Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες της ανάδειξης μιας πλειάδας τεχνικών όρων που περιγράφουν ανεξαιρέτως τους ευσεβείς πόθους των οικονομικών μεγαθηρίων, που στοιχημάτισαν υπέρ της οικονομικής χρεοκοπίας της Ελλάδας. Έτσι, παρατηρούμε ότι σταδιακά οι συνδηλώσεις του ίδιου φαινομένου αποκτούνε ολοένα και λιγότερο τρομακτικό σχήμα και δραματικό χαρακτήρα. Παρατηρώντας λοιπόν κανείς προσεκτικά ολόκληρη την πορεία όλων αυτών των εννοιών από τις εκφοβιστικές λέξεις της κατάρρευσης, της χρεοκοπίας και της πτώχευσης έως τις πιο εκλεπτυσμένες της αναδιάρθρωσης, του ψαλιδίσματος, της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δανείου και εσχάτως του ανασχεδιασμού του χρέους που πρότεινε ο Τζορτζ Σόρος, μπορεί να σκεφθεί δύο πράγματα: Είτε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια αυτοσχέδια προσπάθεια για να χρυσωθεί το χάπι μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας είτε ότι εξελίσσεται μια συντονισμένη καμπάνια που θέλει να φέρει την μπίλια των κερδοσκόπων στο κόκκινο της ελληνικής ρουλέτας.
Εδώ και δύο περίπου χρόνια, η ατμόσφαιρα στο διεθνές οικονομικό σκηνικό μυρίζει μπαρούτι, ενώ για άλλους αυτή η μυρωδιά δεν είναι άσχετη με την αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος που έχει μετατραπεί σήμερα σε μια μετάλλαξη θανατηφόρα για την πορεία και την προοπτική ολόκληρης της ανθρωπότητας και σε ένα πραγματικά επικίνδυνο σύστημα που σκοτώνει τις ευκαιρίες και πλήττει βαθιά την αξία της παραγωγής.
Άρα, ίσως η απαίτηση για την δημιουργία ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος, λιγότερο άυλου , περισσότερο χειροπιαστού και μιας νέας εναλλακτικής οικονομικής πραγματικότητας να είναι καθολική και να αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας. Αρκεί να φτιαχτεί πιστεύω από καινούργια υλικά που δεν θα έχουν προδώσει την εμπιστοσύνη που θα τους έχουν δείξει οι χρήστες τους. Καθότι, αυτή η μορφή οικονομικής διακυβέρνησης στρέφεται πια ξεκάθαρα και με βίαιο τρόπο εναντίον των λαών επιβάλλοντας μια νέα μορφή δικτατορίας που εξαναγκάζει τους λαούς να ζουν για να αποπληρώνουν τα χρέη μιας πίστωσης που δεν μεταφράζεται ποτέ σε ανάπτυξη και ευημερία, οι λύσεις συσχετίζονται πια άμεσα με την αποτίναξη της μοιρολατρίας και τη αποφασιστικότητα των λαών να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, διεκδικώντας την ανατροπή των ολιγαρχών και την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας των κανόνων, των αρχών των δικαιωμάτων και των ευκαιριών
Το νέο κοινωνικό αίτημα αφορά κυρίως στην απελευθέρωση των λαών από τον ζυγό των οίκων αξιολόγησης και των πιστωτών, που αναπτύσσουν απροκάλυπτα μεταξύ τους σχέσεις αιμομικτικής εξάρτησης, προωθώντας με κάθε τρόπο τα συμφέροντά τους προς κάθε διάσταση της οικονομικής δραστηριότητας. Και φυσικά δεν λογοδοτούν ποτέ και σε κανένα.
Η Ελλάδα έχει να διαβεί τον δικό της Ρουβίκωνα για να αποδείξει ότι μπορεί να πάρει στα χέρια της τις τύχες της και να ονειρευτεί το δικό της μέλλον.
Πρώτα, όμως, πρέπει να σταθεί στα πόδια της, και να μάθει να εξαρτιέται από τις δυνάμεις της, όχι μόνο για να φέρει εις πέρας τις απαιτούμενες αλλαγές , αλλά κυρίως για να κερδίσει την αυτοεκτίμησή της και την πραγματική ανεξαρτησία της από τις ξένες δυνάμεις, ολοκληρώνοντας έναν αγώνα που ξεκίνησε με την επανάσταση του 1821. Εξάλλου, η μετάκληση της απόφασης ενός σημαντικού υγιούς κομματιού της ελληνικής κοινωνίας να συμβάλλει στην εδραίωση των θεμελίων μιας πραγματικής αλλαγής στις δομές, τις συνήθειες και τις παγιωμένες πεποιθήσεις δεκαετιών, θα έβαζε περισσότερο νερό στον μύλο των κερδοσκόπων.
Γι αυτό χρειάζεται η χώρα πολίτες συνειδητοποιημένους και πολιτικούς με σθένος και πυγμή.
Πολίτες που θα βελτιώσουν τα προβληματικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους για να συμβάλλουν στην καλλιέργεια μιας πιο ανθρώπινης και υπεύθυνης καθημερινότητας και πολιτικούς που θα βάλουν οριστικό και αμετάκλητο τέρμα στις ορέξεις ευρωπαίων και Αμερικανών για αποκατάσταση της εξοπλιστικής τους συγκομιδής και κυρίως στην πολιτική που αποκομίζει υποτυπώδη, ιδιοτελή και σχεδόν πάντα συμβολικά οφέλη, υποθηκεύοντας διαρκώς την οικονομική ευημερία και το μέλλον των επόμενων γενεών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου