Ένα πραγματικά εφιαλτικό σενάριο, θα μπορούσε να είχε θεωρηθεί κάποτε το να εγκαταλείψει η συνταγματικά προβλεπόμενη πολιτική τάξη την πρωτοβουλία των κινήσεων στις ανακλαστικές αντιδράσεις των αγορών. Μα, συμβαίνει ήδη. Ο πλανήτης εδώ και μερικά χρόνια περιστρέφεται επικίνδυνα γύρω από το σημείο μηδέν και αρνείται πεισματικά να απομακρυνθεί από αυτό, υποκύπτοντας στις προσταγές ενός δογματικού φιλελευθερισμού, που υπερασπίζεται, ως θέσφατο, την απόλυτα ανεξάρτητη λειτουργία των αγορών.
Αυτή η ελευθερία λοιπόν που έγινε ασυδοσία και οδήγησε πριν από τέσσερα χρόνια στην μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική κρίση των τελευταίων 60 χρόνων δεν αγγίχτηκε ούτε στο ενδιάμεσο διάστημα, καθώς ήδη μεσολάβησαν 4 χρόνια από το 2007 και οι υποσχέσεις για εφαρμογή κανόνων και επιβολή κριτηρίων στην διεθνή οικονομική πρακτική παρέμειναν στα ράφια με συνέπεια να είναι ορατό πια το ενδεχόμενο μιας δεύτερης κρίσης αγνώστου μεγέθους και δυναμικής.
Πραγματικό τρόμο, όμως, προκαλούν τόσο η αδυναμία των θεωρητικών του καπιταλισμού να ερμηνεύσουν την συγκυρία όσο και εκείνη των πολιτικών ηγετών να πάρουν στα χέρια τους την απρόβλεπτη κατάσταση και να της δώσουν την κατεύθυνση που αυτοί θα αποφασίσουν. Μοιάζει λίγο με την απροθυμία του ερευνητή στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας να εξουδετερώσει το πλάσμα που ο ίδιος δημιούργησε, ανάθρεψε ως πατέρας και που κάποια στιγμή ξεφεύγει από τις φροντίδες του για να σκορπίσει τον τρόμο και την καταστροφή.
Η λατρεία στη θεότητα των αγορών είναι εμφανής. Τα κράτη παρέδωσαν στις τράπεζες την ευθύνη της αναδιανομής του πλούτου επειδή κατάλαβαν ότι μόνο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα μπορούσε να την μετατρέψει σε μια ακόμα κερδοφόρα και ανταποδοτική διαδικασία και σήμερα καταλήγουν σε αδιέξοδο. Παράλληλα, κρύφθηκαν πίσω από βαθιά ριζωμένες ιδεοληψίες που έδωσαν την δυνατότητα στον θεσμό της ελεύθερης οικονομίας να αναπτυχθεί ανεξέλεγκτα και ακαταλόγιστα ώστε να μην χωράει πλέον σε κανένα καλούπι, σε κανένα εμφανή περιορισμό.
Μάλιστα, στα επεισόδια θράσους των οίκων αξιολόγησης, καταγράφεται εσχάτως και η στροφή τους προς την πολιτική ρητορική, πρακτική ελάχιστα συνηθισμένη στο παρελθόν, που ξεγυμνώνει ολόκληρο το οικοδόμημα και αποκαλύπτει το μέγεθος της αποτυχίας ενός συστήματος που υπόσχεται ευκαιρίες, ελευθερίες και αυτορύθμιση των πραγμάτων, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.
Τελικά ο παραλογισμός των ημερών συνεχίζεται ανεπηρέαστος και σε πείσμα των δεσμεύσεων που διαρκώς αναλαμβάνουν οι οικονομικές υπερδυνάμεις ότι θα δώσουν επαρκή απάντηση στις αγορές.
Πρακτικά αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί, όπως και το να βάλουν οι ίδιοι οι οίκοι αξιολόγησης κάτω τα πράγματα, να τα σταθμίσουν και να προκρίνουν συμπεριφορές ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης προς όφελος του κοινού συμφέροντος.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα και οι ίδιοι είναι έρμαιο της ανακλαστικής φύσης τους, όπως της επιτράπηκε να αναπτυχθεί. Γι αυτό και αντιδρούν χωρίς ειρμό και σκέψη. Είναι και αυτοί καταβεβλημένοι από το φόβο της απώλειας των κερδών, αλλά και παράλληλα αναγνωρίζουν στην αδυναμία επιβολής της πολιτικής τάξης νέες δυνατότητες δραστηριοποίησης στον ευρύτερο χώρο της δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Είναι σχεδόν αυταταπόδεικτο πια ότι επιθυμούν να διαδραματίσουν και πολιτικό ρόλο γιατί τα κέρδη χωρίς την δυνατότητα επιβολής αποφάσεων είναι μόνο το μισό γλυκό του πιάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου