Αναγνώρισα εσχάτως την αδυναμία μου να μπορέσω να προσανατολιστώ στους διαδρόμους ενός επώνυμου σούπερ μάρκετ. Κατάλαβα λοιπόν ότι εκεί δεν αισθάνομαι απλώς ότι προσπαθώ να περιδιαβώ έναν μικρό λαβύρινθο ύλης, χωρίς να κατανοώ πλήρως την γλώσσα των πινακίδων αναφοράς, αλλά και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χαθώ, μέσα στις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις του, μέχρι να συναντήσω κάποιον ευγενικό Μινώταυρο να παραφυλάει σε κάποια γωνία, έτοιμος να μου δώσει τα φώτα του.
Παραδέχομαι ότι για ανθρώπους σαν εμένα αυτοί οι χώροι φαντάζουν σαν μικρογραφίες μιας ζωής που προσαρμόστηκε βίαια στα νέα της δεδομένα και που προσπαθείς τώρα να διανύσεις με φανερή έλλειψη προσανατολισμού και προθυμίας. Καταλαβαίνω ότι συχνά το αίσθημα που βιώνω εντός τους, προσομοιάζει με τις εφηβικές μου αγωνίες για το μέλλον και το άγνωρο αύριο, οι οποίες συχνά ποδηγετούνταν από μια εντελώς εκούσια, επιμεριστική και άκρως αφαιρετική και χονδροκομμένη ιεράρχηση των επιθυμιών. Αλλά, κυρίως, υπάρχει μια διαφορά διακριτή και αδρά υπογραμμισμένη: ότι άλλος ήταν τότε αυτός που συνήθως πλήρωνε τον λογαριασμό για κάθε αποτυχημένη απόπειρα σου να βρεις ένα μικρό καταλύτη που θα φωτίσει με νόημα τη μελλοντική ζωή σου.
Επιπλέον, τότε μπορούσες ακόμα να παρατήσεις αυτό που σε φόβισε, επέτρεπες στον εαυτό σου να τρομάξει και να το βάλει στα πόδια, χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα, αλλά όχι και μέσα σ αυτά τα κοσμοπολίτικα κάστρα του άκρατου καταναλωτισμού, όπου θα ήταν ανεπίτρεπτο να αποχωρήσεις χωρίς μια εμφανή αίσθηση ικανοποίησης.
Από την άλλη παρατηρώ με μεγάλη προσοχή, τους καλά μελετημένους των σούπερ μάρκετς, τους προετοιμασμένους, τους υποψιασμένους, αυτούς που γνωρίζουν άπταιστα κάθε διαδρομή τους, κάθε τμήμα, κάθε βιτρίνα που μπορεί να κρύβει μια μικρή ή μεγάλη προσφορά, την οποία με καμάρι αργότερα θα επιδείξουν στον οικογενειακό τους κύκλο.
Παρατηρώ επιπλέον ότι ο χρόνος που σπαταλούν στο σούπερ μάρκετ για να γεμίσουν τις σακούλες τους με τις έξυπνες επιλογές τους αποδεικνύεται δραματικά μικρότερος από αυτόν που μου χρειάζεται για να αγοράσω ένα δυο πράγματα , τα οποία όμως έχω βάλει πείσμα να τα ανακαλύψω μόνος μου.
Η αλήθεια είναι ότι με την εμπειρία βελτιώνεται κάπως η κατάσταση. Επίσης, περνώντας ο καιρός καλλιεργείς κυρίως στα κοντινά καταστήματα και τη δική σου καταναλωτική φήμη και γίνεσαι όλο και πιο διαχειρίσιμος στα μάτια των υπαλλήλων που είναι επιφορτισμένοι κάποιες φορές με την αναγκαστική αποστολή τού να διανύσουν μαζί σου απελπιστικά γνώριμες αποστάσεις για να σε οδηγήσουν στο προϊόν της επαγγελίας σου. Φυσικά, αν έπρεπε να το κάνουν αυτό για όλους τους πελάτες, δε θα γινόταν δουλειά, το δίχως άλλο. Γι αυτό και οι επιχειρήσεις προνοούν και επενδύουν τόσο σοβαρά κεφάλαια στην μεταφορά της διδακτικής ύλης που πρέπει να μελετήσεις στο σπίτι σου.
Ακόμα όμως κι αν δεν έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για το διαγώνισμα της ημέρας, μπορείς σταδιακά να ανταποκριθείς σαν ένας μαθητής που είναι πάντα προσεκτικός στις παραδόσεις.
Οι ευκαιρίες λοιπόν, των σούπερ μάρκετ, πολλούς από εμάς δεν τους συγκίνησαν ποτέ. Συχνά ανθρώπους χωρίς πραγματικές ευθύνες και οικογενειακές σκοτούρες. Αλλά και άλλους που έμαθαν να δίνουν στην έννοια ευκαιρία, ένα περιεχόμενο όπου η αισθητική καλλιέργεια υμνεί και δικαιώνει έναν εναλλακτικό δρόμο περιδιάβασης.
Οι πιο στεγανές λύσεις για κάποιους από εμάς είναι διαρκείς και δεν υπόκεινται στους διαρκώς μεταβαλλόμενους νόμους της καταναλωτικής βραχυβιότητας. Γι αυτό και τολμούμε να φανταζόμαστε κάπου κάπου το περίγραμμα ενός ταμείου κινηματογράφου, του κυλικείου, των θέσεων που καταλάμβαναν κάποιοι θεατές και μιας βρώμικης οθόνης που αντικαταστάθηκαν σήμερα από τεράστια ψυγεία, ράφια και αποθήκες με νωπά προϊόντα και προσφορές της ημέρας. Τα καθημαγμένα όνειρα του κινηματογράφου τελικά και τα πλαστικοποιημένα ανακλαστικά της κατανάλωσης στεγάστηκαν στους ίδιους ακριβώς χώρους, θα γραφτεί στην ιστορία, σηματοδοτώντας την πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου παράγοντα προς λιγότερο πνευματικές εμπειρίες. Υπαρκτό και αδυσώπητο είναι ακόμα και το νήμα που συνδέει τις δύο αυτές εφηβείες, της βασανιστικής αλλά ελπιδοφόρας ονειροπόλησης από τη μια και της ευπροσήγορης αλλά και θανάσιμα καταναλωτικής πλήξης από την άλλη.
Παραδέχομαι ότι για ανθρώπους σαν εμένα αυτοί οι χώροι φαντάζουν σαν μικρογραφίες μιας ζωής που προσαρμόστηκε βίαια στα νέα της δεδομένα και που προσπαθείς τώρα να διανύσεις με φανερή έλλειψη προσανατολισμού και προθυμίας. Καταλαβαίνω ότι συχνά το αίσθημα που βιώνω εντός τους, προσομοιάζει με τις εφηβικές μου αγωνίες για το μέλλον και το άγνωρο αύριο, οι οποίες συχνά ποδηγετούνταν από μια εντελώς εκούσια, επιμεριστική και άκρως αφαιρετική και χονδροκομμένη ιεράρχηση των επιθυμιών. Αλλά, κυρίως, υπάρχει μια διαφορά διακριτή και αδρά υπογραμμισμένη: ότι άλλος ήταν τότε αυτός που συνήθως πλήρωνε τον λογαριασμό για κάθε αποτυχημένη απόπειρα σου να βρεις ένα μικρό καταλύτη που θα φωτίσει με νόημα τη μελλοντική ζωή σου.
Επιπλέον, τότε μπορούσες ακόμα να παρατήσεις αυτό που σε φόβισε, επέτρεπες στον εαυτό σου να τρομάξει και να το βάλει στα πόδια, χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα, αλλά όχι και μέσα σ αυτά τα κοσμοπολίτικα κάστρα του άκρατου καταναλωτισμού, όπου θα ήταν ανεπίτρεπτο να αποχωρήσεις χωρίς μια εμφανή αίσθηση ικανοποίησης.
Από την άλλη παρατηρώ με μεγάλη προσοχή, τους καλά μελετημένους των σούπερ μάρκετς, τους προετοιμασμένους, τους υποψιασμένους, αυτούς που γνωρίζουν άπταιστα κάθε διαδρομή τους, κάθε τμήμα, κάθε βιτρίνα που μπορεί να κρύβει μια μικρή ή μεγάλη προσφορά, την οποία με καμάρι αργότερα θα επιδείξουν στον οικογενειακό τους κύκλο.
Παρατηρώ επιπλέον ότι ο χρόνος που σπαταλούν στο σούπερ μάρκετ για να γεμίσουν τις σακούλες τους με τις έξυπνες επιλογές τους αποδεικνύεται δραματικά μικρότερος από αυτόν που μου χρειάζεται για να αγοράσω ένα δυο πράγματα , τα οποία όμως έχω βάλει πείσμα να τα ανακαλύψω μόνος μου.
Η αλήθεια είναι ότι με την εμπειρία βελτιώνεται κάπως η κατάσταση. Επίσης, περνώντας ο καιρός καλλιεργείς κυρίως στα κοντινά καταστήματα και τη δική σου καταναλωτική φήμη και γίνεσαι όλο και πιο διαχειρίσιμος στα μάτια των υπαλλήλων που είναι επιφορτισμένοι κάποιες φορές με την αναγκαστική αποστολή τού να διανύσουν μαζί σου απελπιστικά γνώριμες αποστάσεις για να σε οδηγήσουν στο προϊόν της επαγγελίας σου. Φυσικά, αν έπρεπε να το κάνουν αυτό για όλους τους πελάτες, δε θα γινόταν δουλειά, το δίχως άλλο. Γι αυτό και οι επιχειρήσεις προνοούν και επενδύουν τόσο σοβαρά κεφάλαια στην μεταφορά της διδακτικής ύλης που πρέπει να μελετήσεις στο σπίτι σου.
Ακόμα όμως κι αν δεν έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για το διαγώνισμα της ημέρας, μπορείς σταδιακά να ανταποκριθείς σαν ένας μαθητής που είναι πάντα προσεκτικός στις παραδόσεις.
Οι ευκαιρίες λοιπόν, των σούπερ μάρκετ, πολλούς από εμάς δεν τους συγκίνησαν ποτέ. Συχνά ανθρώπους χωρίς πραγματικές ευθύνες και οικογενειακές σκοτούρες. Αλλά και άλλους που έμαθαν να δίνουν στην έννοια ευκαιρία, ένα περιεχόμενο όπου η αισθητική καλλιέργεια υμνεί και δικαιώνει έναν εναλλακτικό δρόμο περιδιάβασης.
Οι πιο στεγανές λύσεις για κάποιους από εμάς είναι διαρκείς και δεν υπόκεινται στους διαρκώς μεταβαλλόμενους νόμους της καταναλωτικής βραχυβιότητας. Γι αυτό και τολμούμε να φανταζόμαστε κάπου κάπου το περίγραμμα ενός ταμείου κινηματογράφου, του κυλικείου, των θέσεων που καταλάμβαναν κάποιοι θεατές και μιας βρώμικης οθόνης που αντικαταστάθηκαν σήμερα από τεράστια ψυγεία, ράφια και αποθήκες με νωπά προϊόντα και προσφορές της ημέρας. Τα καθημαγμένα όνειρα του κινηματογράφου τελικά και τα πλαστικοποιημένα ανακλαστικά της κατανάλωσης στεγάστηκαν στους ίδιους ακριβώς χώρους, θα γραφτεί στην ιστορία, σηματοδοτώντας την πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου παράγοντα προς λιγότερο πνευματικές εμπειρίες. Υπαρκτό και αδυσώπητο είναι ακόμα και το νήμα που συνδέει τις δύο αυτές εφηβείες, της βασανιστικής αλλά ελπιδοφόρας ονειροπόλησης από τη μια και της ευπροσήγορης αλλά και θανάσιμα καταναλωτικής πλήξης από την άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου