Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Χτύπησα την καρδιά μου και ξεχνάω


Σηκώθηκα ασφαλής μέσα στην κάπνα
μου βγήκε η παναγιά ν ακούω σάπια
περπάτησα στην έρημη την πόλη
αν πέσω εγώ, μωρό μου, πέφτουμε όλοι

χτύπησα την καρδιά μου και ξεχνάω
μέρα τη μέρα όσα αγαπάω
ξεμάκρυνε η ασπίδα από κοντά μου
η άρνηση ειν η μόνη άμυνά μου

εφάπτωση  είν η αρμόδια η λέξη
για όποιον σ άλλο σώμα έχει μπλέξει
ξεπέταξες χθες δυο σ ένα κρεβάτι
κι η φίλη σου σας έπαιρνε ώρες μάτι

ερίζωσες στη βασική γοητεία
θέση δεν έχει δω η τυπολατρία
μπερδεύεις σος με συκωτάκια κότας
συνείδηση σαν λάστιχο κυλόττας

να συμψηφίζεις άρχισες στα νέφη
προτού σου στραπατσάρουνε το κέφι
το φως κρουστό και λείο στα βλέφαρά σου
κολάσεως τρίτος κύκλος και σειρά σου

τσάκωτο κι άλλαξε οπτική γωνία
κουμάντο κάνει εδώ η αμφιβολία
μονάχα οι νυχτερίδες και οι μπούφοι
πίνουνε τη ζωή τους μονορούφι  

Ραντεβού κάποιο Σεπτέμβριο ερωτικό


Κόλλησε η κλεψύδρα στα παράθυρα
ψάχνοντας στη google σαν τον ροζ πάνθηρα
βάρυνε η ζωή μου σαν PC παλιό
μόνο ένα φορμάτ με σώζει, ψυχικό

μηχανή αναζήτησης δε θα με βρει
κάθε  μου ανάμνηση θα ξεχαστεί
τ όνομά μου μην γκουγκλάρεις στ αγγλικά
και στου blog μου μη σερφάρεις τ ανοιχτά


τώρα δεν θα γράψω τίποτα άλλο πια
και βαθιά θα θάψω τα όπλα του γραφιά
ραντεβού κάποιο Σεπτέμβριο ερωτικό
στο γνωστό παγκάκι πίσω απ το σταθμό

τα βουνά θα πάρω για να μη με βρεις
μα άμα προσπαθήσεις να τα ανεβείς
internet explorer μην εμπιστευθείς
γιατί ή θα κολλήσεις ή θα βαρεθείς

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Αστρικές δροσοσταλίδες


Με το σχήμα της σάρκας και με έλεγχο σε κάθε κίνηση
η λειτουργία της υποστάθμης έχει σημασία αποφασιστική
μονάχα η λατρεία εξαιρείται από τις προϋποθέσεις
 για τις ενδείξεις αυτών που θα επακολουθήσουν

το σύμπαν χαραμίζει τις δυνατότητές του
ενδίδοντας με απαρέσκεια στα κέφια του χάους του
στην ύπαρξη του εντοπισμένου υλικού
του ευέλικτου και διάτρητου στωικισμού
που δεν δέχεται καθόλου την κριτική της σκόνης

του νόστου που εξιστορεί και ανακαλύπτει τα φράγματά του
ακούγοντας τον συμπαντικό τραυλισμό με εμβρίθεια
το περίγραμμα μιας φυσικής φτιαξιάς σε μόνιμη κινητικότητα
που προπορεύεται μόνον της διαίσθησης και των σχετιζόμενων με αυτήν

τόσο πληροφοριακό υλικό χαμένο σε αστρικές δροσοσταλίδες
σε κβαντικές προσκολλήσεις, πίσω από τις αληθινές εξισώσεις
της σκέψης και των απαιτήσεών της
σε ενορχηστρωμένες οχυρώσεις, απώλειες εμπιστοσύνης
και πρόσφατες εξημερώσεις

μια πορεία με βάση ένα κοινό δόγμα, σ ένα κοινό έδαφος
που ενδο-διασπάται και εξοστρακίζεται
πλησιάζοντας στην τελείωσή του.

Άνοδος και πτώση αρχαίας αγοράς




 Κάπως σαν της γάτας τις πατημασιές
μαύρα εξανθήματα και βρωμισιές
καποιανής η πόζα ήταν άκομψη
άσε με να κρυσταλλώσω άποψη

έκατσα διχάλα στην καρέκλα μου
κι έκοβες στα γρήγορα τα μέτρα μου
σαν το λερωμένο το πουκάμισο
μια παρακαμπτήριος προς την άβυσσο

δυο ακόμα κι είκοσι συμπλήρωσα
μπρούμυτα στο πάτωμα σε πύρωσα
Σολομώντα λένε το σκυλάκι σου
σ έγδυσα μες στο σαραβαλάκι σου

πιο παράξενη ποτέ δε γνώρισα
το βερνίκι σου έξυσα, σε ζόρισα
η παραμονή κοντά μου εκπρόθεσμη
θα ναι, σού χω πει, ή βραχυπρόθεσμη

άνοδος και πτώση αρχαίας αγοράς
περιμένοντας σινιάλο μιας χαράς
νάνοι πέφτουν απ την κατολίσθηση
ότι έχετε, ζωή, ευχαρίστηση

άδειασαν οι πόλεις απ το φλέγμα μας
και οι λουτροπόλεις βράζουν το αίμα μας
έφεση συμμετοχής το πρόσχημα
φυσική ατημέλεια το όχημα

νόστιμο κορίτσι ήσουν κι έμεινες
στην ουσία του θέματος επέμεινες
κοφτερό το βλέμμα σου, ασυμμόρφωτο
μα ερωτικά τελείως αμόρφωτο

σχήμα ενός λειτουργικού συμβιβασμού
μελετάς τις τεχνικές του χωρισμού
δυνατότητες που εξανεμίζονται
και τα κέφια του κορμιού να μπήζονται

Ησυχία


Ησυχία τα πάντα
μέχρι αύριο τουλάχιστον
δεν είμαστε πια οι άνθρωποι που ξέραμε
ξαναβάλε την μπουκάλα στο ερμάρι
όχι με φούρια, όμως, με αγάπη
όπως καθαρίζεις μ ένα πατσαβούρι
το πιτσιλισμένο με το χυμένο κρασί παντελόνι μου

τράβηξε τώρα τις κουρτίνες
και μη με ξυπνήσεις, το νου σου
ιδού η στάση μου, στόλισέ την
κι άσε με να χαρείς
στη βασιλεία της παρέας μας
σαν ένας σκύλος με ροπή στα μαθηματικά
με μια γάτα που γλύφει τις πατούσες της
στο δέκατοέκτο πάτωμα

φιλύποπτες σκιές τριγύρω
είσαι τρελός, μου είπες
ξέρεις να μου πεις;
ένας τρελός που ακούει Μπαχ
με καρφωμένη τη ματιά στην ουρά του
δικαιούμαι κι εγώ την ησυχία μου, όμως
αν το δεις από την πλευρά μου

Όχι, για την ώρα




Θα δεις όνειρο άραγε απόψε; ποιος ξέρει;
θα ονειρευτείς μουρμουριστά με τα μάτια κλεισμένα;
εγκλωβισμένη και ακίνητη πάνω στο σεντόνι;
απαλλαγμένη από εξαρτήματα βαριά…
φτιαγμένη από στόφα αλλιώτικη, καθαρή, χωρίς κακογουστιές
με τον ύπνο να περιδιαβαίνει μια στο κοίλωμα των ματιών σου
και μια στα μάγουλά σου ως τη γυριστή σου βλεφαρίδα
 ή πάντα μαζί, έστω και με βάρδιες, στο ίδιο κρεβάτι
ερήμην του καθενός μας
ακίνητοι σαν σύννεφα στο βάθος των σπηλαίων
εγώ να σου φιλώ τα στήθη, που δεν αισθάνονται τα χείλη μου
και να σε τσακώνω στο αποκάτω μέρος του τραπεζιού
σφιχτοδεμένη και αλύγιστη, στη σκοτεινή γωνιά του δωματίου
στον προθάλαμο των προνομίων μου
να μετατοπίζεσαι πάνω στα χέρια μου
κι εγώ να μπερδεύομαι στα πόδια σου
με τα γόνατά μου μέσα στα δικά σου
και να μην είναι τίποτα πιο της μόδας
από το φουφούλιασμα των μαξιλαριών
και την έκκριση της κάφτρας από τη σχάρα του τζακιού

Κι αν τρέμει το σπιρτόξυλο




Το πήδημα είναι πήδημα και σε κενό αέρος
χειροπιαστός ο έρως, κι απόλυτα στητός
και σε δωμάτιο στεγανό, μαντρώνεται τις νύχτες
για βάστα, δεν το έθιξα το θέμα εγώ αυτό

το πήδημα είναι πήδημα κι όποιος ευαρεστείται
αλάτι μοιραστείτε μαζί του και καπνό
στη σκοτεινή αγνότητα η μηλιά ενετοκρατείται
στη μισωσιά της μάχης σαν κορμί φοινικικό

το πήδημα είναι πήδημα ότι η φωτιά κι αν νεύει
πολύ σε κολακεύει το φουστάνι σου αυτό
κι αν τρέμει το σπιρτόξυλο στη θέα του τσιγάρου
κισσός στη ράχη φάρου με ζαρκάδια στο νερό

Η διαλεκτική του ρίγους


Κάτι είχε ο σωλήνας, ξεσηκώθηκε το σπίτι
μερεμέτιζε ο κηφήνας το σπασμένο νεροχύτη
τέζα πάνω στο χαλί του μία όρθια κατσαρίδα
μία πένσα κι η ουλή του, μπουρμπουλήθρες στη σανίδα

έμεινε για λίγο μόνος, κι ύστερα άναψε τσιγάρο
τελεσίδικα ο πόρος είχε κλείσει απ το φουγάρο
σπίτι αποξεραμένο, πάνω σε καρφί καμένο
κι ένα γέρικο μερμήγκι, απ το γκάζι μεθυσμένο

τον ζωντάνεψε ο αέρας, ο θαλασσινός, της μέρας
σαν τη μούμια είχε γίνει, την παλιά πληγή του ξύνει
στου μεσημεριού την κάψα, τον πουρέ κάνει μια χάψα
ξαναζεσταμένο βρύο, απ το ορνιθοτροφείο

στην μπανιέρα σκνίπες πλέουν, σκουπιδάκια επιπλέουν
μια βαβούρα περιοίκων, σύναξη γνωστών πιθήκων
κορακίστικα μιλάνε, κάνουνε πως τον τσιγκλάνε
απ το σπίτι βγαίνει σήψη, πέθανε ή θ ανανήψει;

κάθε λέξη αστοχία, παραποιημένη αιτία
δεν πεθαίνουνε οι τοίχοι , με προκάλυμμα ό,τι τύχει
σαν περάσεις το κατώφλι, στην μπουμπούνισα ρε τσόφλι
δεν με νοιάζει η διάγνωσή σου, η αποτίμηση η ψυχρή σου

δεν μπορείς να εξορίζεις, ό,τι ετεροκαθορίζεις
στην διαλεκτική του ρίγους, είμαι άσσος απ τους λίγους
πιστοποίηση αξιοσύνης, ποιος σε όρισε να δίνεις;
μην τεντώνεις τη γωνία, ενοχλείται η ισορροπία

μηχανή στο φουλ δε βάζει, το λεβιέ δεν τον πειράζει
και οι κόνξες των γειτόνων, στο κιτίο παραπόνων
για να δει τι ψάρια πιάνει, σοβατίζει τη λεκάνη
σάλτσα σαπουνιού τριμμένη, η παραίτηση εδώ μένει


Η μεταμόρφωση άρχισε


 Έφτυσε πάλι μέσα στο τσιμπλιάρικο νερό
και σφούγγισε το στόμα του στην άκρη της λιμνούλας
άρχισε τις παρλάτες, όπως τον καλό καιρό
με στρίγκλισμα κακόηχο και βήχα άγριας σούρας

κρεμόταν απ τα στήθη του σταγόνες της βροχής
και μ ένα σύμπαν πρόστυχο συχνά επικοινωνούσε
βλάστημος κι αδιόρθωτος σχεδόν εκ γενετής
για μια Σοφία έψαχνε που τον περιφρονούσε

σαν αποικία ο έρωτας που βρήκε λευτεριά
απ έναν ύπατο αρμοστή, στυγνό και ψυχοβγάλτη
η μεταμόρφωση άρχισε, χρόνος υπάρχει πια
κι η θεωρία των αριθμών δεν χάλασε το πάρτι

το σπίρτο απ τα δόντια του δεν πήγε μακριά
ζουρλομανδύας, σπιρτόκουτο, για πάσα αμφιβολία
σαν ψάχνει ένα προσχέδιο παλιό όσο η χαρά
χαμένο στα συρτάρια  του, βαθιά στην ιστορία

Κι όμως σου λέω υπάρχει κάτι


Κι όμως, σου λέω, υπάρχει σκότος
δεν είναι η έλλειψη φωτός
υπάρχει σκότος κι είναι εμπρός
εκεί που βγαίνει ο καπνός

κι όμως σου λέω υπάρχει μαύρο
κι ας λες δεν είναι χρώμα αυτό
εγώ σου λέω είναι εδώ
κι ας έψαχνα ελπίδα νά  βρω

κι όμως σου λέω υπάρχει κάτι
που η λογική δεν εξηγεί
είναι του Έλληνα το μάτι
όταν πιστέψει ότι μπορεί

κι όμως σου λέω είναι εδώ
και φτιάχνει ελπίδα κι ουρανό
μες στο σκοτάδι το απόλυτο
το νέο τάγμα το ξυπόλυτο