The Ward

Η νέα ταινία του εισηγητή του «ξύλινου» φόβου John Carpenter έχει ήδη ξεκινήσει την καριέρα της στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Το σενάριο εξιστορεί την περιπέτεια μιας νεαρής κοπέλας που πέφτει στα χέρια της αστυνομίας και οδηγείται σε ψυχιατρικό άσυλο. Εκεί, της φέρονται με άγριο, επιθετικό και βάναυσο τρόπο, ενώ έρχεται αντιμέτωπη και με ένα «εσώκλειστο» φάντασμα το οποίο διψάει για αίμα. Μετέωρο παραμένει και το ερώτημα του τι συνέβη στην κοπέλα προτού πέσει στα χέρια των «ειδικών» της ανθρώπινης ψυχής.

Δια χειρός John Carpenter υπογράφηκαν μερικά από τα πιο θρυλικά b-movies horror από τις απαρχές του κινηματογράφου. Ο ίδιος υπήρξε ένας εκφραστής ενός διαφορετικού πνεύματος στον τρόμο, το φανταστικό και το υπερφυσικό, το οποίο δεν κατάφερε να βρει πολλούς μιμητές ή συνοδοιπόρους. Πρόκειται για την οικοδόμηση ενός εφιαλτικού σύμπαντος φτιαγμένου από πολύ απλά, αναγνωρίσιμα και οικεία υλικά.
Στη νέα του ταινία με τον τίτλο “The Ward” η κεντρική ηρωίδα του υποφέρει εκτός των άλλων από απώλεια μνήμης. Αυτή η συνθήκη την επιβαρύνει με μια σαφή απουσία προσανατολισμού. Είναι θαυμαστό και αξιοπερίεργο, πάντως, το πόσο άρρηκτα συνδέονται η αίσθηση του προσανατολισμού με την έννοια της μνήμης.
Η ταινία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Θα έλεγε κανείς ότι από άποψη περιεχομένου πάσχει από απουσία ουσιαστικού νοήματος.
Άλλωστε, ο Carpenter, όπως και οι περισσότεροι παραμυθάδες του τρόμου μοιάζουν να μοιράζονται την ίδια μοίρα με τους τελευταίους σπουδαίους ταχυδακτυλουργούς του 20ου αιώνα. Τότε που η μαγεία είχε εξηγηθεί τόσο αναλυτικά με βάση τους κανόνες της επιστήμης που είχε χάσει ολοσχερώς την αίγλη της, μιας και οι θεατές είχαν αρχίσει να προσανατολίζονται στο πως γίνεται κάτι παρά στο να αφεθούν στην επίδρασή της αυθόρμητης έκφρασής του. Η ίδια λογική που υπερανάλυσε τη μαγεία στα επιμέρους ρεαλιστικά στοιχεία της, σήμερα κάνει φύλλο και φτερό τον φόβο και τις μυστικές συναρτήσεις του.
Από άποψη φόρμας η ταινία καταφέρει να σου επιβάλλει μια ατμόσφαιρα αρκετά καθηλωτική. Διαθέτει ξεκάθαρα στοιχεία από την ταυτότητα του δημιουργού της αλλά όπως και να το δούμε, απευθύνεται σ ένα κοινό που στέκεται πια σχεδόν απαθές μπροστά στον ελεγχόμενο τρόμο των ταινιών.