Σε τόσο δύσκολες στιγμές θα ήλπιζες να μπορούσες να βρίσκεσαι σε μια χώρα που θα διέθετε ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να βασιστεί ένας λαός για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Αντίθετα, διαπιστώνεις, ώρα με την ώρα, ότι ο πραγματικός εχθρός της Ελλάδας είναι εσωτερικός, απευθύνεται αποκλειστικά στο θυμικό των πολιτών, και αφορά στο γεγονός ότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν προτάσσει το εθνικό συμφέρον έναντι του κομματικού. Φυσικά ούτε το ΠΑΣΟΚ το έκανε, όταν ήταν στην αντιπολίτευση , ενώ και σήμερα που κυβερνά και διατείνεται ότι εφαρμόζει μια πατριωτική πολιτική στην πραγματικότητα προσπαθεί απλώς να υλοποιήσει ένα ξενόφερτο οικονομικό πρόγραμμα που σχεδιάστηκε, αναπτύχθηκε και επιβλήθηκε κομμάτι κομμάτι από την τρόικα.
Παράλληλα, ξέρεις ότι η διαφαινόμενη λύση για την Ελλάδα θα αντιμετωπιστεί στο εσωτερικό της χώρας ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Οι πολιτικές δυνάμεις της ευρύτερης αντιπολίτευσης θα δραματοποιήσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, θα υποκινήσουν ακόμη περισσότερη υστερία, θα επενδύσουν στην αποτυχία της κυβέρνησης. Μάλιστα, σε κατακλύζουν μαύρες σκέψεις όταν διαπιστώνεις πόσοι πολλοί είναι αυτοί στο εσωτερικό της χώρας που ποντάρουν σε αυτήν την αποτυχία.
Υπό τέτοιες προϋποθέσεις είναι πραγματικά αδύνατη η παραγωγή έργου, η εξεύρεση λύσεων, η δημιουργία προοπτικής και από μια πλευρά είναι ανακουφιστικό ότι βρισκόμαστε σήμερα υπό την κηδεμονία των ξένων δυνάμεων, γιατί όσο θλιβερό και αν ακούγεται, άλλο τόσο είναι το να διαθέτεις ένα πολιτικό σύστημα που αντανακλά το επίπεδο ενός ανώριμου εκλογικού σώματος.
Οι δανειστές της χώρας έχουν γίνει πια ένα αναπόσπαστο τμήμα της σύγχρονης καθημερινότητάς της. Ακόμα και τα κοινωνικά της αιτήματα αυτοακυρώνονται στην πράξη. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε όμως τι πρέπει να διεκδικήσουμε. Ξέρουμε πως πρέπει να φαινόμαστε και τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς.
Ζητούμε επανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας χωρίς να γνωρίζουμε το πως πρέπει να την διαχειριστούμε. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε αυτοκαταστροφικός λαός γι αυτό και δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς υποστυλώματα. Επιλέξαμε να είμαστε ένας ετερόφωτος λαός γιατί πιστέψαμε ότι μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι των δικαιωμάτων μας θα αποφορτιζόμασταν και από ένα αντίστοιχο κομμάτι υποχρεώσεων. Όση ελευθερία, όμως, και να διαθέτουμε δεν μας φτάνει για να την καταστρατηγήσουμε ενώ και όταν πιεζόμαστε από τις αντικειμενικές περιστάσεις γινόμαστε ριζοσπαστικοί, προοδευτικοί και επαναστάτες, όποια κι αν είναι η κοινωνική μας προέλευση.
Συνηθισμένοι στο γκρέμισμα και όχι στη δημιουργία, αναδεικνύουμε στην εξουσία κόμματα τα οποία ανταποκρίνονται στην εικόνα των κομματιών ενός σπασμένου καθρέφτη. Για να μην μπορούμε να καθρεφτιζόμαστε.
Η περίοδος είναι όχι μόνο εξαιρετικά δύσκολη αλλά και γεμάτη με αντιφάσεις.
Το χειρότερο απ όλα είναι ότι ενώ η ιστορία εγκυμονεί, τα διακυβεύματα της εποχής εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστα. Ότι ενώ απαιτείται πανεθνική συστράτευση ο καθένας ξεχωριστά βυθίζεται στους μύθους του προσωπικού του μικρόκοσμου. Ότι ακόμα και σήμερα αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα ξεγελώντας συστηματικά τον εαυτό μας.
Παράλληλα, τα διλήμματα που τίθενται υποχρεώνουν διαρκώς έναν λαό να επιλέξει ανάμεσα στην λιγότερο και περισσότερο επώδυνη λύση. Ταυτόχρονα, τα περιθώρια στενεύουν υπερβολικά ενώ απουσιάζει και το αίσθημα του προσανατολισμού που θα μπορούσε να δώσει κάποιες ανάσες στην κοινωνία.
Τελικά, μοιάζει η κατάσταση σαν να προσπαθούν να περάσουν έναν ολόκληρο λαό μέσα από μια μικρή πορτούλα, μαζικά με μεγάλη ταχύτητα. Το πείραμα γίνεται μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης με τον χρόνο να γίνεται αδυσώπητος, όσο, υπό τις παρούσες προϋποθέσεις, παράγει συνεχώς νέα ελλείμματα και νέα χρέη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου