Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Οι καταυλισμοί της επαγγελίας




Αποκαλούσαν την UNICEF “στοργική μητέρα των ορφανών παιδιών», για την πέραν κάθε αμφισβήτησης δράση της, μπροστά στην καταδίκη των παιδιών να ζουν μέσα σε συνθήκες φτώχειας, αγραμματοσύνης και εμφύλιων συρράξεων, μια ζωή που δεν απέκτησαν ποτέ πραγματικά, που δεν πήραν ποτέ στα χέρια τους και ας την ψευτο-ενσάρκωσαν στα αραχνοΰφαντα κορμάκια τους. Εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα του 2007, αν θυμάμαι καλά, ο κόσμος απαισιοδοξούσε ήδη για κάτι απειλητικό που προμηνυόταν για την παγκόσμια κοινωνία, καθώς μια αλληλουχία κρίσεων οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε κάτι μεγαλύτερο και μια σεμνή τελετή είχε διοργανωθεί για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την άνοδο στις τιμές των τροφίμων, που θα μπορούσε να επιφέρει εφιαλτικές συνέπειες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Πριν ανέβει στο βήμα, μια προσωπικότητα από τις τάξεις της Unicef, αντάλλαξε χειραψίες με μερικούς από τους πιο λαμπερούς αστέρες της ροκ σκηνής και κάποιους επιφανείς ηθοποιούς φημισμένους για την ακτιβιστική τους δραστηριότητα.
Αρκετός κόσμος είχε συγκεντρωθεί στην αίθουσα, ενώ δεν ήταν λίγα τα τηλεοπτικά δίκτυα, που αψήφησαν την κονσερβοποίηση και επέλεξαν να μεταδώσουν απευθείας την εκδήλωση. Άλλωστε, τα καλοκαίρια, ελλείψει συνταρακτικών ειδήσεων κάθε γεγονός αποκτά μια διαφορετική βαρύτητα στα τηλεοπτικά προγράμματα.
Αντικρίζοντας τους μισο-βαριεστημένους, μισο-υποχρεωμένους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί εκεί, ο εκπρόσωπος της Unicef μπαίνει απευθείας στο ψητό.Στα δεξιά του, ο υπάλληλος απελευθερώνει μια οθόνη, που αναμεταδίδει εικόνες από την Αφρική, ξεκινώντας από τον μεγάλο λιμό του 1986 έως τις πιο πρόσφατες καταγραφές. Αντί, όμως, να ξεκινήσει την ομιλία του πατώντας πάνω στους γνωστούς δραματικούς τόνους που ενδείκνυνται για τέτοιες περιστάσεις, ο αξιωματούχος αφήνει την εικόνα να τρέξει και να μιλήσει από μόνη της. Τα πλάνα είναι συγκλονιστικά. Χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι να περπατάνε σ ένα χωμάτινο δρόμο εξαντλημένοι από την κούραση και τις καταδιώξεις. Εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους να κρατούν στα λιπόσαρκα χέρια τους τα αποστεωμένα παιδιά τους, αναζητώντας έναν από τους περίφημους καταυλισμούς της UNICEF ως γη της επαγγελίας. Μετά, αυτοσχέδιες περιφράξεις, λερωμένες σκηνές, καλοφροντισμένη φθορά, επιχωματωμένες κατασκευές. Εικόνες σκέτες, στεγνές. Χωρίς φορεμένους ήχους, μουσικά χαλιά, ή δραματοποιημένες αφηγήσεις.
Μ ένα άλμα στο μακρινό παρελθόν το βίντεο ταξίδεύει τους παριστάμενους αρκετά χρόνια πίσω με εικόνες που στοιχειώνουν τη σκέψη και τη συνείδηση αυτού που θα τις αντικρίσει. Ενδιάμεσα, κάποιες περίοδοι ηρεμίας, όπου τα πράγματα φαίνονται να μπαίνουν σ έναν ομαλό δρόμο, αλλά κατόπιν πάλι πόλεμοι, συρράξεις, ξηρασία, λιμοί και ασθένειες να αφανίζουν ολόκληρους πληθυσμούς και μαζί τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.Η Δύση να παρακολουθεί την κατάσταση αμήχανη αλλά και αρκετά αποστασιοποιημένη και καχύποπτη πια. Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις λυπούνται για τα χρήματα που έδωσαν για άλλο λόγο από αυτόν που τελικά χρησιμοποιήθηκαν από τα εγχώρια κατεστημένα και τους διεφθαρμένους αξιωματούχους.
Με το τέλος της εκδήλωσης, κάποιοι αποχωρούν εμφανώς σοκαρισμένοι, κάποιοι άλλοι διατηρούν την ψυχραιμία τους σε καλό επίπεδο και μιλούν με γενναιότητα για τον μαζικό αποπροσανατολισμό που επίκειται.
Για μερικές στιγμές, όλοι νιώθουν επιφορτισμένοι μ ένα αόρατο βάρος. Αυτό είναι η ενοχή, η ανημποριά, η έλλειψη πραγματικής βούλησης, ίσως και το δέος που προκαλεί η παραδοχή αδυναμίας μπροστά στο απροσμέτρητο μέγεθος του προβλήματος, που εκτός των άλλων αδυνατεί να πλασαριστεί στην διεθνή ιεράρχηση προτεραιοτήτων και αναγκών στη θέση που του αρμόζει.Αποδεικνύεται επίσης ότι οι τηλεοπτικές εικόνες δεν έχουν την ίδια επίδραση με τις πραγματικές. Το τηλεοπτικό σοκάρισμα γυρίζει τα συναισθήματα περισσότερο σε μούδιασμα και αδρανοποίηση παρά σε ευαισθητοποίηση και ενεργή συμμετοχή.Προφανώς, είναι άλλο πράγμα να αντικρίζεις μια καταστροφή με τα ίδια σου τα μάτια κι άλλο να την βιώνεις μέσα από τις κάμερες ενός τηλεοπτικού συνεργείου.
Θυμόμαστε, ότι μετά ακολούθησε η οικονομική κρίση, η οποία ανατρέπει πλήρως την ατζέντα της διεθνούς κοινότητας. Το περιβαλλοντικό ζήτημα εξαφανίζεται εν μία νυκτί από τα δελτία ειδήσεων, τα προβλήματα του τρίτου κόσμου γίνονται μια πολυτέλεια στην ενημέρωση.
Η Ελλάδα βυθίζεται σε μια πραγματικότητα που αδυνατεί να αντιμετωπίσει με τις δικές της δυνάμεις βάζοντας σε υποθήκη το μέλλον των επερχόμενων γενεών για να διατηρήσει ατσαλάκωτη την δική της ανώνυμη και ανεξέλεγκτη αλήθεια. Όχι πως προηγουμένως τέτοιου είδους παγκόσμια ζητήματα μας είχαν ποτέ κινητοποιήσει επαρκώς. Άλλωστε είναι πια σχεδόν αυταπόδεικτο πως όταν δεν διαδηλώνουμε για θέματα που άπτονται στην μείωση της αγοραστικής μας ικανότητας, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να φαίνεται ικανό να μας ενώσει. Ούτε το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική σημαία κυμάτιζε σε διαφορετικό ύψος για τον καθένα από εμάς, ή η ανάγκη να αντιδράσουμε στο φόβο που μας έχει παραλύσει για να πολλαπλασιάσουμε ότι όμορφο και ουσιαστικό μας έχει απομείνει.Ούτε καν για να βρούμε με ποιο ακριβώς πρόσωπο θα παρουσιαστούμε αύριο στον κόσμο, ή πως θα περιγράψουμε τους εαυτούς μας, όταν θα συστηνόμαστε στις επερχόμενες γενιές..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου