Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Όπως συνηθίσει κανείς….


Πίνακας: James Kao

Υπάρχει ένα δεδομένο που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία προσαρμογής της χώρας στις προκλήσεις μιας εποχής που απαιτεί από αυτήν να ανταποκριθεί σε σημαντικότερα βήματα προόδου και ουσιαστικής ανάπτυξης. Είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας αντιλαμβάνονται την δημιουργία ενός σοβαρού και αξιόπιστου κράτους ως δυσμενή εξέλιξη. Αυτό συμβαίνει επειδή η ιδέα και μόνο ενός λειτουργικού κράτους προϋποθέτει για την υλοποίησή της, μεγιστοποίηση των ευθυνών, περισσότερη δουλειά και φυσικά την απαιτητική πίεση της διαρκούς ανάγκης για αυτοβελτίωση. Και οι Έλληνες πολίτες δυστυχώς δεν έχουν μάθει να βελτιώνονται.

Όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο ον στον πλανήτη πορεύονται όπως συνήθισαν. Και οι συνήθειες που απέκτησαν τα προηγούμενα χρόνια εξασθένισαν περισσότερο την ανάγκη της δημιουργίας και φυσιολογικά και τη δημιουργική τους ικανότητα. Επίσης την αναλυτική τους κρίση, αλλά και την ικανότητα αξιολόγησης των καταστάσεων στη βάση αντικειμενικών παραμέτρων αντί ψυχολογικών παραγόντων.

Τελικά, οι Έλληνες γκρινιάζουμε για πολλά και διάφορα θέματα, δικαιολογημένα κάποιες φορές, αδικαιολόγητα κάποιες άλλες. Αυτό όμως που δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ είναι να αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για την βελτίωση της κατάστασης. Κι αυτό δεν εξαντλείται μέσα μόνο από την ρύθμιση των φορολογικών μας εκκρεμοτήτων.
Παράλληλα, η αυτοεκτίμησή μας έχει πιάσει πάτο με συνέπεια να έχουμε απομυθοποιήσει ως γραφικότητα οτιδήποτε έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι και να υιοθετούμε αφειδώς πρότυπα σκέψης που αναπτύχθηκαν σε διαφορετικά φυσικά, πολιτιστικά και αστικά περιβάλλοντα. Έτσι, δεν αφήνουμε τις ξενόφερτες εξελίξεις να μας επηρεάσουν ώστε να γίνουμε καλύτεροι σ αυτό που θα παράγουμε οι ίδιοι, αλλά γινόμαστε πιστοί και φανατικοί αντιγραφείς μιας κουλτούρας που δεν μας αναλογεί.

Έτσι, μιμούμαστε οτιδήποτε δημιουργικό επειδή δεν πιστεύουμε πια στους εαυτούς μας, αλλά και για έναν ακόμη λόγο: επειδή μάθαμε να αρκούμαστε με την ελάχιστη προσπάθεια που παράγει το μέγιστο αποτέλεσμα. Κι επειδή ανατρέψαμε την αξιακή πυραμίδα μας τοποθετώντας στην κορυφή της αξίες αθεράπευτα επιφανειακές όπως η φυσιογνωμική καταξίωση και η στείρα διασημότητα.
Σαν έθνος βιαστήκαμε να προλάβουμε την αλματώδη έκρηξη του επιπέδου διαβίωσης των μεγάλων χωρών της δύσης χωρίς να δείξουμε ανάλογη φροντίδα για την αλυσίδα γεγονότων, αποφάσεων και δεσμεύσεων που την προκάλεσε. Μ ένα άλμα παρακάμψαμε τις αιτίες και προσγειωθήκαμε στο αιτιατό, φορέσαμε τις εικόνες αυτών που θα θέλαμε να είμαστε και πιστέψαμε ότι τους μοιάσαμε. Σε ατομικό επίπεδο, μάθαμε να μας αρέσει να ξεχωρίζουμε ακόμα κι αν δεν καλλιεργούμε κάποια ιδιότητα. Άλλωστε στην εγχώρια δημόσια ζωή, βρίθουν οι διασημότητες χωρίς αντικείμενο. Το κυνήγι της αναγνωρισιμότητας έχει αντικαταστήσει την ανάγκη απόκτησης κάποιας ταυτότητας με συνέπεια να αναγνωρίζουμε ως πραγματικό στοιχείο του εαυτού μας μοναχά ότι προβάλλεται ως θελκτικό και αδιαμφισβήτητο.

Σε κοινωνικό επίπεδο, θέλουμε να αλλάξουνε τα πράγματα, γενικά και αόριστα, χωρίς, όμως, μέσα μας να έχουμε προσδιορίσει την ποιότητα και το εύρος αυτών των αλλαγών που θα μας ικανοποιούσαν και το τίμημα που θα ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε για την εργώδη υλοποίησή τους.Τα πράγματα όμως δεν είναι μη αναστρέψιμα. Έτσι δεν θα ήταν καθόλου απίθανη μια εξέλιξη που θα δημιουργούσε σε βάθος χρόνου έναν θετικό φαύλο κύκλο που θα εξασφάλιζε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον με άξονες τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την πολιτιστική αναγέννηση, την δημιουργία επαγγελματικών και καλλιτεχνικών ευκαιριών.

Η συγκυρία μας ευνοεί από την άποψη ότι δημιουργούνται σε παγκόσμιο επίπεδο νέες αναπτυξιακές δομές βασισμένες σε πολύ μεγάλο βαθμό στην παροχή υπηρεσιών πάνω σε μια νέα βάση που θα συνδυάζει την επαγγελματική αξιοπιστία με την ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος.Με απλά λόγια, σαν ανθρώπινα όντα που είμαστε, μπορούμε να συνηθίσουμε και σε άλλα πράγματα πιο προωθητικά, εξελικτικά και γόνιμα. Να σπείρουμε νέες νοοτροπίες ώστε να θερίσουμε κάποτε τους καρπούς μιας κοινωνίας με ξεχωριστή ταυτότητα και θετικούς προσανατολισμούς.

Μιας κοινωνίας αυτόφωτων, δημιουργικών πολιτών και όχι εξαρτημένων αναπαραγωγών μιας εξαντλημένης πραγματικότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου