Όλα διορθώνονται

Τον πιο σημαντικό εκπρόσωπο της ποιητικής σχολής της Θεσσαλονίκης φιλοξένησε το βράδυ της Παρασκευής η εκπομπή «Στα άκρα» της ΝΕΤ. Τον ογδοντάχρονο ποιητή, Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ήταν μια σπάνια εμφάνιση του δημιουργού στην ελληνική τηλεόραση διάρκειας περίπου δύο ωρών, της οποίας το δεύτερο μέρος θα μεταδοθεί αύριο Παρασκευή. Ταυτόχρονα όμως ήταν και μια εξαιρετικά ιδιαίτερη στιγμή αφημένη απροειδοποίητα στην ισχνή πολιτιστική συγκομιδή της ανοχύρωτης ελληνικής τηλεόρασης.

Ο ποιητής μίλησε με όρεξη και αγάπη για το έργο και την τέχνη του, αποκαλύπτοντας παράλληλα και ορισμένα πολύτιμα ιστορικά στιγμιότυπα για τους λιγότερο μυημένους στην επιστήμη της ιστορικής τεκμηρίωσης. Δεν αρνήθηκε να απαγγείλει ορισμένα από τα ποιήματα και τα πεζά του και να μιλήσει διαφωτιστικά για τα παιδικά του χρόνια, που έμελλε να σφραγίσουν καθοριστικά την δημιουργική του ευαισθησία αλλά και συνολικά την κοσμοθεωρία του, αλλά επέτρεψε στον εαυτό του να διατηρήσει στο ακέραιο το δέος που αισθάνεται κάθε ποιητής μπροστά στο αναπάντητο ερώτημα «τι είναι ποίηση».

Άνθρωποι της καθημερινότητάς του πήραν σάρκα και οστά για λίγα λεπτά της ώρας και έγιναν ουσιαστικές εικόνες που συντάραξαν για λίγο την παθητική στασιμότητα του Έλληνα τηλεθεατή με την απλότητα και την ειλικρίνεια του χαρακτήρα τους.

Οι εικόνες που εξιστόρησε ο Χριστιανόπουλος από την περίοδο της κατοχής ήταν μερικές φορές απλά συγκλονιστικές.
Είναι από εκείνες τις εμπειρίες που καμιά φορά βάζουν σε μια σειρά τα πράγματα για τα οποία γκρινιάζουμε και διαμαρτυρόμαστε σήμερα, πολλές φορές χωρίς ίχνος ιστορικής συνείδησης και μέτρου.

Από τις αφηγήσεις λοιπόν του κορυφαίου ποιητή προκύπτουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία:
Κατ εμέ το κυριότερο από όλα ήταν οι αντανακλαστικές κινήσεις της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Έτσι, η αρχική συμφιλίωση με την εικόνα των παρατημένων κουφαριών στις άκρες των δρόμων σύντομα ανάστησε ανθρώπινα ένστικτα και ευαισθησίες που χαρακτηρίζουν τα νοήμονα όντα. Έτσι, τελικά δεν επιτράπηκε στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης να καλύψει και να παγώσει έννοιες όπως προσφορά, αλληλεγγύη και συλλογικότητα. Τότε, οι άνθρωποι για να επιβιώσουν τόλμησαν να έρθουν εγγύτερα ο ένας προς τον άλλο, ένα μάθημα πολύτιμο ειδικά για την εποχή που διανύουμε.

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα διάσταση της συζήτησης που ευτυχώς δεν αναλώθηκε μόνο σε ιστορικά ζητήματα ήταν και οι απόψεις του ποιητή για την έμπνευση και τις διάφορες θεωρίες που συχνά εκστομίζονται.

Η έμπνευση για τον Θεσσαλονικιό ποιητή μοιάζει θεόσταλτη και υπερπολύτιμη.
Παράλληλα τα ψέλνει, λιγάκι αδίκως είναι η αλήθεια, στους σουρεαλιστές για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν να προσεγγίσουν την δημιουργικότητά τους.
Σ εκείνους η έμπνευση ως μια αίσθηση που έρχεται από κάποιους άλλους κόσμους φαίνεται αρκετά περιττή μιας και επιλέγουν να αναζητήσουν τις φλογισμένες φλέβες της στα αρχαία σπήλαια του υποσυνειδήτου. Μέσα από τον πιο σύντομο δρόμο που είναι η αυτόματη οδός.

Ο Χριστιανόπουλος καλείται να εξιχνιάσει υφολογικά την ποίησή του και δεν διστάζει να την χαρακτηρίσει ερωτική και μάλιστα, σε αντίθεση με τον Καβάφη, να τολμήσει να παραδεχτεί ότι εκφράζει την αγωνία του έρωτα και όχι την αναζήτηση της ηδονής όπως ο Αλεξανδρινός ποιητής.

Αταξίδευτος και αρκετά απόλυτος στις πεποιθήσεις του, αλλά παράλληλα και έτοιμος να συγχωρήσει την πόλη και τους ανθρώπους της, που συχνά τον ταλαιπώρησαν και τον πλήγωσαν με τη μίζερη στάση τους και τη αστόχαστη συμπεριφορά τους, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος υπερασπίζεται την ποίησή του από κάθε απόπειρα θεολογικής ερμηνείας. Παραμένοντας, ωστόσο, ένας άνθρωπος ευσεβής και αρκετά προσηλωμένος στην χριστιανική ηθική.

Η πίστη του στη ζωή, λιγάκι η τύχη που του επέτρεψε να ξετυλίξει το μακρύ νήμα της ζωής του και η αγάπη του για τα πνευματικά ζητήματα τού έδωσαν τις σημερινές του διαστάσεις. Ενός ανθρώπου με πολύ μεγάλο και στιβαρό πνευματικό έργο, ικανού στα ογδόντα του χρόνια να ανταποκρίνεται με υποδειγματική ακρίβεια σε μια απαιτητική αναπόληση εφ όλης της ύλης με καθαρότητα, ανάγλυφη άρθρωση και διαύγεια πνεύματος, ενάργεια και μεγαλοψυχία. Για να μας προσφέρει τελικά ένα πολύτιμο μάθημα ζωής με την ικανοποίηση, την πληρότητα και την ολοκλήρωση που μπορεί να αισθάνεται τελικά ένας άνθρωπος που γεύθηκε όσο λίγοι, την στέρηση, την δίωξη, τον αποκλεισμό και την επιθετικότητα της κοινωνίας που συχνά αφηνιάζει απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό.