Αφού εξακολουθούμε να θεωρούμε τις ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους ως κοινά παραμύθια, και αφού διαψεύδουμε με ρητό τρόπο ότι έχουμε γίνει πειθήνια όργανα κάποιου τρομερού ψυχαναγκασμού, γιατί άραγε εξακολουθούμε και τις εμπιστευόμαστε με τέτοιο ασίγαστο πάθος; Διότι, αν δεν τις εμπιστευόμασταν δεν θα μπορούσαν να μας εμπνεύσουν ούτε φόβο, ούτε ανησυχία, έτσι δεν είναι; Αν δεν τις υπολογίζαμε, θα ήταν πρακτικά αδύνατο να απαγάγουν το βλέμμα μας ή να δεσμεύσουν την προσοχή μας χάρη και μόνο στη σκέτη χρήση της τεχνικής. Μήπως είναι απλώς ένα ακόμα παράδοξο της ανθρώπινης φύσης και όχι κάποιο παράλογο γεγονός, όπως πιθανότατα θα ισχυριζόταν κάποιος διδάκτορας της υπολογιστικής νευροεπιστήμης, κάποιος μελετητής των ανθρώπινων μεταπτώσεων ή κάποιος υποδειγματικός μέντορας της αρχαιότερης και της πιο καθηλωτικής ίσως μυθολογίας από καταβολής του ανθρώπινου πολιτισμού, της μεταφυσικής; Η μήπως, απλώς, απολαμβάνουμε το να γευόμαστε τον φόβο με ασφάλεια και όπου και όταν συναντάμε την εν λόγω δυνατότητα αφηνόμαστε στα κρύα της δάχτυλα και της δίνουμε και καταλαβαίνει; Αρκετά, όμως, με τα ερωτήματα.
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει κάτι για τον Νάιτ Σιάμαλαν. Αυτόν που μας έχει κάνει να εμπεδώσουμε τη θεωρία που λέει ότι για να μπορέσει να ικανοποιηθεί το κοινό με τον περιορισμό ενός κακού, θα πρέπει προηγουμένως οπωσδήποτε να έχει υπομείνει το θάνατο μερικών αθώων. Διαφορετικά, το πράγμα δεν λειτουργεί και η κάθαρση έρχεται ακρωτηριασμένη.
Πρόκειται για ιδιοφυή σκηνοθέτη και σεναριογράφο, ανανεωτή του τρομακτικού μυστηρίου, ινδικής καταγωγής, ο οποίος προαλείφεται από τα υψηλά κλιμάκια του χόλιγουντ ως ο σύγχρονος διάδοχος των μεγάλων μετρ του ψυχολογικού και μεταφυσικού τρόμου και ο οποίος διαθέτει ήδη μια πολλή μεγάλη βάση θαυμαστών, μεταξύ των απανταχού φανατικών υποστηρικτών του είδους, αλλά και βαρύνουσα άποψη στις αποφάσεις των studios.
Η παρουσία του, όμως, στην ταινία αυτή δεν αφορά καθόλου στο στρογγυλοκάθισμά του στη θέση του σκηνοθέτη, καθώς ο Σιάμαλαν συμμετέχει ως συν-σεναριογράφος και παραγωγός και παράλληλα αποτελεί την αιχμή του δόρατος στο επιθετικό μάρκετινγκ της ταινίας, ως το όνομα που θα τραβήξει το βλέμμα σου στους τίτλους αρχής, αυξάνοντας θεαματικά τα περιθώρια ανοχής που καλείσαι να επιδείξεις γι αυτό που θα ακολουθήσει.
Αλλά, το πνεύμα του εξακολουθεί να υπάρχει ακλόνητο και στη σκηνοθεσία του John Erick Dowdle, που του δίνει και καταλαβαίνει με τα ψυχολογικά πλάνα, τις λιγάκι ανορθόδοξες λήψεις, τους υποτονικούς φωτισμούς με τις έντονες αντιθέσεις φωτός-σκιάς και το αυστηρά οργανωμένο χρονικά μοντάζ.
Ωραία, όλα αυτά, αλλά για να γνωρίζουμε το τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε από μια ταινία που συμμετέχει με κάποιο τρόπο αυτός ο μυστηριώδης δημιουργός, πρέπει να είμαστε αρκετά ανεκτικοί στα ερωτήματα που τίθενται και που από τέτοια πια βρίθουν οι ταινίες του.
Επίσης, θα πρέπει να μην ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που τρέφουν μια μεγάλη εκτίμηση για τις φυσιολογικές και ασφαλείς συζητήσεις.
Και τέλος να μας αρέσουν πολύ τα ύπουλα ξαφνιάσματα, οι σχηματοποιήσεις των μεγάλων φιλοσοφικών και ηθικών ζητημάτων, το βασανιστικό σασπένς, οι ηχητικοί περισπασμοί, τα γλυκά στερεότυπα, οι αγχώδεις αναμονές, οι εφιαλτικές καταστάσεις, μέσα σε τοπία μουντά, εξπρεσιονιστικά, αντανακλάσεις της γερμανικής ψυχής στον σκοτεινό αμερικανό ουρανό.
Ευτυχώς, που η αστυνομία είναι εκεί κοντά και δε θα χρειαστεί περισσότερα από λίγα λεπτά για να βρεθεί στις επάλξεις του διευθυντηρίου του μεγάλου ξενοδοχείου, όπου γίνεται προσπάθεια απεγκλωβισμού πέντε ετερόκλητων προσώπων μέσα από έναν παγιδευμένο ανελκυστήρα στον 20ο όροφο του κτηρίου. Νωρίτερα το πρωί, μια γυναίκα είχε δολοφονηθεί και ένας άνθρωπος είχε πηδήξει στο κενό, μετρώντας μερικές δεκάδες ορόφους προτού προσκρούσει με σφοδρότητα στο έδαφος. Με τα ίχνη από τον άτυχο άνδρα ακόμα νωπά στο κράσπεδο και τις κορδέλες απομόνωσης του χώρου να παραμένουν αδιασάλευτες σε τετραγωνικούς σχηματισμούς, μαύρα σύννεφα πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την πόλη, ενώ από το βάθος του ορίζοντα οι αστραπές που σκίζουν τον μαύρο ουρανό εντείνουν ακόμα περισσότερο την ανησυχία.
Αλλά το κυριότερο απ όλα είναι ότι κάτι περίεργο φαίνεται πως συμβαίνει μέσα στον ακινητοποιημένο ανελκυστήρα, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου βολικά για τους εγκλωβισμένους. Και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν καν ότι και οι άνθρωποι πάνω στους οποίους βασίζονται για να απελευθερωθούν είναι το ίδιο φοβισμένοι με εκείνους. Σταδιακά το κλειστοφοβικό μπλέξιμο αρχίζει να γίνεται αδυσώπητο, ενώ η αστυνομία προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ των εγκλωβισμένων, έρχεται αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κατάσταση: πως μπορεί, άραγε, κανείς, να περάσει χειροπέδες στον ίδιο τον διάβολο;
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 6.5/10
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει κάτι για τον Νάιτ Σιάμαλαν. Αυτόν που μας έχει κάνει να εμπεδώσουμε τη θεωρία που λέει ότι για να μπορέσει να ικανοποιηθεί το κοινό με τον περιορισμό ενός κακού, θα πρέπει προηγουμένως οπωσδήποτε να έχει υπομείνει το θάνατο μερικών αθώων. Διαφορετικά, το πράγμα δεν λειτουργεί και η κάθαρση έρχεται ακρωτηριασμένη.
Πρόκειται για ιδιοφυή σκηνοθέτη και σεναριογράφο, ανανεωτή του τρομακτικού μυστηρίου, ινδικής καταγωγής, ο οποίος προαλείφεται από τα υψηλά κλιμάκια του χόλιγουντ ως ο σύγχρονος διάδοχος των μεγάλων μετρ του ψυχολογικού και μεταφυσικού τρόμου και ο οποίος διαθέτει ήδη μια πολλή μεγάλη βάση θαυμαστών, μεταξύ των απανταχού φανατικών υποστηρικτών του είδους, αλλά και βαρύνουσα άποψη στις αποφάσεις των studios.
Η παρουσία του, όμως, στην ταινία αυτή δεν αφορά καθόλου στο στρογγυλοκάθισμά του στη θέση του σκηνοθέτη, καθώς ο Σιάμαλαν συμμετέχει ως συν-σεναριογράφος και παραγωγός και παράλληλα αποτελεί την αιχμή του δόρατος στο επιθετικό μάρκετινγκ της ταινίας, ως το όνομα που θα τραβήξει το βλέμμα σου στους τίτλους αρχής, αυξάνοντας θεαματικά τα περιθώρια ανοχής που καλείσαι να επιδείξεις γι αυτό που θα ακολουθήσει.
Αλλά, το πνεύμα του εξακολουθεί να υπάρχει ακλόνητο και στη σκηνοθεσία του John Erick Dowdle, που του δίνει και καταλαβαίνει με τα ψυχολογικά πλάνα, τις λιγάκι ανορθόδοξες λήψεις, τους υποτονικούς φωτισμούς με τις έντονες αντιθέσεις φωτός-σκιάς και το αυστηρά οργανωμένο χρονικά μοντάζ.
Ωραία, όλα αυτά, αλλά για να γνωρίζουμε το τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε από μια ταινία που συμμετέχει με κάποιο τρόπο αυτός ο μυστηριώδης δημιουργός, πρέπει να είμαστε αρκετά ανεκτικοί στα ερωτήματα που τίθενται και που από τέτοια πια βρίθουν οι ταινίες του.
Επίσης, θα πρέπει να μην ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που τρέφουν μια μεγάλη εκτίμηση για τις φυσιολογικές και ασφαλείς συζητήσεις.
Και τέλος να μας αρέσουν πολύ τα ύπουλα ξαφνιάσματα, οι σχηματοποιήσεις των μεγάλων φιλοσοφικών και ηθικών ζητημάτων, το βασανιστικό σασπένς, οι ηχητικοί περισπασμοί, τα γλυκά στερεότυπα, οι αγχώδεις αναμονές, οι εφιαλτικές καταστάσεις, μέσα σε τοπία μουντά, εξπρεσιονιστικά, αντανακλάσεις της γερμανικής ψυχής στον σκοτεινό αμερικανό ουρανό.
Ευτυχώς, που η αστυνομία είναι εκεί κοντά και δε θα χρειαστεί περισσότερα από λίγα λεπτά για να βρεθεί στις επάλξεις του διευθυντηρίου του μεγάλου ξενοδοχείου, όπου γίνεται προσπάθεια απεγκλωβισμού πέντε ετερόκλητων προσώπων μέσα από έναν παγιδευμένο ανελκυστήρα στον 20ο όροφο του κτηρίου. Νωρίτερα το πρωί, μια γυναίκα είχε δολοφονηθεί και ένας άνθρωπος είχε πηδήξει στο κενό, μετρώντας μερικές δεκάδες ορόφους προτού προσκρούσει με σφοδρότητα στο έδαφος. Με τα ίχνη από τον άτυχο άνδρα ακόμα νωπά στο κράσπεδο και τις κορδέλες απομόνωσης του χώρου να παραμένουν αδιασάλευτες σε τετραγωνικούς σχηματισμούς, μαύρα σύννεφα πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την πόλη, ενώ από το βάθος του ορίζοντα οι αστραπές που σκίζουν τον μαύρο ουρανό εντείνουν ακόμα περισσότερο την ανησυχία.
Αλλά το κυριότερο απ όλα είναι ότι κάτι περίεργο φαίνεται πως συμβαίνει μέσα στον ακινητοποιημένο ανελκυστήρα, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου βολικά για τους εγκλωβισμένους. Και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν καν ότι και οι άνθρωποι πάνω στους οποίους βασίζονται για να απελευθερωθούν είναι το ίδιο φοβισμένοι με εκείνους. Σταδιακά το κλειστοφοβικό μπλέξιμο αρχίζει να γίνεται αδυσώπητο, ενώ η αστυνομία προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ των εγκλωβισμένων, έρχεται αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κατάσταση: πως μπορεί, άραγε, κανείς, να περάσει χειροπέδες στον ίδιο τον διάβολο;
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 6.5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου