Πάντοτε ελπίζεις πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που το ακούς. Συνήθως, όμως, η ελπίδα ματαιώνεται στην πράξη, αν και ποτέ κανείς δεν έχει μετανιώσει για το γεγονός ότι κάποτε του προσφέρθηκε μια ευκαιρία να ελπίζει σε κάτι.
Το περίφημο λοιπόν και τυπικά ελληνικό «από δω και πέρα» ξανακάνει τον τελευταίο καιρό την εμφάνισή του στα στόματα των κυβερνητικών στελεχών. Άλλοτε πηχυαίο και επιθετικό, άλλοτε μασημένο και κάποιες φορές ενοχικό και βαθιά αυτοκριτικό, οριοθετεί την κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει το παρελθόν των αποκλίσεων από την λογική από το μέλλον μιας πιο συνετής συμπεριφοράς.
Το περίφημο λοιπόν και τυπικά ελληνικό «από δω και πέρα» ξανακάνει τον τελευταίο καιρό την εμφάνισή του στα στόματα των κυβερνητικών στελεχών. Άλλοτε πηχυαίο και επιθετικό, άλλοτε μασημένο και κάποιες φορές ενοχικό και βαθιά αυτοκριτικό, οριοθετεί την κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει το παρελθόν των αποκλίσεων από την λογική από το μέλλον μιας πιο συνετής συμπεριφοράς.
Ειδικότερα, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαμε ως πολίτες μιας χώρας, κράτος, θεσμοί και κόμματα και τον τρόπο της νέας εποχής που καλούμαστε να προλάβουμε.
Φυσικά, θα ήταν προτιμότερη η λύση της εξιχνίασης όλων των σκοτεινών πτυχών του διφορούμενου πρόσφατου παρελθόντος μας, όμως καμιά φορά ο πραγματισμός και η φυγή προς το μέλλον λειτουργεί περισσότερο διδακτικά και προσανατολιστικά από την διαρκή εξερεύνηση ενός συστήματος που βρίθει παρανομιών και παθογενειών.Με απλά λόγια, η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι το εύρος της χιονοστιβάδας των μικρών και μεγάλων παρανομιών που συνθέτουν την διαμόρφωση ενός κλίματος διαρκούς αναξιοπιστίας είναι σχεδόν ανίκητο, σαλπίζει την ολομέτωπη επίθεση προς το μέλλον ή την λιπόψυχη υπαναχώρηση από το παρελθόν, όπως το βλέπει κανείς, επιχειρώντας να διαμορφώσει συνθήκες που θα εμποδίσουν την συστημική επέκταση της διαφθοράς στα νέα θεσμικά εγχειρήματα που εγκυμονεί.
Φυσικά, θα ήταν προτιμότερη η λύση της εξιχνίασης όλων των σκοτεινών πτυχών του διφορούμενου πρόσφατου παρελθόντος μας, όμως καμιά φορά ο πραγματισμός και η φυγή προς το μέλλον λειτουργεί περισσότερο διδακτικά και προσανατολιστικά από την διαρκή εξερεύνηση ενός συστήματος που βρίθει παρανομιών και παθογενειών.Με απλά λόγια, η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι το εύρος της χιονοστιβάδας των μικρών και μεγάλων παρανομιών που συνθέτουν την διαμόρφωση ενός κλίματος διαρκούς αναξιοπιστίας είναι σχεδόν ανίκητο, σαλπίζει την ολομέτωπη επίθεση προς το μέλλον ή την λιπόψυχη υπαναχώρηση από το παρελθόν, όπως το βλέπει κανείς, επιχειρώντας να διαμορφώσει συνθήκες που θα εμποδίσουν την συστημική επέκταση της διαφθοράς στα νέα θεσμικά εγχειρήματα που εγκυμονεί.
Παράλληλα, κι αφού άντλησε ότι έπρεπε να αντλήσει από το μέτρο της περαίωσης, στρέφει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στις περιπτώσεις παρανομιών που υπόσχονται περαιτέρω ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού. Ψάχνει λοιπόν πυρετικά με διαρκείς και ρηξικέλευθες διασταυρώσεις, τα μεσαία ψάρια, ο εντοπισμός των οποίων από τη μια θα λειτουργούσε παραδειγματικά προς την κοινωνία και από την άλλη θα απέφερε πολύτιμα έσοδα.Προχωρούμε, λοιπόν, οι Έλληνες προς το μέλλον, πιθανότατα μ ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που θα επιχειρήσει να βάλει ένα τέλος στην αναπαραγωγή των φαινομένων διαφθοράς, και κατασπατάλησης των εθνικών πόρων.
Ωστόσο, μνημειώδης για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται η έλλειψη εθνικής περισυλλογής, αυτοκριτικής και αξιολόγησης των παραγόντων που μας οδήγησαν στην ολόπλευρη κρίση. Γιατί, τελικά, μαζί με τις διερευνήσεις αναβλήθηκε και η απόπειρα του εξειδικευμένου και στοχευμένου καταλογισμού, η αναζήτηση της ατομικής ευθύνης. Του αχίλλειου τένοντα της δημοκρατίας που θα ορίσει αν η κοινωνία μας προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς ή θα πορευτεί χωλαίνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου