και κακές. Η πρώτη μου εντύπωση είναι οι ζητωκραυγές που επικρατούσαν από τα «μικρά» κατά τη διάρκεια της παράστασης. Άλλο που έμεινε στο μυαλό μου είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, το θέατρο που είδαμε ήταν περισσότερο για παιδιά μικρής ηλικίας. Με εντυπωσίασαν αρκετά τα σκηνικά και πιο πολύ η μουσική. Στο θέατρο ήταν ακόμα ένα σχολείο, έτσι αυτό γέμισε και έμοιαζε με μελίσσι. Πολλά παιδιά έμειναν όρθια. Κατά τη γνώμη μου έπρεπε να έρθουν τα σχολεία σε διαφορετικές παραστάσεις. Επίσης, εντύπωση μου έκανε η βάρβαρη, άτιμη, μπορούμε να πούμε χειρονομία που έκανε ένα μέλος του θιάσου σ ένα συμμαθητή μου. Αυτές είναι οι εντυπώσεις μου από το θέατρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου