Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Η χρεοκοπία της απιστίας!

Πίνακας: JULIAN SCHNABEL
Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας, διατείνεται ο στίχος του αγαπημένου λαϊκού τραγουδιού που αναρριχάται ακόμα με γνήσιο καημό μέσα από τα έγκατα μιας ανεπίστρεπτης πραγματικότητας. Η σημερινή κατάσταση, όμως, στις ανθρώπινες σχέσεις μάλλον έχει αλλάξει άρδην τη γεύση του πιοτού, διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός ότι ακόμα και αυτοί που αποτολμούν να το δοκιμάσουν κάθε άλλο παρά ευτυχισμένοι, ήρεμοι και ανακουφισμένοι αισθάνονται με την επιλογή τους.
Έχοντας ανοιχτά μάτια και αυτιά γρήγορα διαπιστώνει κανείς ότι η απιστία ως πρακτική έχει ξεπεράσει τα όρια των προσδοκιών και της πιο φιλελεύθερης φύσης.
Τη συναντάς παντού, ακούς διαρκώς ιστορίες γι αυτήν, αφηγήσεις γεμάτες γλαφυρότητα, παραδοχές με πόνο και δάκρυα που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με αναζητήσεις μιας βαθύτερης και ειλικρινέστερης αλήθειας. Απιστίες, ανώριμες, ρηχές, τυχαίες και ανόητες όσο και οι γάμοι που τις προκάλεσαν.Απιστίες χωρίς νέα πίστη, απιστίες σε χρεοκοπία, μίζερες, αγχωμένες, δυστυχισμένες και καταθλιπτικές. Απιστίες που δεν γεννούν νέα πνοή στην καρδιά, παρά μόνο πρόσκαιρες και θνησιγενείς αναγεννήσεις, μισοτελειωμένες αυτοεπιβεβαιώσεις και καχεκτικές ελπίδες. Απιστίες που δεν γκρεμίζουν για να κτίσουν, αλλά για να ισοπεδώσουν, που κάνουν τους ανθρώπους πιο δυστυχισμένους απ όσο ήταν, βουτηγμένες σε βιαστικές ηδονές και οδυνηρές επιστροφές. Συναισθηματικά απαλλαγμένες, διανοητικά τεμπέλικες και ράθυμες, ανάξιες της ελευθεροφροσύνης τους.


Για τους άντρες, αποδράσεις από ένα καταπιεστικό περιβάλλον. Για τις γυναίκες, καταφυγές από μια καταθλιπτική κενότητα. Και για τους δύο ευκαιρία αποτίναξης ενός ζυγού που δεν ήταν έτοιμοι, μα ούτε και ώριμοι να κουβαλήσουν. Στο όνομα της ανάγκης δημιουργίας οικογένειας, χιλιάδες άτομα ανίκανα να διαχειριστούν τους ίδιους τους εαυτούς ανέλαβαν την ευθύνη της γέννησης και της διαπαιδαγώγησης των καρπών της σχέσης τους.Κι ακριβώς στο σημείο που η κακοτράχαλη ανηφόρα προκαλεί βογκητά εξάντλησης στους οργανισμούς τους, εγκαταλείπουν την προσπάθεια, τιμωρώντας τα παιδιά τους με την δική τους ανωριμότητα. Για ένα πετάρισμα της ψυχής, για μια κοπελίτσα που την ερεθίζει και μόνο η ιδέα του να κλέβει τον άντρα κάποιας άλλης (αλήθεια πόσες τέτοιες υπάρχουν πια;)για μια υποτυπώδη ελευθερία που δεν την σεβάστηκε όταν την είχε και δεν ξέρει να την χρησιμοποιήσει όταν την αποκτάει.

Αλλά και το μερίδιο ευθύνης των γυναικών είναι τεράστιο. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες ενδιαφέρονται να βλέπουν τους άντρες τους πραγματικά ικανοποιημένους.Με το πέρασμα των χρόνων μεταμορφώνονται σε σκληρούς δεσμοφύλακες που καταπνίγουν κάθε απόπειρα δημιουργικής έκφρασης.Δημιουργούν ένα πόλεμο χαρακωμάτων με έπαθλο μικρές και μίζερες νίκες, μικρόψυχες επικρατήσεις, εικονικούς θριάμβους, αστόχαστες απαντήσεις. Χάνουν το παιχνίδι στα μικρά και ασήμαντα. Τρώνε το γάιδαρο και τους μένει η ουρά στο λαιμό.Στραγγαλίζοντας μία προς μία τις μικρές αναγκαίες ελευθερίες οδηγούν τον άνδρα στην διεκδίκηση της ανάγκης του να αναστήσει την μεγάλη, την σταθερή, την ακλόνητη, την αδιαπραγμάτευτη Έξοδο.


Έτσι, ο θρίαμβος της διάσπασης, της αποσπασματικότητας, της ασυνέχειας που κυριαρχεί στον κόσμο της τεχνολογίας κορυφώνεται και μέσα από τη ζωή των ζευγαριών. Αντίθετα, η ήπια ηδονή του κτισίματος, η αρμονία της συνέχειας, η ψυχική συμφιλίωση, και ο έρωτας που θυσιάζεται για την αγάπη δίνουν τη θέση τους σε τυπικές συμβατικές συγκατοικήσεις μεταξύ εχθρών για το καλό των παιδιών. Αυτών που ήρθαν κι αυτών που θά ρθουν!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου