Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που τρεις νέοι συνάνθρωποί μας δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ μέσα σε υποκατάστημα της Marfin στην Αθήνα κατά την ώρα της εργασίας τους, από αντι-συστημικούς δολοφόνους.
Για να είμαστε πιο ακριβείς έπεσαν θύματα της τυφλής βίας που δε λογαριάζει ούτε συνέπειες, ούτε νοήματα ζωής, ούτε διαχωρισμούς ευθύνης, ούτε ενδεχόμενα δράματα, μπροστά στην εκρηκτική και παράλογη φύση της αυτοεκπλήρωσής της.
Αυτής που είναι ο καρπός της πώρωσης που αγναντεύει τον κόσμο χωρίς τις αποχρώσεις του, αχρωματικό και παγιδευμένο σε τονικές διαβαθμίσεις του άσπρου και του μαύρου, τους εμείς και του οι άλλοι.
Υπακούοντας στις προσταγές ενός καταστροφικού ιδεαλισμού, ενός κοινωνικού φονταμενταλισμού που πιστεύει ότι κάθε ένας νέος κόσμος μπορεί να δημιουργηθεί μόνο μέσα από τα ερείπια του παλιού, υπογραμμίζοντας περισσότερο το «νέος» και λιγότερο το «ιδανικότερος», οι δολοφόνοι αυτών των νέων παιδιών βύθισαν στο πένθος τις οικογένειες και τους οικείους τους και σε συναισθήματα ενοχής ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που έμαθε να αδιαφορεί μπροστά στο δράμα του διπλανού, και να συμβάλλει με την παθητική στάση της στην εξάπλωση της ωμότητας, όπως κάποτε συνέβαλλε στην παγίωση του διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος.
Τέτοιου είδους όμως επέτειοι αποτελούν για όλους μας ενοχλητικές υπενθυμίσεις. Γι αυτούς που ούρλιαζαν «αφήστε τους να καούν», για μας του μακρινούς και ουδέτερους, παθητικούς θεατές των γεγονότων, που βλέπουμε με επιφανειακή συμπόνια ένα συνταρακτικό γεγονός αυτού του διαμετρήματος να επισκιάζεται από την ασημαντότητα της καθημερινής μας ρουτίνας, ή και να στριμώχνεται δίχως φωνή και λαλιά μεταξύ των πιο θορυβωδών θεμάτων της επικαιρότητας, αλλά περισσότερο είναι επώδυνες για τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων που εκτός του ότι καθημερινά θρηνούν για την απώλεια των προσφιλών τους προσώπων διαπιστώνουν και από πρώτο χέρι πόσο μοναχικά βιώνει κανείς σ αυτή τη χώρα το προσωπικό του δράμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου