Στην αρχή μειδιάσαμε με τα ευφάνταστα δημοσιεύματα του “Der Spiegel” που απαιτούσαν από τους Έλληνες να εκποιήσουν ακόμα και τα μνημεία και τα νησιά τους για να κάνουν βιώσιμο το δημόσιο χρέος τους. Νομίζαμε ότι απλώς ήταν η έκφραση μιας φάρσας, η διατύπωση ενός δημόσιου «πειράγματος» η εκδήλωση μιας διεθνούς καζούρας απέναντι στον πληγωμένο εγωισμό του Ρωμιού. Κατόπιν, όταν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε και πέτυχε την διάψευση κάθε τέτοιου ενδεχομένου από την καγκελάριο της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ καταλάβαμε ότι εκείνη δεν απαντούσε σαν να διέψευδε κάτι εξωπραγματικά ανυπόστατο. Προχωρούσε αντίθετα σε μια διάψευση σαν όλες τις άλλες. Κοινότοπη και υπηρεσιακή.
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι πίσω από τέτοιου είδους αξιώσεις κρύβονται γνήσιες προθέσεις μνημειακών απαλλοτριώσεων, καθαρά εμπορικής φύσεως. Τι αξιοποιήσιμο έχουνε, λένε, με λίγα λόγια αυτοί που μας χρωστάνε; γη και πολιτισμό. Άρα από τη στιγμή που το χρέος τούς δένει τα χέρια δεν έχουν την πολυτέλεια για κωλυσιεργίες συναισθηματικής φύσεως.
Εξάλλου, όταν η τρόικα μιλάει για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αναφέρεται εξίσου σε υποδομές και πολιτισμό.
Άλλωστε η άποψη ότι ο πολιτισμός είναι κάτι σημαντικό μόνο επειδή αποφέρει χρήματα κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης των κρατών που δημιουργήθηκαν τους τελευταίους αιώνες. Αυτά λοιπόν τα κράτη που δεν διαθέτουν μια μακριά πολιτιστική παράδοση αντάξια των Ελλήνων, των Αιγυπτίων, των Κινέζων κτλ άρχισαν να κτίζουν τον δικό τους πολιτισμό παράλληλα με την ανάπτυξη της αγοράς και τη θεοποίηση του χρήματος.
Γι αυτό και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σ. Ντερούζ διαπίστωσε αγκυλώσεις πολιτιστικής φύσεως στην κυβέρνηση Παπανδρέου, σχετικά με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Όμως έπεσε πάνω σε τοίχο και προφανώς αντιλήφθηκε ότι κάποια πράγματα απλώς δεν γίνονται σε μια χώρα που έρχεται από πολύ μακριά. Η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι των πολιτικών που πρέπει να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση μέχρι το τέλος της θητείας της.
Η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται με το θέμα. Έχοντας περάσει από το στάδιο του μηδενισμού στη φάση της άρνησης μοιάζει να ενοχλείται μονάχα όταν καλείται να πληρώσει. Τα υπόλοιπα ζητήματα τα μεταμορφώνει η ίδια σε ψιλά γράμματα. Τα κινήματα του «ΔΕΝ» δεν θα κινητοποιούνταν ποτέ για ζητήματα πολιτιστικού ή δημόσιου ενδιαφέροντος. Μας κινητοποιεί μοναχά ότι πληγώνει τις τσέπες μας γι αυτό και βρισκόμαστε διαρκώς προ τετελεσμένων. Γι αυτό και οι κινητοποιήσεις μας δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο, αλλά ούτε και αποτέλεσμα.
Τελικά, η πίεση για εμπορική αξιοποίηση των πάντων θα γίνει συνθλιπτική αν η κοινωνία δεν επαναθεμελιώσει τις προτεραιότητές της. Η πραγματικότητα είναι ήδη αρκετά πιεστική για τους Έλληνες που πρέπει να αναζητήσουν στον πολιτισμό και την ιστορία τους τα όπλα για να την έξοδο από την κρίση. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες δεν πρέπει να μας οδηγήσουν στον υποβιβασμό κάθε άλλης διάστασης της ζωής μας. Δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό δείγμα να αποτελούν το πρώτο και τελευταίο ιδανικό μας οι γεμάτες τσέπες και η ενισχυμένη αγοραστική μας ικανότητα και να αδιαφορούμε για όλα τα υπόλοιπα.
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι πίσω από τέτοιου είδους αξιώσεις κρύβονται γνήσιες προθέσεις μνημειακών απαλλοτριώσεων, καθαρά εμπορικής φύσεως. Τι αξιοποιήσιμο έχουνε, λένε, με λίγα λόγια αυτοί που μας χρωστάνε; γη και πολιτισμό. Άρα από τη στιγμή που το χρέος τούς δένει τα χέρια δεν έχουν την πολυτέλεια για κωλυσιεργίες συναισθηματικής φύσεως.
Εξάλλου, όταν η τρόικα μιλάει για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αναφέρεται εξίσου σε υποδομές και πολιτισμό.
Άλλωστε η άποψη ότι ο πολιτισμός είναι κάτι σημαντικό μόνο επειδή αποφέρει χρήματα κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης των κρατών που δημιουργήθηκαν τους τελευταίους αιώνες. Αυτά λοιπόν τα κράτη που δεν διαθέτουν μια μακριά πολιτιστική παράδοση αντάξια των Ελλήνων, των Αιγυπτίων, των Κινέζων κτλ άρχισαν να κτίζουν τον δικό τους πολιτισμό παράλληλα με την ανάπτυξη της αγοράς και τη θεοποίηση του χρήματος.
Γι αυτό και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σ. Ντερούζ διαπίστωσε αγκυλώσεις πολιτιστικής φύσεως στην κυβέρνηση Παπανδρέου, σχετικά με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Όμως έπεσε πάνω σε τοίχο και προφανώς αντιλήφθηκε ότι κάποια πράγματα απλώς δεν γίνονται σε μια χώρα που έρχεται από πολύ μακριά. Η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι των πολιτικών που πρέπει να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση μέχρι το τέλος της θητείας της.
Η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται με το θέμα. Έχοντας περάσει από το στάδιο του μηδενισμού στη φάση της άρνησης μοιάζει να ενοχλείται μονάχα όταν καλείται να πληρώσει. Τα υπόλοιπα ζητήματα τα μεταμορφώνει η ίδια σε ψιλά γράμματα. Τα κινήματα του «ΔΕΝ» δεν θα κινητοποιούνταν ποτέ για ζητήματα πολιτιστικού ή δημόσιου ενδιαφέροντος. Μας κινητοποιεί μοναχά ότι πληγώνει τις τσέπες μας γι αυτό και βρισκόμαστε διαρκώς προ τετελεσμένων. Γι αυτό και οι κινητοποιήσεις μας δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο, αλλά ούτε και αποτέλεσμα.
Τελικά, η πίεση για εμπορική αξιοποίηση των πάντων θα γίνει συνθλιπτική αν η κοινωνία δεν επαναθεμελιώσει τις προτεραιότητές της. Η πραγματικότητα είναι ήδη αρκετά πιεστική για τους Έλληνες που πρέπει να αναζητήσουν στον πολιτισμό και την ιστορία τους τα όπλα για να την έξοδο από την κρίση. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες δεν πρέπει να μας οδηγήσουν στον υποβιβασμό κάθε άλλης διάστασης της ζωής μας. Δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό δείγμα να αποτελούν το πρώτο και τελευταίο ιδανικό μας οι γεμάτες τσέπες και η ενισχυμένη αγοραστική μας ικανότητα και να αδιαφορούμε για όλα τα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου