Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Γέμισε το παραμύθι με άλογα



Δεν είναι πια δικό μου αυτό το άλογο
που ούτε πισωπατά, ούτε και στέκεται στα πισινά του πόδια
και το τριπόδισμά του δεν το αναγνωρίζω
το δικό μου δεν προσπαθούσε ν αποφύγει τα χτυπήματα
ούτε και τις άγριες λέξεις
και περπατούσε πάνω στα κύματα
με χαλινάρι και καπίστρι από βαμβάκι
και κολυμπούσε στις κίτρινες στεριές
με το κεφάλι έξω από την άμμο
και τα ρουθούνια του ήταν υγρά και σγουρά
και ρουθουνίζαν σαν ρολόγια
τούτο εδώ είναι πρασινομάτικο
με μαύρα φτερά στην πλάτη
και γκρίζες τουφίτσες στο λαιμό επάνω
κι έτοιμο να πετάξει αν το τρομάξει μια σκιά
σαν ένα σύννεφο σπουργίτια
που τιτιβίζουν από την έξω μεριά του κόσμου
τα τρομαγμένα τσιριχτά λοιπόν
φοβίζουν το άλογο αυτό
ένα από το σωρό τα άλογα
πιο πολύ και από τις θαρραλέες κραυγές
ή τις κλαγγές του ανέμου
και θέλει μπαμπακόσχοινο τριγύρω απ το λαιμό του
αντί για σύρμα της μιας πεντάρας
που πουλούν πραματευτάδες στα όνειρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου