Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Αιωνιότητα και ανυπαρξία




Είναι, άραγε, αναγκαίο, να θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος θα επιθυμούσε να ζήσει μέσα στα πλαίσια μιας αιώνιας ζωής; Ότι δηλαδή ακόμα κι αν μπορούσε, αν ήταν δηλαδή στο χέρι του, θα χρησιμοποιούσε αυτή την επιλογή που ενδεχομένως θα του προτεινόταν; Κι ότι αν κάποτε με κάποιο ανεξήγητο ή επιστημονικό τρόπο επιμηκυνόταν θεαματικά το προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής, δεν θα ήταν ένας καινούργιος φόβος που θα κάλυπτε το κενό του φόβου του θανάτου; Ίσως, αυτός της εξαντλητικής κόπωσης που προκαλεί φυσιολογικά το δέος μπροστά σε κάθε μεγάλη διαδρομή, και κάθε επαναληπτική διαδικασία;

Καλό είναι λοιπόν και γόνιμο να επιστρέφουμε εκ περιτροπής σε κάποια από τα μεγαλειώδη ερωτήματα, που σφράγισαν την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς ζούμε σε μια εποχή όπου η πληθώρα των απαντήσεων δεν οδηγεί πουθενά και που κατά κοινή ομολογία το κάρο της ανθρωπότητας έχει κολλήσει σε κάποια μικρή γούβα της ανθρώπινης εξέλιξης.

Θεωρητικά, λοιπόν, η αιωνιότητα και η ανυπαρξία μπορούν να συνυπάρχουν ως παράλληλες διαδρομές και άγνωστες διαστάσεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συνυπάρχουν στο σύμπαν τα απορρίμματα της ανθρωπότητας μαζί με τις ζωογόνες ιδιότητες της ενέργειας και τα κελύφη των παραβιασμένων μυστικών μαζί με τα εμβρυακά μόρια της αγέννητης ύλης.

Φαντασθείτε όμως να αποδεικνυόταν ότι η επιλογή της διαδρομής, θα ανήκε αποκλειστικά σ εμάς τους ανθρώπους, όταν θα γινόμασταν οι απόλυτοι διαχειριστές της μοίρας μας. Κι ότι τότε, τα ποσοστά των ανθρώπων που θα επέλεγαν την ανυπαρξία από την αιωνιότητα, θα ήταν μοιρασμένα ή και θα έγερναν προς την πρώτη επιλογή.
Τότε θα ήταν μια νέα δεξαμενή σκέψης που θα ανέτρεπε κάθε βεβαιότητα προς όφελος μιας νέας πραγματικότητας, όπου η ζωή θα είχε αξία, νόημα, χρώμα και ουσία, ακριβώς , με τον τρόπο που υφίσταται σήμερα, εξαιτίας της αφόρητης πίεσης που της ασκείται ώστε να συμπυκνωθεί και να ουσιαστικοποιηθεί.
Μην θεωρούμε όμως ότι το παραπάνω δίλημμα δεν υφίσταται κατά κάποιο τρόπο και στις μέρες μας. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν και σήμερα κάποιοι άνθρωποι που ζούνε αιώνια μέσα από εμάς σε αντίθεση με άλλους που έχουν χαθεί στην ανυπαρξία της λήθης. Ακόμα και αν πρόκειται για μια ζωή καθαρά συμβολική και μια εξέλιξη που δεν προκλήθηκε από επιλογή αλλά αυθόρμητα, είναι εδώ και μας προτρέπει να την ανακαλύψουμε.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που κάποτε μας ενθάρρυναν. Στην δεύτερη εκείνοι που δεν έχασαν την ευκαιρία να μας αποθαρρύνουν. Οι πρώτοι πίστεψαν σε μας παρότι όλες οι πιθανότητες ήταν συντριπτικά εναντίον μας. Οι άλλοι ακολούθησαν την πεπατημένη που πάντα δικαιώνεται, καθώς ο αριθμός των αστοχιών κατά της διάρκεια μιας ζωής είναι θεαματικά μεγαλύτερος από εκείνον των επιτυχιών. Αυτοί επέλεξαν να δικαιωθούν από το να διατεθούν.
Κάποιοι νεκροί λοιπόν, βιώνουν μιας άκρως τιμητική επιμήκυνση του χρόνου τους μέσα από τη ζωή μας. Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο ή μεταφυσικό εξακολουθούν να μας επηρεάζουν και να συμμετέχουν, να μας συμβουλεύουν και να μας βοηθούν να ξορκίσουμε τους φόβους που μας κρατούν δεμένους στα βαριά δέματά μας, αντλώντας από την διακτινισμένη εμπειρία τους τα επιχειρήματα που επικαλούνται για να ξιφουλκήσουν με τους νεκρούς της άλλης πλευράς που κι αυτοί (που είναι όσοι κάποτε μας τα έλεγαν αλλά εμείς δεν τους ακούγαμε) δεν μένουν με τα χέρια τους σταυρωμένα.
Αυτοί, λοιπόν, οι πρώτοι, είναι οι μύστες της αυθόρμητης εμψύχωσης, οι άνθρωποι εκείνοι. που κατά την διάρκεια της ζωής τους ένιωσαν ή συνειδητοποίησαν ότι κάθε μεμψιμοιρία είναι περιττή στον λιγοστό χρόνο του παρόντος κι ότι με κάποιο τρόπο όλα τα πράγματα γίνονται, διορθώνονται και μπαίνουν σε μια αρκετά υποφερτή τροχιά.
Κυρίως, αυτούς τους χρειάζονται τα παιδιά. Ώστε να έχουν ένα ισορροπημένο καταμερισμό της ζωτικής τους ενέργειας, όταν αργότερα, ως ενήλικες, θα κληθούν να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο τους παραγωγικά και σύνθετα. Ώστε, τα κουράγια που κάποτε έσπειραν κάποιοι μέσα τους να έχουν γίνει δέντρα, που θα ξεπετάγονται γεμάτα καρπούς από τα βάθη των σκοτεινών πηγαδιών της αυτογνωσίας, όταν θα διασχίζουν, εξαντλημένοι, αποφορτισμένοι και αστήρικτοι, τις αχάραγες στέπες της ζωής τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου