Η καταφυγή στην εύκολη λύση

Θα ήταν εξαιρετικά εύστοχο το συμπέρασμα του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου ,ότι οι πολίτες θέλουν αλλαγές και όχι εκλογές, αν γινόμασταν μάρτυρες μερικών τέτοιων αλλαγών από αυτές τις περίφημες που επαγγέλλεται. Πράγματι, έτσι, είναι, αν εξαιρέσεις ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού που φοβάται τις αλλαγές και επενδύει συστηματικά στις εκλογές, οι υπόλοιποι, μάλλον κάτι θέλουν να αλλάξει στη χώρα γιατί το αδιέξοδο έχει γίνει πια ορατό για όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, τα οποία μέχρι σήμερα αγνοούσαν οι στατιστικές.

Βέβαια, οι πολίτες, όσο βλέπουν εκλογές άλλο τόσο βλέπουν και αλλαγές. Μάλιστα, λίγο πριν εκπνεύσει το περίεργο καλοκαίρι του 2011, οι στόχοι της κυβέρνησης , όπως αυτοί προσδιορίσθηκαν με την διαδικασία του κατ επείγοντος από τις τελευταίες ενθαρρυντικές για την ελληνική οικονομία συνόδους κορυφής μοιάζουν να ξεθυμαίνουν μέσα σε υπηρεσιακά οργανογράμματα, δαιδαλώδεις πραγματογνωμοσύνες και ανούσιες εκθέσεις ιδεών. Η ψυχολογία της αγοράς και της κοινωνίας βρίσκεται καθηλωμένη και παγιώνεται η αίσθηση ότι τα καλά νέα έρχονται συνήθως από το εξωτερικό, την ώρα που η ανεργία καλπάζει σε δυσθεώρητα ύψη.

Οι προθέσεις υπάρχουν, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν. Κάτι πάει να γίνει, προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά μοιάζει να λυγίζει κάτω από το βάρος της ατολμίας, ακόμα ακόμα και της επιτυχίας. Η αδυναμία υλοποίησης των απαραίτητων αλλαγών είναι κάτι περισσότερο από ορατή. Αυτή η ατολμία, που μετατρέπεται σε αποφασιστικότητα μόνο όταν πρόκειται να σταλθούν τα χαράτσια και οι έκτακτες εισφορές σε μισθωτούς και συνταξιούχους, μοιάζει να είναι η μεγάλη πληγή του πολιτικού συστήματος. Η καταφυγή στην εύκολη λύση ήταν ανέκαθεν το προοίμιο κάθε μεγάλης κοινωνικής αδικίας.

Οι νομοταγείς ελεύθεροι επαγγελματίες, πόσοι απέμειναν αλήθεια; επιβεβαιώνουν τον κανόνα της τραγικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει τα δημόσια έσοδα εξαιτίας της εκτεταμένης φοροδιαφυγής. Είναι φανερό, ότι όσο είναι δύσκολο για μισθωτούς και συνταξιούχους να αντιδράσουν απέναντι στην αδικία που υφίστανται, άλλο τόσο είναι και γι αυτούς που γνωρίζουν ότι επιφορτίζονται ένα βάρος που δεν θα τους αναλογούσε, αν ο κλάδος τους συνολικά συμμορφώνονταν με τις φορολογικές υποχρεώσεις του. Η κρίση για πολλούς, μα πάρα πολλούς, αποδείχθηκε μια χρυσή ευκαιρία για να αποκτήσει μια άχλη νομιμοποίησης το κοινωνικό έγκλημα της φοροδιαφυγής που έτσι κι αλλιώς διέπρατταν.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, λείπει η αποφασιστικότητα, το κουράγιο, η πυγμή και η θέληση που απαιτούνται για να υλοποιηθούν οι αποφασισμένες πολιτικές. Δύο χρόνια σχεδόν από την ανάδειξη της κυβέρνησης Παπανδρέου στην εξουσία, ο αέρας της αλλαγής μοιάζει να κοπάζει αντιμέτωπος με βουνά προβλημάτων. Εξάλλου, μέρα με την ημέρα, και η έννοια του πολιτικού κόστους, που τόσο πολύ υποβαθμίστηκε προκειμένου να υπερτονιστεί η νέα νοοτροπία στην διακυβέρνηση γίνεται ολοένα και περισσότερο αισθητή. Η επιστροφή της μέσα από τις μικρές οπισθοχωρήσεις που κάνουν την μεγάλη διαφορά μεταξύ των αλλαγών και της στασιμότητας, είναι εμφανής. Εξάλλου η κυβέρνηση πολύ σύντομα , θα χρειαστεί να προσβλέψει και πάλι στην εκλογική συμπαράσταση των συμφερόντων που σήμερα προσπαθεί να θίξει.
Κι όσο δείχνει να απομακρύνεται το φάσμα της χρεοκοπίας, τόσο η αίσθηση ότι και αύριο μέρα είναι για να γίνουν πράγματα, και έχει ο θεός, είναι όλο και περισσότερο διακριτή.
Παράλληλα, όμως, τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, η διαφθορά καλπάζει και η φοροδιαφυγή μοιάζει με ένα τέρας που εξέθρεψαν τα δύο μεγάλα κόμματα, και το οποίο σήμερα προσπαθούν να το συλλάβουν για να του κάνουν τι-να του κόψουν τα νύχια;
Η πλειοψηφία των καταστηματαρχών μπορεί να επιβεβαιώσει πότε ήταν η τελευταία φορά που δέχθηκε την επίσκεψη ενός ελεγκτικού συνεργείου.
Άλλοι τόσοι καταναλωτές γίνονται καθημερινά μάρτυρες της εμπορικής ασυδοσίας, που σε συνδυασμό με την εγγενή αδιαφορία των πολιτών να απαιτήσουν αποδείξεις, πληγώνει τα δημόσια οικονομικά και γίνεται προάγγελος νέων μέτρων για τους ίδιους και τους ίδιους. Μοιάζει με μια περιδίνηση μέσα σ ένα φαύλο κύκλο που αρνούμαστε να σπάσουμε.