Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Ποτέ


Τις προάλλες συναντάω στον δρόμο τον «μπιιιμπ», παλιό μου συμμαθητή από το δημοτικό.
Κρατάει τρυφερά από το χέρι το μικρό του γιο και τρέχει προς το μέρος μου.
-Χάρηηηη, φωνάζει:
Πολύ καλό παιδί ο «μπιμπ» άλλα εντελώς άμπαλος, θυμάμαι. Σκράπας στο τόπι λέμε, ανεπίδεκτος μαθήσεως, ο χειρότερος με διαφορά από τον δεύτερο. Δε σκόραρε ούτε σε ανοιχτή εστία με ολόκληρη την αντίπαλη άμυνα να παίζει «Πάμε στοίχημα».
-Να ο Χάρης που σου έλεγα, λέει στο γιο του.
-Τι του έλεγες βρε του παιδιού; κάνω εγώ δήθεν ανυποψίαστος, λες και δεν ήξερα, αλλά από μέσα μου να έχω αρχίσει ήδη να φουσκώνω.
-Ε να του έλεγα ότι εγώ και ο Χάρης ήμασταν οι καλύτεροι παίκτες στο ποδόσφαιρο. Ε, Χάρη; Λέει και με κοιτάει με πυρετώδη αγωνία.
Από την πλευρά μου ακολουθούν μερικά δευτερόλεπτα εύγλωττης σιωπής και μετά συναινώ. Πώς να κατεδαφίσεις τον μύθο που έχει φτιάξει ένα παιδί για τον πατέρα του, μπορείς; δεν μπορείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου